Hollands Maandblad. Jaargang 1991 (518-529)

[p. 26]

[Toon Tellegen Gedichten]

Toon Tellegen

A keek over de rand van een afgrond,
werd duizelig
en riep:
B, neem die afgrond mee!

B vouwde hem op, stopte hem weg
en vroeg hoe zij A dan en of A eigenlijk nog wel -
A krabde achter zijn oor - zij verwierpen een wolk, een tuin,
een oceaan
en vonden zich uiteindelijk in een steppe
gelijk die van de Koeban -

A zwierf daarin,
B had gezorgd voor reusachtige afstanden, een onmetelijke hemel,
leeuweriken
en een enkele met stomheid geslagen Kozak of Kirgies,
en als A riep
dan was B er niet - zelfs niet voor zijn geestesoog,
dat hadden zij zo afgesproken
tot hun onuitsprekelijk
verdriet.

Een vlinder op de grond
vloog op,
een verbrand papiertje met een ziel -

het laatste wat ik van haar zag
ik weet het niet
ik keek niet goed
ik was reeds druk doende denkbeeldig mijn hoed
mijn knellende hoed uit respect
ik wilde mijn hoed
voor haar wilde ik mijn hoed afnemen
ik dankte de hemel en die zomerdag
dat ik niet op haar ziel had getrapt
het had gekund
ik had naast haar gestaan
ik had op de grond gestampt
het was toevallig niet in de loop der dingen opgenomen
geweest
maar ook niet meer dan dat.

[p. 27]

 

Ik zag twee mensen in elkaar verdwijnen,

 

één mens liep weg -

 

 

 

dat is een wet, zei een stem

 

die van mijn stem verschilde als een naald

 

van een hooiberg -

 

 

 

de kakofonie, de kraaien op de draden

 

langs de innerlijke rivier -

 

 

 

als ik in mijzelf verdween

 

wie zou er dan weglopen,

 

welke vreemdeling zou dan verdwalen

 

in mijn duisternis?

 

 

 

Ik zag overal mensen, duizenden mensen

 

die in elkaar verdwenen,

 

iets anders zag ik niet.

De man, de onhandige man
die in de afgrond valt -
klaprozen en voorouders die hem groeten:
dag nazaat
dag suizende nazaat en modderige voeten -

die zijn gedachten te voorschijn haalt uit albums
en schriften,
ze vergroot en versnippert -
de snippers vallen met hem mee,
maar minder hard -

hij nadert het punt - daar is het punt
waarop hij zijn laatste
dit is mijn laatste gedachte denkt die man
dit is hem dus
spookt door het hoofd van die man
die onhandige man
die soms even had geglinsterd als een rivier
in de nacht
hij suist en valt -
verre verwanten groeten hem:
dag verre verwant
dag verre verre verwant!