Hollands Maandblad. Jaargang 1978 (362-373)

[p. 32]

[G. Mulder-Koeman Gedichten]

G. Mulder-Koeman

Mijn vader speelt met mijn kind

Een kleuter op een bruine foto
het beeld frontaal, de voet vooral niet schuin:
het linker beentje nog niet in de beugel klem,
zijn klompvoet recht geplaatst.
Ernstig houdt hij een speelgoedpaard vast bij de teugel;
wat slordig bruine draperieën achter hem.

Een vreedzame vorst in de zomeravond:
hoor ik hoe zijn bedaarde ongelijke stap de trap af komt?
Opnieuw beleef ik dan het ogenblik waarop hij klaar is,
verwachtingsvol plaatst zich mijn keel: een kind kijkt op
en houdt van deze stap en van de man die daarbij hoort.
Communicatie met mijn dochter zet zich vredig voort
en soepel wordt het overbodig wapentuig opzij geschoven.
Ik staar de ademende kamer in
en ook mijn leven trekt wat rechter
met zijn bedaarde stap in de herinnering.

Mijn vader speelt op zijn russische accordeon, een halve toon te laag

Het beeld frontaal, de voet vooral niet schuin.
- Ik houd het beeld nog even vast als ik bekijk
hoe hij dit leven mennen kan - vandaan
bij een aanvankelijke stand van dit bestaan:
dan gaat hij spelen op zijn mook.
Een scheve wang, een plooi, en veel lawaai.
Als hij daar staat als een ontroerde nar
die zijn baan vergeten is, de voet niet meer frontaal,
klapt andere muziek beschaamd de noten toe.
Verlegen gespt de architekt de riemen om zijn dure mook.
Hij ziet het ook,
Cor speelt.