Hollands Maandblad. Jaargang 2009 (734-745)

[p. 21]

Walter de la Mare (1873-1956) vertaling: Hafid Bouazza

The Sleeping Beauty

The scent of bramble fills the air,

Amid her folded sheets she lies,

The gold of evening in her hair,

The blue of morn shut in her eyes.

How many a changing moon hath lit

The unchanging roses of her face!

Her mirror ever broods on it

In silver stilness of the days.

Oft flits the moth on flimsy wings

Into his solitary lair;

Shrill evensong the cricket sings

From some still shafow in her hair.

In heat, in snow, in wind, in flood,

She sleeps in lovely loneliness,

Half-folded like an April-bud

On winter-haunted trees.

[p. 22]

De schone slaapster

De geur van braam vult de lucht,

Tussen haar geplooide lakens ligt zij,

Het goud van de avond in haar haar,

Het blauw van de morgen opgesloten in haar ogen.

Hoe vaak bescheen een veranderlijke maan

De onveranderlijke rozen van haar gezicht!

Haar spiegel overpeinst het steeds

In de zilveren stilheid van de dagen.

Vaak flittert op flinteren vleugels de mot

Zijn afgelegen stede in;

Een schril avondlied zingt de krekel

Vanuit een stille schaduw in haar haar.

In hitte, in sneeuw, in wind, in vloed,

Slaapt zij in liefelijke eenzaamheid,

Half-geplooid als aprils bloesembot

In winter-bezochte bomen.

[p. 23]

Fare Well

When I lie where shades of darkness
Shall no more assail mine eyes,
Nor the rain make lamentation

When the wind sighs;

How will fare the world whose wonder
Was the very proof of me?
Memory fades, but must the remembered

Perishing be?

Oh, when this my dust surrenders
Hand, foot, lip, to dust again,
May these loved and loving faces

Please other men!

May the rusting harvest hedgerow
Still the Traveller's Joy entwine,
And as happy children gather

Posies once mine.

Look thy last on all things lovely,
Every hour. Let no night
Seal thy sense in deathly slumber

Till to delight

Thou have paid thy utmost blessing;
Since that all thing thou wouldst praise
Beauty took from those who loved them

In other days.

[p. 24]

Vaar wel

Wanneer ik zal liggen waar duisterschaduwen
Mijn ogen niet meer zullen overvallen,
Noch de regen een jammerklacht aanheft

Wanneer de wind gaat zuchten;

Hoe vergaat het dan de wereld wier wonder
Juist het bewijs van mijn zelf was?
Herinneringen vervagen, moeten wie herinnerd worden

Tevens vergaan?

Oh, wanneer mijn eigen stof
Hand, voet, lip, weer aan stof afstaat,
Mogen deze geliefde en liefhebbende gezichten

Andere mensen dan behagen!

Moge de roestige schovenhaag
Nog steeds der Reiziger Vreugde omwinden,
En als vrolijke kinderen bloementuilen vergaren

Die eens van mij waren.

Werp elk uur op alle liefelijke dingen
Een laatste blik. Laat geen nacht
Uw bewustzijn zegelen met doodse sluimer

Voordat u vervoering

Uw ultieme zegening heeft gegeven;
Want alle dingen die u ooit verheerlijkte
Nam schoonheid weg van degenen die ze liefhadden

In andere dagen.