De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Sonnet.

Ze zeggen 't is een vriend de dood, die treedt
Op bloote voeten, en met week gebaar
Geruischloos zacht als droom ons meevoert waar
Het koele niet-zijn en de rust hij weet.

Aan mij, die in dit leven eenzaam leed,
Lijkt effen doodgaan geen heel groot gevaar,
Want iets, dat 'k boven zijn en niet zijn weet,
Vloeit rustig voort - een zilver blanke baar -

Toch wou 'k nog wel het goed geluk genieten,
Van één te zijn met héél, héél reine vrouw,
En haar aanbidden met veel piëteit.

Maar 'k voel mijn bloed zoo wild onstuimig vlieten...
Ik zie een vrouw zóó droef, dofzwart van rouw...
En hoor een stem héél zacht... kom mee... 't is tijd...

Den Haag.

SAMUEL VAN LOEN.