De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

[p. 725]

In Maart.

Heel de aarde ligt te wachten,
Zoo stille, vol verlangen.
Een goudbruin waas over boomen
En zacht 't windeke streelt ze,
In zonnelach en hemelblauw
Ligt de aarde in lentewonne.
Klein, wit geklingel over 't veld
Waar 't sneeuwklokje blijde zijn intocht meldt,
Van vreugde een wolkje bloost er,
Heel de aarde van liefde droomt er.

De dag verglom,
In gouden zonneglory.
Zacht deinend,
Zuchte blauwe scheemring aan
En 't lieve nagedroom,
Van 'n mooie voorjaarsdag
Omspande mijn gedachten.

Als stil gebed
Van vrome vrouwen,
Klinkt ver 't klokje van herinnering,

't Zingt:

‘Van droeve uren en van blij ontwaken,
Van trouwe liefde en van stil verdriet,
Mijn klokje zingt een lied van groot verlangen.

MARIA.

Stil nu mijn harte, stille

En vraag niet meer zoo luid,

Zoo dringend, om wat liefde

Stil nu mijn harte, stille

Stil nu mijn kindeke stille,

Gij moet nog sluim'ren blijven

Al roept u 't leven toe,

Al is uw aanstaand moedertje

Alleen. Verlangend droomt zij zich:
Uw lief gezichtje;
Met roze lipjes om te kussen heel den dag,
Met zachte oogjes, vol van diep toekomstig leven.
De kleine knuistjes die straks streelen zullen.
Met lief gedoe, jong moedertjes gezicht.
O kleine, teêre liefling, wat doe je mij verlangen.
Bij ochtendscheem'ring zal je komen eens
Wanneer de aard' haar lentedroomen weeft
Over 't leven, dat nog sluimert in haar schoot.

MARIA.