Jong Dietschland. Jaargang 13

[p. 152]

Nu nijgt de stervens-reede Dag...

Nu nijgt de stervens-reede Dag zijn moe gelaat
Ten zeekren dood, na uren-langen zonnelast...
Terwijl zijn stralen-tranen nederschittren, staat
Hij moedeloos de verten aan te stare' en tast
Zijn stramme hand in immer-duisterenden Nacht,
Om weg te weren de eindloos-droeve doodenwa
Die de avond hem op 't lichaam spreidt. Zijn oogen-pracht
Glanst nog eenmaal haar zonne-schoonheid uit...

‘O ga, -

Zoo zucht de Dag - gij stervend licht mijns ooge' en schiet
Uw laatsten pijl naar 't harte van die donkre macht.’
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Doch tevergeefs... zijn kinderzwakke schicht treft niet
En reutlend valt zijn lijk daar neer in duistren nacht...

O God! wanneer de Dag in strijd ligt met den Nacht,
Wanneer doorheen de luisterende boomen suist
Het droef natuurgeklaag, de oneindge wereld-klacht
Om dooden, stil-beweenden Dag... o God! dan ruischt
In 't diepst der ziel[e] mijn een weeïg snaargezang;
Dan rijst me voor den geest het nacht'lijk beeld der Dood,
En 'k zie me in kamp met Haar, de onoverwinbre, bevend-bang,
En 'k hoor mijn zuchten, 't schreiend klagen van mijn nood,
En 'k voel haar sterke hand me omklemmen, banden-vast,
En haren ijzig-killen adem waaien om me heen,
En 'k zie hoe droeve duisternis opdonkrend wast
In lijdensvolle lucht,... in snikkend-droef geween...

O God! wanneer de Dag in strijd ligt met den Nacht...

[p. 153]

 

Doch moge 't al verdonk'ren om me heen...

 

Mijn zon zal niet verduistren in dien naren nacht

 

- Zoo hoopt 't onwrikbare vertrouwen van uw kind,

 

O Heer! - dat uwe zon de duister-droeve macht

 

Van helle-donkren dood ontnevele en verblind,

 

En dat ik om mij voele koesteren uw zon,

 

En op mijn brandend hoofd uw fulpen-zachte Hand,

 

En in mijn hart den balsem van uw vrede-bron...

 

En toover in dit droevige uur, 't beloofde Land

 

Voor mijne stervende ooge' in blije hemel-pracht...

 

 

 

O God! wanneer de Dag in strijd ligt met den Nacht...

Maurits Van Hoeck.