Logo DBNL
Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek (1992)

Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek

(1992)–Anoniem Den kluchtigen bancket-kramer of 't leven en bedrijf van Frans de Gek–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

382. Van een trompetter welck men niet in sijne gewoonderlijcke herbergh logeren wou in het afwesen van den waerd en hoe hy sich wreeckte over de waerdin

Daer was een trompetter, een Bourgoingon* van geboort, welck een lustig gesel was en wel wist te spreken en te leven en altijt veel te doen had in Gascongne en bysonder tot Toulouze, en de manier had van altijt in een van de beste herbergen t'huys te leggen* daer hy altijt seer wellecoem was. Als hy op een dagh aldaer aengekomen was dat de waerd nae sijn wijnbergen gegaen was, is hy van sijn paerd getreden en naer gewoont in 't huijs gegaen.

De waerdin, haer vermakende met een vrient die haer om 't afwesen van haer man geselschap hield, ziende den trompetter komen, nam haer voor hem niet ter herberg te nemen want sy den vreemdeling wel kennende, was bangh dat hy haer beletten* zou zo sy hem in huys nam, daerom sy seyde: ‘Mijn heer, ick ben er moeyelyck om* dat ick u op dese reijs niet herbergen kan, want 't

is allerwegens soo vol dat er geen plaets is.’

Den trompetter was daerover verwondert, gelovende dat men eerder alle de gasten behoorde uyt te jaagen dan dat men voor hem de deur zoude sluijten, waerom hy na een ander herberg ging alwaer hy eerlijck en wel ontfangen wiert. Als sijn paard op stal was en hy sich wat ververscht had, begon hy op* sijn oude waerdin te dencken die hem geweygert had te herberghen, sich inbeeldende dat er ytwes schuylen most want dat sulcken grooten herbergh soo vol niet kont wesen dat men hem alleen met een paerdt niet sou konnen herbergen.

Op dese inbeeldingen heeft hy besloten daer naertoe te gaen om te sien wat er te doen was, 't welck hy ligtlijck doen kon want hy alle de plaetsen van het huys wist. Hy ging dan met sijn trompet sich verbergen achter de tapitserijen* van des waertds kamer, seggende in sichselven dat hy daer wel* lagh om alarmes te blasen als het op een schermutsel* of op een oftreck* quam, of dat hy daer sich op alle voorval sou konnen dienen.

Hy had daer niet langh gheweest of de waerdin deed daer een banket brengen welck in silver opghedist wierdt. Terstont daernae quam daer een persoon welck sonder veel spels* met de waerdin aen de tafel gingh, en hadden veel praets welck ick u kortlijck seggen sal. De vrijer begon na den eten van alle weelde te praten, voeghde sich nae by de waerdin, begon se te kussen en te lecken en sijn handt op hare borsten en tepels houdende vraegde hy haer hoe deselve genoemt wierden. Waerop sy antwoorden dat hy soo groot niet was geworden sonder den naem der selver te weten. ‘Dat is wel waer,’ sey hy, ‘maer men geeft se verscheyden namen, daerom wou ick gaeren haer eyghen naem weten.’ ‘Ick noem deselve yvore ballen,’ sey de waerdin. En nae andere woorden sijn handt wat laegher houdende, sey hy: ‘Hoe noemt ghy hetgheen ghy meest bemint?’ De waerdin antwoorde: ‘Ick noem hetselve Constantinopolen. Maer dewijl ghy soo begerigh sijt om de leden der vrouwen te kennen, hoe noemt ghy den snaphaen* daer ghy mede nae Venus doelen schiet?’ ‘Die noem ick den groten Turck,’ antwoorde hy. En nae veel lieflicke woorden sey den vrijer: ‘Mevrou, den grooten Turck moet binnen Constantinopolen gaen.’ De waerdin, welck daertoe genegen was, bereyde sich terstont om de intreedt te doen gheschieden. Den trompetter begon nae den intreedt te spelen de stadt is gewonnen en daernae den oftreck, en dat soo hart dat se meynden dat den donder en blixem in huys was, 't welck sulken schrick aen dese twee gelieven gaf dat se door een kleyn venster in een ander kamer vlooden. Den trompetter alleen sijnde, nam al het silverwerck en gingh daermede na huys.

Als 't gheluydt des trompets niet langer ghehoort wierdt, klommen de twee gelieven weder door 't venster op de kamer maer vonden gheen silverwerck, daer se over verwondert waren. Den jonghman gingh wegh latende haer bedroeft. Als een tijt daernae de waerdt weder t'huys quam, begon sy haer seer droevigh aen te stellen*, waerop de man vraegde of se om sijn wederkomst droevig was. Sy antwoorde: ‘Och man, daer sijn dieven gheweest welck al ons silverwerck ghestolen hebben!’ Den man trooste haer soo veel als hy mocht* omdat hy haer geloofde.

Den man komende daerna by der straten wandelen, sagh den trompetter, welck hy vraegde waerom hy in sijn huys niet logeerde. ‘Dat is ghekomen,’ antwoorde hy, ‘omdat er in uw' huys gheen plaets was, en opdat ghy meyndt dat ick op ulieden niet gram ben, bid ick u dat ghy by my te gast komt in mijn herberg met u vrouw.’ Den man sloegh de koop toe* en by sijn vrou komende, sey hy haer hetselve, daer se mede tevreden was, niet denckende op de list van de trompetter.

Den trompetter deed alle vlijdt om sijn waerdt en waerdin eerlijck te ontfangen. In 't kort: hy sette al syn silverwerck op hetwelck hy geplondert had. Den man en vrou begonnen aen tafel te mompelen dat se haer silverwerck sagen, dat haer gestolen was. Den trompetter siende dat se soedtlick tegens malkander prateden, sey tegens haerlieden: ‘Ick wou wel gaerne weten wat ghylieden malkander toeluystert*, segh overluydt wat er te doen* is.’ Omdat de vrouwen langhtongiger sijn als de mannen, sey se: ‘Mijn man en ick praten dat uw' silverwerck soo veel nae 't onse gelijkt, dat in voorgaende dagen gestoolen is.’ Den trompetter sey: ‘Mevrou, of mijn silverwerck het uwe ghelijckt is my onbekent. Maer ick weet wel dat ick het mijn verovert heb als

den grooten Turck in Constantinopolen quam.’ De vrou dat horende, sey tegens haer man: ‘Het is ons silverwerck niet,’ en meteen gaf se een teken aen den trompetter van te swijghen, dat se hem een vereering doen sou, 't welck hy dede, want des anderen daeghs gaf se hem vijftig pistoletten en bad hem de saack secreet te houden en met het silverwerck en gelt henen te gaen, 't welck den trompetter op de selve ure dede.


Vorige Volgende