De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Prof. P.J. Blok in een artikel van ‘Onze Eeuw’ (Sept. 1907), naar aanleiding van Annie Salomons ‘Een Meisje-Studente.’

Deze Hooggeleerde prijst het boek, maar hij betoogt dat vrouwen slechts bij uitzondering geschikt zijn, voor de studie. Volgens hem is de aandrang, onder de vrouwelijke jeugd, om de universiteit te bezoeken, meer een der uitwassen van de feministische beweging, dan de natuurlijke gehoorzaamheid aan een innerlijke behoefte. De meeste meisjes toch meent Prof. Blok kost het op de lagere school reeds ontzaglijk veel inspanning, den kamp om den voorrang vol te houden: nog meer wordt van de wilskracht en den ijver gevraagd op de H.B.S. en 't Gymnasium, willen ze den cursus ten einde toe volbrengen. 't Gevolg hiervan is, dat de meisjes zich overwerken, en dat in de jaren, waarin zij het meest gespaard moesten worden voor al te groote inspanning.

Is het dan wonder - vraagt de hoogleeraar - dat velen onder haar reeds vóór het einde van de universiteit een knak hebben gekregen, een onherstelbaren knak?

En dan komt eindelijk de studie aan de universiteit, die zoo geheel anders is, dan die van de voorbereiding. Hier loopen ze niet meer aan den leiband van den leeraar die een taak opgeeft, welke zij moeten volbrengen, neen, hier staan ze voor de zelfstandige studie, waarvan slechts de hoofdlijnen worden aangegeven - een ongelijk hoogere eisch. Zullen wij ons verwonderen, dat het toch reeds teere zenuwgestel der vrouw hevig wordt aangedaan door die nieuwe vermoeienis? Zullen wij ons verbazen, wanneer wij hooren van zware hoofdpijnen eerst, van nog ernstiger verschijnselen later, en eindelijk van zenuwoverspanning in allerlei vorm?

Naar 's schrijvers ervaring van jaren is het percentage der vrouwelijke studenten met zenuwaandoeningen hooger, en zijn die aandoeningen ernstiger dan der mannelijke. Daarbij komt, dat de vrouwelijke studenten de studie verkeerd aanpakken, in spijt van alle waarschuwingen.

Het ergst hebben de zenuwen het te verantwoorden, als de vrouwelijke studenten er met de uiterste wilskracht en door methodische oefening harer lichamelijke vermogens na een paar jaar in slagen, zich volkomen gelijkwaardig te gevoelen met mannelijke studeerende jeugd. Met zekeren bewusten trotsch

[p. 277]

treden zij dan als een soort van reclame op voor vrouwenstudie aan de universiteit, Maar hoeveel hebben ze dan niet verloren van de gratie, van de zachtheid, van de teederheid, die de vrouw van nature eigen is. Zijn ze niet echte wanvrouwen geworden, exemplaren van het derde geslacht, dat men het vrouw zou kunnen noemen, treurige wanschepsels, kunstproducten van het feminisme?

Prof. Blok stelt zichzelf daarna voor de vraag:

‘Zou het werkelijk waar blijken, dat de vrouw tegen universitaire studie minder bestand en voor werkelijke wetenschappelijke studie minder begaafd is dan de man?’

Zonder aarzelen beantwoordt hij die vaaag bevestigend. Hij veroordeelt daarom de zoo gevierde coëducatie wijl de natuur van man en vrouw twee schepsels heeft gemaakt, met heel verschillende vermogens en neigingen, omdat hun bestemming zoo uiteenloopt. Zij dienen elkander aan te vullen, en naast, maar niet tegenover elkander te staan in het leven, nu eenmaal in de levensfuncties, gaven en inzichten van hem en haar zooveel ongelijkheid bestaat.

H. HOFFENKAMP.