De Hollandsche Lelie. Jaargang 21

Uit de sfeer gerukt
door Anna de Savornin Lohman.

III.
(Vervolg van No. 3).

Ze had er lang over nagedacht, hoe ze zich voor deze gelegenheid zou kleeden om hem te ontvangen. In de familie Wegghe werd niet gerouwd, zoodat ze haar gewone japonnen van vroeger afdroeg - maar de meesten kwamen haar hier in Amsterdam, in deze bescheiden strenge omgeving, zoo weinig te pas, waren te gekleed voor de straat, en werden ouderwetsch van het lange liggen.

't Liefst had ze hem maar gewoon-weg ontvangen met haar nieuwe witte zijden blouse op haar donker-blauwen tailleur-rok, maar Gérard had vroeger eens gezegd dat hij 'n lichte blouse op 'n donkeren rok ‘winkel-juffrouw-achtig’ vond; dus dat ging niet. Dan zou hij haar natuurlijk dadelijk ‘burgerlijk’ vinden.

Haar gewone Zondagsche japon, ook eene die ze afdroeg, beviel haar evenmin; zij was van fijn donkergroen-laken, maar 't vestje erin van licht-tintige Liberty-zij werd al wat groezelig, en ze vond de mouwen ook niet meer naar den laatsten smaak. Gérard zag zulke dingen altijd dadelijk. Ten slotte decideerde zij zich op haar zomer-grijsje, dat wel wat dun stond in den winter, maar haar zoo keurig zat, als gegoten, en waarvan de gedistingueerde en tegelijk eenvoudige garneering stellig naar Gérards smaak zou zijn, dat wist ze zeker.

Samen-uitgaan deden ze toch niet; 't kwam er dus hier in huis niet op aan, of ze er wat zomer-achtig uitzag. En ze keek tevreden over zich zelf in den spiegel, verschikte nog eens voor de zooveelste maal wat aan haar kapsel, keek dan zuchtend naar de tafel met het verschoten pension-tafel-kleed, waaraan de paar rozen die ze had gekocht iets vriendelijks gaven, in hun vaasje van Rozenburgsch, dat behoorde tot haar eigen kleine meegebrachte zouvenirs.

Toen ze hoorde schellen, en Gérard de trap opkwam, voelde ze toch iets van blijdschap. 't Was toch iets van haar eigen verloren wereld, dat ze met hem zag komen. En ze stak blij haar hand uit:

‘Dag Gérard. Ik vind het aardig van je.’

Hij had bloemen voor haar meegebracht, pensées waarin ze haar gezicht even begroef. Ze vond het attent van hem dat hij eraan had gedacht. En ze zette ze dadelijk in water, in een karaf, want ze kon zoo gauw niets anders vinden.

Gérard had den takt niet te laten merken hoe armzalig hij 't vond, haar triestige kamer, en haar ongezellige gracht. Hij was 'n echt Hagenaar, heel doordrongen van stands-begrippen, vol minachting voor ‘kantoorlui’ en Amsterdammers en Amsterdam, met een innerlijke overtuiging dat hij-zich-zelf bijna vernederde met in zoo'n stad een dag te komen zoek brengen. En dan nog wel een Zondag.

‘Als 't niet geweest was om die arme Suus’! Maar dat mocht ze niet merken intusschen. Hij begreep wel dat hij haar daardoor doodelijk zou hebben gegriefd, en hij deed zijn best heel onbevangen te zijn, heel opgewekt. ‘Ik wou ergens met je gaan dejeuneeren -’ stelde hij voor toen ze even vluchtig gepraat hadden over den dood van haar vader, de verandering daarna voor haar.

Zij schudde beslist het hoofd. ‘Hoe kom je erbij? Ik kan me hier niet met jou-alleen in 't publiek vertoonen.’

- ‘We zijn toch neef en nicht.’

[p. 92]

‘Jawel, maar dat staat niet op onzen rug. 'k Moet dubbel oppassen nu, nu ik alleen woon, dat vat je toch wel.’

‘En dat zeg jij nu, jij die me altijd hebt uitgelachen omdat ik zoo “conventioneel” was,’ plaagde Gérard, inwendig blij dat ze zóó vormelijk dacht, geen vrije-vrouwenallures had aangenomen door haar werkkring.

‘Ik denk er nog net zoo over; ik vind al die Haagsche malligheden overdreven, van jullie freule zeggen tegen juffrouwen, en wèl met 'n jong-meisje kunnen loopen als je van 'n tennis-club komt, en weer niet als ze geen bat in haar hand heeft, en al die nonsens meer. Maar ik voel me niet genegen om als wereld-hervormster op te treden, en als 't dus nu eenmaal opvalt wanneer je met een jongmensch alleen uitgaat, dan doe ik 't liever niet, al is hij ook duizendmaal mijn heusche neef.’

- ‘Je hebt gelijk’ - zei Gérard - ‘groot gelijk; ik plaagde je maar 'n beetje.’

Hij nam zijn hoed, wilde vormelijk afscheid nemen, ineens met 'n verlegen gevoel van te veel zijn, van geen recht hebben tot langer blijven.

Even kwam 't in haar op hem te vragen bij háár te blijven koffiedrinken. Ze had een schaaltje rookvleesch in huis en met den Zondag had ze zich vandaag getracteerd op gerookte zalm bij de boterham. Als ze hem daarbij koffie of chocolade presenteerde, kon ze 't gerust wagen erop; dat was wel voldoende. Al die huishoudelijke overwegingen gingen bliksemsnel door haar hoofd.

En ze zag wel aan zijn aarzelend rondblikken, dat hij wat graag zou zijn gebleven, zich al thuis voelde bij haar, net als van ouds. Maar neen, ze deed het toch maar liever niet. Ze vond het alles-welbeschouwd een onnoodige familariteit. Hij zou nog denken misschien dat ze hem nu ineens aanhalen ging, nu zij arm was.

‘Kom je nooit meer in den Haag,?’ vroeg hij nog. ‘Bij de Heringa's, of bij je oom Wegghe.?’

‘Zelden. Bij de Heringa's ben ik een paar keer geweest. Oom Wegghe is nu 't eerst aan de beurt.’

Zij oogde hem na, toen hij de gracht afschreed, 'n magere, slanke jongen, met al wat dun-geworden, netjes gescheiden haar, en een es-ist-erreicht kneveltje, en een onbeduidend goedig gezicht. Neen, gedecideerd, háár genre was hij niet, zou hij nooit worden. Maar toch wèl 'n jongen met wien je je weer terugvoelde in je eigen kring, je eigen stand. Hij liet een léégte na, dat voelde ze nu pas, nu hij weg was. Hij nam mee de Haagsche atmospheer van luxe en van gezelligheid. En haar eigen omgeving leek haar dubbel arm, dubbel burgerlijk, dubbel Amsterdamsch.

Ze ging boven op haar bed liggen en verdiepte zich in een roman van Couperus uit de leesbibliotheek. Dat was haar Zondagsche uitspanning hier. Op straat kwam ze niet. Ze vond het op straat te vulgair dan. Ze wist niet wáár te gaan, overal hetzelfde breedlomp-zich makende, ruwe Zondags-publiek. En ze was er daardoor toe gekomen de werkdagen nog te prefereeren bijna. Die waren nog minder eenzaam, schrijnden minder wreed nog tegen het mooie verleden van vroeger.

(Wordt vervolgd).