Jong Dietschland. Jaargang 4

[p. 226]

Verzen van J.H.

 

Lichtmis.

‘Een zweerd van droefheid zal uw hert doorsteken!’ -
De Maagd verschijnt ten tempeltrap
en voelt in haren boezem 't herte leken
om Simeons zerpe zeggenschap!
Zij tuurt met koortsig gensterende blikken
de bange nevelkimmen aan.
en zwoegend gaat de keel met lastig slikken
alsof er golven wee door gaan!
En Jezus weent - gewiegd in 't ademhalen
dat moeders boezem golven doet,
en 't lijden zijner ziel schiet lijdensstralen
in moeders mateloos droef gemoed.

Mijn ziele baadt in zilte droefheidsvloeden
en wroeging wringt mijn herte!.. Wee,
ik heb Maria's herte leêg doen bloeden
en goot erin een lijdenszee!
Maria, dertig jaren gaat gij 't branden
dier zee daar binnen hooren slaan
en hooren klimmen, tot uw bleeke handen

[p. 227]

 

om 't lijk van Jezus zullen gaan!

 

O! laat mij dan vol diepe droefheid wezen:

 

ik wilde weenen steeds als nu

 

en nooit van mijne droefheid zijn genezen

 

dan later door een zucht van U!

De winden buischen...

Nu dunket mij dat kranke wagenbossen
op hobbelbanen bollen
en dreunen;
zoo buischen winden horendol en
verwoed als uitgehongerde ossen
en doen de boomen kreunen.
Er jaagt een zwerk versleten
en rost gesleurde wolkenlappen:
al bedelvrouwen die voor eten
te krijgen vlug ter strate stappen.
Er draaien
met klappende vleugelslaan
aschgrauwe kraaien,
die zwoegen zonder baat te vinden,
en ‘Op-Sinjoorken’ gaan
in 't zotte spel der wilde winden.
O! droevig oude-jaar, dat morgen doodgedaan
zult worden, en begraven,
wil stille staan,
en niet in dwazen dans ten grave draven.

Sint Silvester 1901.

[p. 228]

Ik wou door doodsche duisternis...

Ik wou door doodsche duisternis,
op wilden peerdenrug,
langs donkere steile delling voortgeslingerd worden,
zoo bijster vlug,
dat al wat in mij kraakbaar is
zou kraken,
indien ik zoo mijn Jezus kon genaken,
en 't weeë lijf met 't kleed der zaligheid omgorden!

Allerheiligen.

Hoe zal men vieren 't Heer der Helden
die hoog de hoofden droegen,
die reuzenkrachten kloek te werke stelden
en 't helsch geweld te brijzel sloegen?
Nu moest er gaan een middeleeuwche stoet
door volle zonneglorie,
nu moesten klinken schelle bazuinen,
nu moesten ridders rijden op driftige ruinen,
nu moesten duizenden monden zingen
met blijde plecht den hemelingen
victorie!
'k Wou zijn daarvan de vaanderik
en stappen kloek met blijden blik
en blijde laten slaan
voor duizenden lachende koppen
de klappende zegevaan.

1 November 1901.

[p. 229]

Toevlucht.

Doe open uw Herte en laat mij binnen:
ik vluchte erin met al mijn zinnen,
om U, mijn Heer, alleen te minnen.
De wereld rooft mijn rijken vrede:
o laat mij bin, verhoor mijn bede,
en dat uw Hand mijn hert herknede.
Ik ben vermoeid van niet te weenen
zoo langen tijd: ik tel de steenen
en zoeke troost, en 'n vind er geenen.
Maar Jezus, Gij, ge en zult mij laten
- mijn slechte mantel is vol gaten -
belachen worden langs de straten.
Geef mij een kleed van schoon wit linnen:
ik wil mijn leven herbeginnen...
Doe open uw Herte en laat mij binnen.

H.d.B.