Hollands Maandblad. Jaargang 1978 (362-373)

[p. 59]

Twee filmgedichten
Andreas Burnier

The Sting

Het gevoel alleen te zijn in vervallend Chicago
de rest van een stad die was, of in wegwaaiend Harlem
de tandeloze mond van een zwartgeblakerde ouderdom
het te dunne haar op een schilferende schedel
zoals de gesloten winkel met het klapperende bord:
Verf- en behangwaren. Of: W. Bros & Zn. In speelgoed.
Al die warme energie, liefdevolle hoop,
verwaaid, vergeten, van ratten vergeven.
Er zijn geen bomen in Harlem. Misschien een eenzame jongen
met een blauw jack en een gele baseballpet
dat is de muziek van de Sting. Dat is ragtime loneliness.
I love you. I cannot reach you.
De piano tikt aan. De trompet scheurt. De saxofoon weent.
Rusteloos betast ik het laken
of bestaar uit de vuile trein het stervende New York.
Rusteloos leef ik. Slapeloos.
Soms trek ik het Amerikaanse land in
en vind op een kruispunt van wegen
een gesloten wasserij
Quick delivery.

Falsche Bewegung

In groepen, verbonden door onzichtbare draden
lopen zij weerloos, weerbarstig, mismoedig, ontstemd
elkaar achterna. Niemand begrijpt wat zij zoeken.
Waarheen op weg? Waartoe? Ieder waant zich alleen.