Hollands Maandblad. Jaargang 1978 (362-373)

[p. 32]

Negen gedichten
Theo Muller

uit stilgevallen straten
glijdt nacht mijn open venster binnen
mijn kleine kamer biedt vergeefs
zijn zwijgende toneeltje aan
langzaam trekken van elk ding
roerloze lijnen naar mij op

de radio om middernacht
we zitten wat en zeggen weinig
opkijkend uit je boek
zie ik je ogen -
nee, we zullen er niet uit breken
nooit zullen we dit verbreken -
en je glimlacht tegen me
en ach je glimlach, hoeveel is die
me al niet waard

de zin van iets geven is
dat het geschenk je zelf dierbaar moet zijn
en dat je het onherroepelijk kwijt bent
door het weg te geven

jou gaf ik evenveel
als ik van je kreeg
(en dat was alles, dacht ik)

pas toen je niet meer teruggaf wat
ik je van mijn kant voelde toevertrouwd
begreep ik het spel van geven
en gegeven worden

jij noemde het een rekensom, en zei
nog iets van: terugbetalen met gelijke munt -
en stilzwijgend gaf ik je gelijk
maar mijzelf daarbij geen ongelijk

[p. 33]

 

laatst liep ik met mijn moeder

 

langs het advokatenkantoor waar vorig jaar

 

haar echtscheiding is behandeld.

 

ze had juist de rekening gekregen:

 

zo'n gulden of vierduizend. nou ja, zei

 

mijn moeder, en zette het gezicht van de winkelier

 

die zijn duurste artikel aanprijst -

 

nou ja, maar daar heeft u dan ook

 

iets moois voor.

Voor het goede doel

toen ik met een volle boodschappentas
uit de simon kwam, begon er een goosertje
op straat een heel verhaal tegen me af te steken.
ik verstond er niets van, maar zag in zijn
ene hand een mapje ansichtkaarten en in
de andere een heus legitimatiebewijs.
zonder nog te begrijpen voor welke goede zaak
hij zich stond te beijveren, deed ik de ruil voor f 4,95.
gezegende kombinatie: die zo oerlelijke kaarten
uit handen van het zo beeldschone goosertje.

[p. 34]

Kentering

tegen een hemel
van onverholen blauw
ligt koesterend het land
loom bewegen zich de dieren
juichend staan vogels
in de lucht getekend

dan, onmerkbaar,
verroert zich het getij
de weelde breekt
het gegons verstilt
lucht verschiet
tot een onnoemelijke kleur
waar eerst een leeuw zich
op de rotsen welbehagelijk
had uitgestrekt, kruipt nu
een schorpioen, beschaamd zich
wendend in zijn schamele gestalte
uit schrale bomen is het geluid
van vogels plotseling verstorven
wat als een zinderende groei zich
lachend over de heuvels had verbreid,
schrikt voor het eerst terug,
huiverend van een ongekende kilte.

in het donkere water
tuurt een onzichtbare
naar zijn spiegelbeeld

[p. 35]

 

o kindertijd

 

behoedzame herinnering

 

 

 

als een diertje

 

kleine bal van vacht

 

zo lig je, in een schoenendoos

 

met oude lappen toegedekt,

 

begraven in de diepste grond

 

van mijn geheime tuin

 

 

 

hoe het langzaam dag wordt

 

lichter de lucht

 

en geurender de bomen

 

hoe de eerste vogel fluit

 

en de tweede volgt

 

hoe het urenlang regent

 

op het gebladerte

 

 

 

jij die dit alles hoort en ziet

 

je hebt niet geslapen vannacht

 

evenmin als ik

 

en al lig je niet naast me

 

al ken ik je niet eens

 

jij die dit alles

 

eveneens hoort en ziet

 

ik voeg mijn bestaan bij het jouwe

 

 

 

ik sta in ons oude huis in kampen

 

van alle kamers is er geen plek,

 

geen geluid of geur die ik niet herken

 

in heel het huis hangt een ijzige,

 

bevroren atmosfeer - door een open raam

 

slaan windvlagen naar binnen

 

als ik het raam probeer dicht te doen

 

herinner ik me dat ik hier niet meer woon