De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Een vallende Ster.
Novelle van Rust Roest (Sophie Elkan.)

Het was een heerlijke avond met een donkerblauwen, met fonkelende sterren, bezaaiden hemel, waaraan geen wolkje zichtbaar was.

Het gezelschap ging voor hen uit op den smallen weg die naar het strand leidde en praatte druk. Mevrouw Strahl, wier stem boven die van alle anderen uitklonk, sprak over de mooie dagen, die eindelijk den regenachtigen zomer hadden afgelost. Daarna vroeg zij: ‘Hoe was het eigenlijk in het Zuiden, Dokter?’

‘Heerlijk, vooral met maneschijn op het Canale Grande! Wat is de zee in het Noorden toch koud en streng. Ik was op een middag op het Lido - -’

De klank stierf weg, toen het gezelschap om eene, door een stuk rots gevormde, kromming in den weg verdween.

Leonard Hoffmann bleef staan.

‘Wilt u niet een oogenblikje gaan zitten, Juffrouw Signe?’

‘Ja, heel graag, maar waar? Ik zie nergens eene bank.’

‘Hier, bij deze klip, geeft U mij Uwe hand, zoo!’

Zij ging zitten en maakte naast zich plaats voor hem.

Beiden zwegen en wendden hunne blikken naar de zee.

‘Waar denkt U aan, Juffrouw Signe?’

‘Ik wacht totdat ik een ster zie vallen. Ik zou zoo graag een wensch doen.’

‘Hebt U niet alles, wat U maar wenschen kan? - Tenminste dat meende ik.’

‘Ach, lieve hemel, wie is zoo gelukkig? U wenscht toch ook wel iets, wanneer U even goed nadenkt.’

Wilde zij hem eene gelegenheid bieden? Hij geloofde het een oogenblik, maar dadelijk daarna bemerkte hij, hoe ver weg haar blik was.

‘Zullen wij elkaar eens vertellen, wat wij ons wenschen, Juffrouw Signe, zoodat wij onze wenschen in woorden hebben ingekleed, voordat er een ster valt, want wanneer men zoo lang wacht, is het te laat.’

‘Neen, dat behoef ik niet te doen; ik denk dag en nacht aan niets anders, en misschien gebeurt het juist niet, wanneer men er over spreekt, en het moet gebeuren, al lijkt het ook nog zoo onwaarschijnlijk.’

Zij strekte beide armen uit, alsof zij iemand wilde omhelzen.

‘Ik weet niet hoe ik mij uitdrukken zal; ik heb nooit iets zóó intens, zóó vurig gewenscht, als dat wat ik mij nu wensch,’ zei hij met een zwakke stem. ‘Tot nu toe heeft mijn goede wil mij altijd geholpen bij het bereiken van datgene wat ik heb verworven, maar in dit geval moet ik op een goed gesternte hopen.’

‘Ja, zoo gaat het mij precies, ofschoon ik aan de kracht van den wil geloof - O, U weet niet, hoe ik willen kan!’

Hare oogen schitterden, om haren mond vertoonde zich een energiek trekje, terwijl hare hand, klein als die van een kind, zich tot een bal samentrok. Met zijne scherpe blikken zag hij dat alles duidelijk in het zwakke licht; hij zelf zat in de schaduw, geleund tegen de klip, zijne beide handen gevouwen achter tegen zijn nek.

‘Wel?’

‘Ja, U vermoedt wel, wat het is; ik heb dat gemerkt, toen wij hier vroeger eens over spraken. Het is - het is wonderlijk om daarover te spreken - het klinkt zoo dom -’

‘O neen - wij -’

Hij boog zich gretig voorover.

‘Nu ja - U weet immers, dat ik zing.’

Het kwam zoo onverwacht, zoo plotseling, het was zoo geheel anders dan dat hij verwachtte, dat hij onwillekeurig naderbij kwam. Zij vatte zijne beweging verkeerd op.

‘Neen, blijft U stil zitten, ik wil geen vleierijen hooren; en bovendien, ik weet wel, dat mijn stem U bevalt. Zoo iets voelt men. Neen het is iets veel gewichtigers. Weet U, waarom ik U zoo dikwijls gevraagd heb, mee naar binnen te gaan, om mij te hooren zingen? Wel, omdat ik aan Uw oordeel hecht. U bent een echt muziekmensch, niet een musicus van beroep, Goddank, want dat zou mij angstig maken, maar U voelt voor muziek ongeveer hetzelfde wat vrome menschen voor hun godsdienst voelen, en dan, dan hebt U zoo veel gehoord, de besten en voornaamsten

[p. 732]

op muziekgebied. Denkt U aan iets anders, Mijnheer Hoffman, of luistert U naar wat ik zeg?’

‘Neen, ik luister.’

‘Nu, daarom heb ik voor U gezongen, zooals voor niemand anders; nooit heb ik gedacht: daar zit iemand, die kritiseert, die beoordeelt hoe ik dien of dien toon aanzet, ik had alleen maar het gevoel: hij begrijpt mij en daarom kan ik geven wat ik te geven heb. Is het niet alsof er een onzichtbare band tusschen ons geweest is, die door niemand, behalve door ons zelf werd opgemerkt?’

‘Signe!’

Zij hoorde zijn uitroep niet, lette niet op den klank van zijne stem, zij dacht slechts aan datgene, wat zij zeggen wilde.

‘Ja, soms vergat ik geheel en al dat U in de kamer was! Het was precies alsof ik alleen was, alsof ik slechts voor mezelf zong, en daarom kunt U beter dan iemand anders over mij oordeelen, beter zelfs dan mijn leeraar - Zegt U mij eens oprecht: Gelooft U, dat ik het ver zal kunnen brengen?’

Zij wendde zich plotseling met een diepen zucht om, alsof een zware steen van haar hart was gevallen en keek hem aan.

Hij moest zich beheerschen, om hare kleine hand te grijpen, ze aan zijne lippen te drukken en haar ronden arm om zijn hals te leggen.

‘Wat bedoelt U?’

‘Denkt U, dat ik eene kunstenares kan worden, eene echte, eene groote kunstenares niet eene dilettante, een salontalent, maar eene werkelijke artiste. Ik wil werken, ik heb energie, ik geloof, dat ik wel in staat zou zijn, deze klip te vermorzelen, wanneer die mij in den weg stond. Wat denkt U?’

‘U hebt vele schoone beloften in U, U hebt een zeldzaam mooie stem, U bent jong, begaafd.’

‘Ja, niet waar! En ik heb geen andere gedachte in de wereld, geen enkelen anderen wensch. Wanneer er een ster mocht vallen, terwijl wij hier zitten en wachten, zou mijn wensch bliksemsnel aanwezig zijn: weg te kunnen gaan dezen winter, vier of vijf jaren weg te blijven, dag en nacht te werken en dan - als Julia te debuteeren en succes te hebben.’

‘Geapplaudisseerd, teruggeroepen, met bloemen overladen te worden, meent U dat?’

‘Ja, dat ook, maar vóór alles zelf tevreden te zijn, tenminste niet ontevreden. En door iemand geprezen te worden, dien ik hoogacht door mijn leeraar b.v. en door U. U zult bij mijn debuut in het parket zitten, bleek en met gesloten oogen, zooals U gewoon bent te doen, wanneer U sterk getroffen bent en den dag daarop zult U bij mij komen en zeggen: “Zoo'n Julia heb ik nog nooit gehoord!”, of U behoeft ook niets te zeggen, maar U moet mij aankijken, zooals U soms doet, wanneer iets, dat ik gezongen heb, U bevalt - dan begrijp ik U geheel.’

Er trok iets pijnlijks om zijne lippen samen, terwijl zij sprak. Hij moest iets zeggen om zekerheid te krijgen. Het was immers denkbaar, dat hij haar verkeerd begreep, evenals zij hem verkeerd begrepen had. Het kwam langzaam, met een stem, die hij tevergeefs trachtte een rustigen toon te geven: ‘En denkt U er niet aan, iets anders te wenschen, b.v. iemand die U boven alles in de wereld liefheeft - voor wien U alles zijn zou - dien U ook liefhad - een tehuis waar U Uwe schoonste liederen zou kunnen zingen, en dat U bevrediging zou schenken?’

‘Neen, zeker niet, dat is niets voor mij, dat is iets waaraan ik nooit gedacht heb, wat mij nog nooit is ingevallen; nog nooit in míjn leven heb ik de minste neiging voor iemand gehad, en ik ben toch achttien jaar.’

‘Maar wanneer U nu merkte, dat iemand U liefhad?’

‘Ik geloof niet, dat ik dat zou merken, wanneer hij 't niet bepaald rechtstreeks zei, zoo ijdel en dwaas zal toch wel niemand zijn, om niet direct te begrijpen, dat ik niet aan hem denk, maar alleen aan het andere. Het is toch niet moeilijk om dat te zien, dat verraadt zich immers duidelijk. Men kan geen twee heeren dienen. De kapelmeester zei onlangs nog, dat een zangeres nooit moest huwen, en U gaf hem gelijk; en verder heb ik niemand lief, zoodat ik daaraan ook niet hoef te denken en wel zal oppassen dàt te wenschen.

Daar!... o... o... daar. Zag U 't wel?’

‘Er viel een ster!’

‘Ja en ik dacht er juist aan, in hetzelfde oogenblik toen hij in 't niet verdween. Hebt U ook een wensch gedaan?’

‘Neen.’

‘O, waarom niet, hij was zeker uitgekomen

U had beter moeten oppassen.’

‘Neen, Juffrouw Signe, hij was toch niet uitgekomen.’

‘Was 't dan zoo iets onmogelijks? Vertelt U eens!’

‘Het was niet iets, wat U interesseert. Maar bestaat er nog niet een ander dom bijgeloof

[p. 733]

over de sterren - ik meen daar wel eens van gehoord te hebben.’

‘Ja, maar dat is zoo treurig, dat we daaraan maar niet willen denken. Men beweert, wanneer er een ster valt, dat er dan iemand sterft.’

‘Ja, nu herinner ik het mij ook. Voor den een valt er een ster, om hem succes en eer te voorspellen, voor een ander - sterft er iets. Dat is zeer logisch, zooals het leven zelf. Maar vindt U niet dat het begint koud te worden, de wind komt op, wij krijgen vannacht storm. U moet voor Uwe mooie stem oppassen, juffrouw Signe. Zij is een belangrijke factor, wanneer bewaarheid zal worden, hetgeen Uw ster U geprofeteerd heeft. Kom, gaat U mee?’

‘Ja, U hebt gelijk, het is hier koud, ik zou kou kunnen vatten. U bent altijd zoo verstandig, Mijnheer Hoffman!’

‘Neen, dat is helaas niet zoo, maar dat is iets, wat ik mij wenschen zal, wanneer de volgende keer een ster valt.

Vert. door LOUIS