Den Italiaenschen quacksalver, ofte de nieuwe Amsterdamsche Jan Potazy


Minnaers klagt, over sijn alderliefste,
Voys: Als ‘t begint. ‘T Roosje mijn Liefje mijn uytverkooren, Ben ick niet ongeluckig gebooren, Dat gy mijn aendoet sulk verdriet, Ende geduyrig vanne my vliet, Alle mijn vreugden die gaender verlooren. Daer gy mijn nu lijden siet. Al bent gy so rood aen uwe wangen, Ik voelde haer sneeu witte handen, Fraeye besneden Borsjes rondt, Ende daer toe een lacchende mont, Mocht ik u schoonheyt eens genieten, Sterreven wou ick den doodt terstont. Mocht ick u schoonheyt eens genieten, Lijden of pijn sou mijn niet verdrieten, Zoete Lief in u armen groen, Schoon Kint om u wille te doen, Alle mijn bloet sou ick voor u vergieten, Mocht ick ontfangen van u een soen. Nu prijs ick alle goede Goddinnen, die ick uyt gronde mijn ‘s herten beminne, Liefje gy doet my onderstant.
[pagina 31]
Ziet dus mijn jongh hertje dat brandt, Roep ick om hulp, ‘t is al te niete, Ick bender verlaten van mijn schoon Lief. Waer souden mijn oogen kunnen aenschouwen? Mijn Lief gaet met een ander trouwen, dat kost my nu so meenigen traen, Schoon Lief het is qualijck gedaen, dat gy gaet trouwen, dat doeter mijn rouwen, En laet my nu ter zyde staen. Met ongeneugten so moeten wy scheyden Oorlof namen wy onder ons beyden, Al met een kusje vriendelijck, Adieu tot op een ander tijt, Al met een yver, Hoe langer hoe liever Zal u soete Lief komen by.