Hollands Maandblad. Jaargang 1978 (362-373)

(1978)– [tijdschrift] Hollands Maandblad– rechtenstatus



[pagina 28]
Vier gedichten Agnes de Graaf een bepaald soort vaardigheid toen je me zei dat het verliefd zijn niets anders dan een gebrek aan sociale vaardigheid was wou ik dat aanvankelijk natuurlijk niet geloven want kon ik - zoals vaker - mijn opvattingen over de tussenmenselijke omgang maar moeilijk rijmen met de kennelijke staat van lichamelijke aangedaanheid waarin ik - tegen beter weten in steeds weer verliefd - telkens opnieuw kwam te verkeren later besefte ik dat je gelijk had want is er niets dat aktie zo onwaarschijnlijk maakt als de verliefdheid - in een situatie waarin je, als je het voor het zeggen had, toch liever tot daden komen zou verliefd ben ik daarna nauwelijks nog geworden en is er zelfs van enige verbetering sprake want moet ik ondertussen steeds meer en meer de schier onweerstaanbare neiging onderdrukken om personen die mij om de een of andere reden dierbaar zijn op zijn minst van hun bovenkleding te ontdoen (wat wat anders is dan ze in geschrift in omvangrijke, uitheemse dieren te veranderen waarmee het vrijen zo niet onmogelijk dan toch in ieder geval wat onoverzichtelijk wordt)
[pagina 29]
dat overkomt me niet alleen bij jou maar ook bij diverse min of meer bekende anderen - maar ook bij jou dus dat overkomt me ook als de omstandigheden zich daar nou niet bepaald voor lenen zodat het mij steeds minder lukt bij het gesprek dat dan meestal gevoerd wordt - over mijn studie, over mijn toekomstplannen, over mijn buiten- landse verblijven, over de manieren waarop ik in je dromen voorkomen kan - mijn hoofd te houden dat ik dit weer opschrijven moet en je nu laat lezen in plaats van bijv. mijn hand zo ter hoogte van je knie aan de binnenkant van je been te leggen - om hem als in gedachten als het ware terloops, terwijl daarbij een weinig druk uitgeoefend wordt, naar boven te verplaatsen - dat zal ook wel weer een gebrek aan een bepaald soort vaardigheid zijn
een of meer zilveren veren omdat ik de hele winter toch nog wel in de wat omslachtige gedaante van een walvis de noordelijke ijszee had bezwommen dacht ik dat ik - voor het eerst weer in het net geopende openluchtbad - wel in mijn element zou zijn
[pagina 30]
(buiten het water was het aanzienlijk kouder dan erin: er hing een dichte, witte mist boven het bad waardoor je eenmaal te water je in een vaag herinnerde droom waande - waarin je hoewel je onverminderd doorzwom nooit een meter vooruit kwam en alleen het spookachtig geboomte dat soms nogal plotseling opdoemde af & toe van plaats leek te veranderen). maar moest ik je bekennen dat ik na één baantje al hijgend aan de kant hing en dat, legde ik uit, terwijl ik toch een opvallend veranderingsproses aan het doormaken ben waarbij ik van steeds minder walvis steeds meer raaf aan het worden ben - wat toch enig uitzicht op ongekende mogelijkheden belooft jij wilt ook, zei je, dat alles veel te vlug gaat: nog maar nauwelijks aan land wil je meteen al de lucht in ik moest daar om lachen en gaf ik zelf ook toe te weten dat - om zich geheel & al van zijn steeds minder te pas komende vermommingen te ontdoen - mijn lijf nog wel een behoorlijke dosis schrik & ontbering nodig had
[pagina 31]
maar toen ik mij savonds bij wijze van oefening bij het inslapen voornam tijdens het dromen maar weer eens een eindje te vliegen (welke vaardigheid ik - droomtechnies gezien - vrij aardig onder de knie heb) droomde ik dat ik bij jou thuis op de slaapkamer boven in bed lag en de slaap niet kon vatten
[pagina 32]
de boekenkast waarin ik iets te lezen zocht was evenwel veranderd in een afbeelding van een minutieus geschilderd bos waardoor ik mij al gauw realiseerde dat ik droomde zodat ik ook helemaal niet vreemd op keek toen jij even later - als het ware als geroepen - de kamer binnen kwam en antwoordde ik dan ook op jouw verbaasde vraag hoe ik daar gekomen was nogal vrolijk dat ik was komen vliegen waarop jij je afvroeg of je soms droomde wat ik een tamelijk opwindende gedachte vond maar voelde ik aan de lome warmte die zich langzaam over het hele lijf uitbreidde dat er nog wel een aangenamer tijdverdrijf denkbaar was dan het beantwoorden van de vraag wie er nu in wiens droom voorkwam en dacht jij daar presies zo over al zei je nog wel dat ik er voor een vogel opvallend menselijk gedrag op na hield dat is maar goed ook dacht ik toen ik weer in mijn eigen bed ontwaakte maar heb jij dan een verklaring voor de zilverwitte veren die ik naast mijn kussen vind?

[pagina 33]
een goed voorteken al met al verschilden we toch wel en denk ik hier niet aan hoe we op de documenta-6 op een kunstwerk in het park zaten en jij het papier dat om de boterhammen zat in een keurig pakje vouwde terwijl ik het mijne in elkaar gefrommeld had al met al verschilden we toch wel want kom ik lang zo ver als jij niet aan verlangens om aandacht tegemoet al verkeerde jij daarvoor in dit geval wel in een iets geschiktere geslachtelijke konditie en toen tijdens de laatste rit door het zonovergoten, overigens vogelloze woud een buizerd die ik natuurlijk zelf was maar die ik in mijn stijgende verbazing voor een havik aanzag; gelukkig gaf dr. W.H. van Dobben's Wat Vliegt Daar? (volledig zakboek der vogels van Nederland en Midden-Europa) bij thuiskomst uitsluitsel met bedaarde slagen vlak voor de auto opvloog zei jij: ‘dat is een goed afscheid’ terwijl ik meende dat het een goed voorteken was maar is het hier gesignaleerde verschil waarschijnlijk net zo'n verraderlijke abstraktie als bijv. het verschil tussen mannen & vrouwen, en het verschil tussen dieren & mensen dat is d.w.z. dat zo'n verschil in werkelijkheid natuurlijk helemaal niet bestaat
[pagina 34]

[pagina 35]
ik bedoel natuurlijk niet dat we inwisselbaar zouden zijn want zelfs als je tot dat inzicht komt (dat de verschillen tussen mensen te verwaarlozen zijn als je denkt aan datgene waarin ze met elkaar overeenkomen) kan dat ook alleen maar bij wijze van spreken zijn nee, wat ik bedoel is dat als mensen werkelijk tegen elkaar ingewisseld zouden kunnen worden ik daar dan voorzover het jou betreft en even in aanmerking genomen hoezeer ik met mezelf in mijn sas ben geen enkel bezwaar tegen zou maken Serie Gecompliceerde Complimenten Gedicht Nr. 1
een nijlpaard en een neushoorn omdat ik te lang onder de mensen was geweest was ik weer tamelijk onrustig geworden maar was ik zoals altijd vergeten dat dat van de mensen kwam want ben ik niet gebouwd op de omgang en gedij ik dan ook het beste als ik met rust gelaten word maar heeft iedereen daar spijtig genoeg nu eenmaal niet dezelfde gedachten over
[pagina 36]
is ook mijn eigen gezelschap mij duizend maal liever dan dat van de meeste anderen die mij allemaal gerust gestolen kunnen worden - een dertigtal personen die net zo overzichtelijk zijn als ik zelf ben uitgezonderd want zijn zij - hoewel ze veelal ver weg wonen wat het reizen evenwel flink bevordert - gelukkig uit zulk hout gesneden dat de gesprekken c.q. briefwisselingen die ik met ze voer juist daarom zo plezierig zijn omdat ze nergens - behalve dan om elkaar wederzijds te vermaken - voor gevoerd hoeven worden want is alles van zichzelf al duidelijk zo wil ik ook aan jou nooit meer iets uitleggen zoals dat bijv. afgelopen donderdag gebeurde toen we samen met L. van judo terugkeerden en zich in de auto een bewerkelijk gesprek over mannen en vrouwen ontspon waarin ik op een goed moment zelfs stelde god op mijn blote knieën te danken dat ik niet als vrouw (of als man, dat komt immers op hetzelfde neer) door het leven hoefde - wat er toch wel een teken van was hoe vreemd ik ondertussen al weer aan het worden was
[pagina 37]
L. informeerde vriendelijk of ik soms vond dat jij een seksloos wezen was wat ik niet vind natuurlijk - in tegendeel kan ik wel zeggen - en ben ik ook zelf verre van een seksloos wezen: hoe zou ik anders bij jouw aanblik - vooral in kledingstukken waarin ik je nooit eerder gezien heb - zo aangedaan kunnen raken? en hoe zou ik dan ook maar één moment hebben kunnen menen dat ik gisteravond met iemand in moest zijn geslapen (met wie doet voor de verandering hier nu eens niet terzake) totdat ik mij rozig realiseerde dat de spierpijn in mijn armen van het judoën kwam? jij zei geloof ik ook nog dat je best tevreden met jezelf was en zei ik daarop nogal ongelovig dat je me toch niet ging vertellen dat je dat vond omdat je een man was want ben ik ook best tevreden met je niet omdat je een man bent of iets dergelijks maar gewoon omdat jij mij zo aangenaam onderhoudt en is het voor mij oneindig veel belangrijker dát je er uit ziet dan hoe je er uit ziet (ik bedoel dat laatste zit dan vanzelf wel goed) mogen wij van mij dan ook best een nijlpaard en een neushoorn wezen Serie Gecompliceerde Complimenten Gedicht Nr. 2