't Hoorns vermaeck'lijck treck-schuytje

[p. 140]

Wat steeckter in de Dronckenschap?
Twist, tweedracht, moordt, en achterklap.

Stemme: Serbande: Of, 't Schijnd dat mijn Zieltje, &c.

ULisses-gasten // en Bachus-gesellen,
Hoe vinnich forceerje uw' ziel, en natuer:
Dat Godt u verrasten // en voerde ter Hellen,
Hoe droevich, hoe bitter, hoe ysselijck duer,
Sou in dat over-matigh drincken staen?
Laet doch uw Ziel, u meer ter herten gaen;
Een dronckaert is meê en van dat getal,
Die na-maels uyt den Hemel blijven sal.

[p. 141]

 

De Heylige-bladen // die sullen 't u wijsen;

 

Besiese met ernst, en volligh haer' raedt.

 

Ghy meught u versaden // en eerelijck spijsen:

 

Maer 't droncke-drincken, en gulsich gelaet,

 

Die schaedt uw' Ziel tot in den hooghsten graet,

 

En 't stelt u lichaem in een slechte staet;

 

't Is wonder dat ghy daer niet voor en vreest:

 

't Maeckt u verachter als het slechste Beest.

 

Ey! neem eens die last aen // met nuchtere sinnen;

 

Door-sie eens de Kroegen haer ydel gewoel,

 

Ghy sult 'er verbaest staen // door-siese van binnen,

 

Indienje noch hebt het minste gevoel,

 

Op yets dat nae de deught, of Hemel smaeckt:

 

Ghy siet 'er niet, als dat de Hel uyt-braeckt:

 

Het best, jae 't alder-best is ydelheydt.

 

Geloof de Duyvel niet, hoe schoon hy vleyt.

[p. 142]

 

Waer vint men het vloeken? // waer vint men het schelden?

 

Waer vindt men roo oogen // en 't beven der handt?

 

Waer sal men-se soecken? // waer sitten die helden,

 

Die altijdt verdroogen // en schijnen in brandt?

 

't Is daer men luyd-keels met de vromen spot:

 

't Is daer men Bachus dient als Heer, en Godt:

 

't Is daer, daer Circe met haer Tover-wijn,

 

Maeckt dat de Mensch verandert in een Swijn.

 

Hoe meenigen Suypert // hoe meenigen Dronckert

 

Is door sijn quaet leven gekomen ten val.

 

In huys als een Luypert // op straet als een pronckert:

 

In funse-Kroegen uitsteeckende mal

 

Men singht, met springht, met voert 'er 't hooghste woort,

 

Men drinckt, met swelght 'er, dat men braeckt en koort:

 

Hoe noó, hoe noó (ach!) sou men soo vergaen;

 

Want soo men sterft, sal men we'er op-staen.

V.D.H.