De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

[p. 356]

Twee Herfstliederen
van E.H. du Quesne van Gogh.

Hoe ziet de laan zoo stil, zoo breed,
Of nimmer iemand die betreedt,
Hoe is het loof zoo stil omhoog,
Of nooit de wind daaraan bewoog,
Hoe is mijn eigen ziel zoo stil,
Alsof ze nooit meer klagen wil? -
't Is dat ik hoor uw stem, natuur,
Heel zacht, in 't nakend scheidingsuur. -

De velden die de beekjes laven,
Zij geven mild hun vele gaven,
Onttrokken aan den moeder-grond,
In eindeloozen wisselbond
Van krijgen en van wedergeven,
Van geven, dat een ander leven
Ontspringt uit wat een einde vond:
Het graan der afgesneden aren,
Het laat volheerlijk zich vergaren.