De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Gedichten in Proza
naar Turgenjeff.

Twee Rijken.

Wanneer men in mijn bijzijn den lof van den rijken Rothschild bezingt, omdat hij duizenden van zijn onmetelijk fortuin voor de opvoeding van kinderen, voor genezing van zieken en onderhoud van oude menschen schenkt - dan verwekt dit mijn bijval en roert mij dit.

Intusschen kan ik toch niet, hoezeer ik er mee instem en hoe geroerd ik ook ben, de herinnering onderdrukken aan eene arme boerenfamilie, die een klein, ouderloos nichtje onder haar armoedig dak tot zich nam.

‘Wanneer wij Katja in huis nemen,’ zei de oude vrouw, ‘dan gaat onze laatste penning er aan - dan is er niet genoeg meer voor 't zout in onze soep....’

‘Nu... dan eten wij die ongezouten,’ gaf haar de boer, haar man, ten antwoord.

Welk een afstand van Rothschild tot dien boer!

De Musch.

Terugkeerende van de jacht nam ik mijn weg door eene laan in den tuin. Mijn hond liep voor mij aan.

Plotseling staakte hij zijne schreden en begon te sluipen, alsof hij wild meende te bespeuren.

Ik keek de laan af en ontdekte eene jonge musch met een geel omranden snavel en een met dons bedekt kopje. Zij was uit het nest gevallen - een heftige wind schudde de berken in den tuin - en bleef onbewegelijk liggen, hulpeloos hare neg bijna niet zichtbare vleugeltjes uitstrekkend.

[p. 763]

Langzaam ging mijn hond op haar af, toen plotseling de oude musch, zich van den boom afstortend, als een steen recht voor zijn snuit ter aarde viel - en geheel verbijsterd, verward, met wanhopig, klagend gepiep verscheidene malen tegen den scherpgetanden, geopenden muil opvloog. Zij wierp zich over haar jong, om het te redden, met haar eigen lichaam wilde zij het beschermen - maar haar heele kleine lijfje beefde van schrik, haar stemmetje klonk wild en heesch, een soort van verdooving greep haar aan, zij offerde zich zelf op!

Als welk een reuzengroot ondier moest de hond haar voorkomen! En toch had zij niet op den hoogen, veiligen tak kunnen blijven. - Een macht, sterker dan haar wil, sleurde haar er af.

Mijn Tresor bleef stil staan, week daarna achteruit.... Blijkbaar begreep ook hij deze macht.

Snel riep ik mijn verbluften hond terug - en verwijderde mij, met eerbied in het hart.

Ja; glimlacht daar niet om. Eerbied voelde ik voor den kleinen, heldhaftigen vogel, voor de overstroomende kracht van zijne liefde. De liefde, dacht ik, is sterker dan de dood en de vrees voor den dood. Zij alleen, alleen de liefde houdt het leven in stand en is de drijfveer van alles.

Vertaling door LOUIS.