De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Tweeërlei roeping.

Het kindje, blank kopje blond met groote, blauw-starende, lief-vragende oogen, als overweldigd door al de indrukken, die het leven hem biedt, lachend de eerste zoete lachjes, het fijne mondje half open, stamelend lieve geluidjes van teere klanken, speelde met de handjes, trappelde met de voetjes, was geen oogenblik stil op het kussen, waarop ze hem had neer gelegd dicht bij haar.

Lief, mooi, teer, fijn kindje van bijna vijf maanden... Zij zat aan haar schrijftafel en schreef, de hand onder het hoofd, probeerde te werken, als in den tijd, voordat het kindje geboren was.

Maar het ging niet...

Ze probeerde het telkens weer, maar te vergeefs, vruchteloos...

Ieder oogenblik strekte hij zijn handjes naar haar uit, kraaide haar toe in zoo lieve geluidjes, dat zij, gehoor gevend aan zijn onweerstaanbare liefheid, bij hem op den grond knielde en met hem speelde.

Dan was hij in zijn schik, haar in zijn onbewust kinder-egoïsme geheel voor zich alleen eischend.

Maar wanneer ze dan zoo'n heelen morgen spelende had doorgebracht, dan werd ze gekweld door het verlangen, dat naast dat, om een goede moeder te zijn, in haar leefde, het verlangen om te schrijven, weer te geven in mooie taal de indrukken, die haar telkens bemeesterden, leven van haar ziel, dat haar als 't ware even sterk riep als het kindje met zijn lach.

Nu sliep het kindje, maar nu was ze te moe... - Neen daarvoor moest ze haar geest dadelijk 's morgens na het ontwaken helder houden, onbeinvloed door allerlei geluiden van het leven.

En den morgen daarop besloot ze te werken. Zoodra hij gekleed was, legde ze hem in zijn wiegje, gaf hem de pop in zijn armpjes, kuste hem, zeggend: Dag zoete schat, tot twaalf uur hoor, dan komt je moeder je weer halen.

Maar alsof hij haar begreep, keek hij haar na met droeve blikjes, pruilend mondje en nauwingehouden traantjes, die te vloeien begonnen, zoodra zij de deur achter zich had gesloten.

- Zul je eens naar hem gaan kijken, wanneer hij te hard schreit? vroeg ze het dienstmeisje, dat haar aankeek, alsof ze haar geen goede moeder vond.

[p. 509]

Haastig ging ze dan aan het werk. O wat was ze ten achter! Wat had ze veel te doen!

Een tijd lang ging het goed, leefde ze weer in haar werk, maar wanneer zijn geschrei klagend en aanklagend tot haar doordrong, ging ze niet kijken, uit vrees verteederd te worden. Voor twaalf uur had hij immers niets noodig.

Nog voor de twaalf-uur-klok luidde, vloog ze naar hem toe.

Schreierig, onpleizierig lag hij in zijn wiegje, de dekentjes van zich afgeschopt, de handjes koud, het gezichtje verdrietig.

Neen ze had niet goed gedaan, niemand had naar hem omgekeken, niemand kon haar vervangen; ze had hem slecht behandeld.

Ze zou niet meer schrijven 's morgens, zooveel beteekende dat niet. Ze was er zelfs niet zeker van, of ze wel talent had.

Maar spelende werd ze gekweld door schrijven-te-moeten, en schrijvende werd ze gekweld door spelen-te-moeten door een innerlijke, niet-te-weerstane stem van twee verschillende roepingen in haar.

Ze dacht aan het einde van een boek, dat ze eens had gelezen, en dat haar nu onmogelijk scheen; - jonge vrouw, uitstekende advocate, nauwgezet haar praktijk uitoefenend, volmaakte moeder.

In haar het verlangen te zijn goede moeder en te schrijven goede dingen, of te kunnen dooden dat laatste verlangen.

Maar beiden eischten zij haar krachten.

Toen voelde zij, dat het kindje toch het zwaarste woog, dat ze hem altijd niet-moedewordend haar tijd zou wijden, wanneer er niemand was die haar heel goed kon vervangen.

Zoet kraaide het kindje dan, alsof hij onbewust haar dankte voor hetgeen zij voor hem opofferde.

Lief kindje blank, dat het leven heel blij moest beginnen.

Ede.

JOH^A. POLAK - STEKETEE.