De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

De Zee.

'k Liep eenzaam en moe over de wereld heen,
Mijn verdriet dat woog me zoo zwaar;
Het drukte me neer; - 'k was gansch alleen; -
- 't Was als droeg ik mijn doodebaar. - -

'k Ging tot de menschen en vertelde m'n weeën,
En wees hun mijn schrijnende wonden;
'k Liet het hun zien, van jaren geleden,
't Verdriet, 't geluk en mijn zonden.

Maar uit hun oogen zoo wreed, en hun aangezicht,
Kwam geen troost; - Ik snikte - en vlood
En zocht. - Maar nergens, nergens zag ik een licht, -
‘Wie, O wie, red mij dan van m'n zieledood.’ - - -

Mijn ziele werd er zoo zwaar - zoo bang, -
En tóch wilde ik troost gaan vragen;
Maar niemand die m' in z'n armen nam,
En m'n groot zwaar leed hielp dragen. -
- - - - - - - - - - -
Maar stil, hoor ik niet een stem die mij roept?
Die me aanspoort en helpt door de nacht? -
'k Ga bevend verder met angstig gemoed,
Naar haar, die zoo trouw op me wacht. -

Nu vlucht ik tot haar, zoo bang, zoo wild;
En werp me terneer voor haar voeten;
En het lauwe, schuimende zeeëzilt
Weet en verstaat er mijn boete. -

Zij kust m'n lippen - m'n bloedige wonden -
En ontneemt me mijn aardepijn, -
Ze doet me vergeten m'n groote zonden;
En maakt alles zoo vredig - zoo rein -

‘M'n lief, m'n zee, m'n blond zonnekind, -
Druk m'n oogen nu zachtkens toe;
Daar is niets, dat me meer aan de menschen bindt;
Ik voel me zoo mat en zoo moe - - -

Ze nam m' in haar armen, zoo blank en week,
Ze vertelde me wondere sprooken;
Ze kuste m'n lippen, zoo marmerbleek,
Tot zachtkens m'n oogen loken - -

DABODA.