Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy

[p. 29]

Een Nieuw Minne-Liedt.

Op een aengename Voys.

Lestmael in ‘t rijsen van een soo koelen morgen,
Zo had ik mijn begeven op de jagt,
Al op een Wegetje onbedagt:
Vont ik een Maegdetje heel verborgen,
Onder de Boomen daer ‘t seer groene was.

De Vogelen die songen met geneugten:

‘t Gedierte maekte daer een groot geluyt;
Phylander speelden op sijn Fluyt,
Zo dat ‘er niet en waer als groot geneugten,
Ia met geen tongen waer te spreeken uyt.

Doen sagh ick haerder snee witte borsjes;

Zo soetjes op en dan weer neder gaen:
En doen begon mijn jonck hert te slaen:
Zo dat ick pijn niet langer kon verbeijen,
Ia kon verbeijen om by haer te gaen.

Ick ben so soetjes doen by haer gekomen,

Om eens te sien wie dat dees Maget was,
Phylander mijn goet-gunstig was,
Zo dat ick datelijcken wel kon bemercken,
Aen haer schoonheyt dat sy mijn liefste was

Ick nam dat soete Kindt in bey mijn arremen,

Voor haer rooder mondt heb ik haer gekust

En sey mijn Engel weest gerust,
Ick blijf u dienaer ick sal u ontfermen,
Ick sal u laven naer mijn eygen lust.

En haere Vrienden hebben het vernomen,

De valschen tongen die daer quamen by,
Dat brocht mijn hertjen in de ly,
Maer nu so is sy van mijn weg genomen,
Om dat ick ‘er niet meer sou komen by.

Ick doe mijn klachten aen de groene bomen,

Ick sugt ick klaeg wie helpt mijn uyt de pijn,
Mijn Liefste was mijn Medicijn,
Maer nu so kan icker by haer niet komen,
Dat doet mijn ziel in groote droefheyt zijn

Wat kan een Minnaers hert oock meer bezwaren,

[p. 30]

 

Als hem de Liefste also wert ontruckt,

 

Dat brocht mijn zieltje in den druck,

 

Maer ick en sal eylacy niet bedaren,

 

Of de Godin, sal tonen wedermin.

 

Maer of ick kerrem ofte smeken,

 

Eylaes de Liefste die en hoort mijn niet,

 

Dies sy geen droefheyt aen mijn siet.

 

Konder de Aerde of de Boomen spreken,

 

Die souden mijn getuygen konnen zijn.

 

Wat hellipt lacy dat lammeteeren,

 

Nu ick’er moet mijn lieve bruydt,

 

Of ick schrey mijn oogen uyt,

 

Van droefheydt groot ick moetse noch ontbeeren,

 

Mag het niet zijn:

 

So sterf ick dan van pijn.