De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Ingezonden stukken.
Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.

Hooggeachte redactrice,

Vergun mij, nu u uw ‘laatste woord’, in de correspondentie aan P.R.¹⁾ hebt gezegd, mijn eerste en tevens laatste woord te spreken over de ‘Speenhoffzaak’. Er zijn al heel wat broekslot-stormen over mijn hoofd gevaren, maar onwrikbaar sta ik pal in 't woeden der baren. Ik gevoel mij in deze zaak geheel en al onschuldig.

Juist toen u uw prijsvraag had uitgeschreven voor een vrije-vrouwen-parodie, in dichtmaat, was ik en villégiature. In een tuin zittende te lezen vernam ik een vrij aardige vrouwenstem een lied zingen, en 't telkens, en telkens, herhalen. Haar fabrieksarbeid bracht mede, dat zij zich telkens van mij verwijderde en dan hoorde ik weer niets.

Dat 't een lied op de vrije vrouw was verstond ik duidelijk, en op 't laatst schreef ik op, wat mij in de ooren dreunde. Het slot echter kon ik niet te pakken krijgen.

Toen ik terug was van mijn buitenverblijf (voor enkele dagen) liet ik 't gedicht(?) aan een vriend lezen; hij vond 't grappig en maakte er

1) Eerst heden 11 Maart las ik No. 32 van 5/2 1908, waarin die correspondentie voorkomt.

[p. 651]

een slot aan, en, - nu komt mijn booze stuk, - ik zond een afschrift aan u ter kennisneming, doch volstrekt niet als eene mededingende inzending, want, zoo schreef ik, ‘dit toevallig samentreffen van uw prijsvraag en dat liedje noopte mij u er mede in kennis te stellen.’ De brief zal wel verloren zijn geraakt; anders zou hij voor mij getuigen. Heel de zaak was dus iets persoonlijks tusschen u en mij, buiten de ‘Lelie’ om.

Hoe verbaasd ik was een proef te krijgen, kan ik u niet zeggen, en ik haastte mij in de proef eene aanteekening aan den voet toe te voegen, welke de herkomst vermeldde.

Ik dacht aan Speenhoff, maar daar ik diens uitbundig succes slechts eenmaal bijwoonde op een Kurhaus-avond, toen men bulderde van plezier, en ik niets verstond, en ik mij allerminst vergaapt had aan zijn bundels liederen, welke reeksen drukken beleven, liet ik de zaak stilletjes rusten, eveneens als al het gecorrespondeer in uw ‘Lelie’, daar dat mijn koude kleeren niet raakte.

Misverstand heeft 't versje in uw ‘Lelie’ gebracht. Ziedaar de geheele zaak, en dan is 't misverstand mijnerzijds nog zoo weinig sprekend, dat mijn aanvechters tegen windmolens hebben gevochten. De onschuld wordt steeds bewaakt, en mijn onschuld is bij u in goede handen.

Het deed mij een innig genoegen tevens uit de correspondentie te mogen vernemen, dat ik mij gerust mag rekenen onder uw gewaardeerde medewerkers.

Dit te blijven stel ik op hoogen prijs.

Met alle vriendschappelijke hoogachting heb ik de eer te zijn.

Uw. Dw. Dr.

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.

's Gravenhage, 11/3 1908.

Noot redactrice.
Inderdaad nam ik het versje op ‘buiten mededinging’ wat de prijsvraag aangaat, maar, zooals ook blijkt uit het ingez: schrijven hierboven van den heer Servaas van Rooyen, liet ik hem, evenals van al zijn redactie-bijdragen, een drukproef zenden ter correctie, zoodat hem de opname in de Lelie bekend was.
Het misverstand heeft zich nu overigens voldoende opgehelderd, zoodat geen verdere pennen in beweging behoeven te worden gebracht, dunkt mij.