De Hollandsche Lelie. Jaargang 19


Aan Tinco. Als ik wakker lig, En niet slapen kan, En tuur in den donkeren nacht, Dan denk ik aan hen, Die me lief zijn op aard', Dan voel ik de pijn, Die 't scheiden me baart, En ik ween stil en zacht. Als ik wakker lig, En niet slapen kan, En tuur in den donkeren nacht, Dan denk ik aan Hem, Die mijn Koning is, Die leed Zooals na Hem, Nog niemand deed, En ik bid, stil en zacht. Als ik wakker lig, En niet slapen kan, En tuur in den donkeren nacht, Dan denk ik aan veel, Wat voorbij is gegaan, Dan voel ik mijn hart, Zoo rustig slaan, Dan is mijn lijden zacht. Als ik wakker lig, En niet slapen kan, En tuur in den donkeren nacht, Dan zie ik daar hen, Zoo stil weenen om mij, Dan voel ik in me, Slechts medelij, Dan weet ik ‘'t Is volbracht’. Als 't zomer wordt, En de meidoorn bloeit, En de rozen staan reeds in knop, Dan ben ik niet hier, Om dat alles te zien, Dan ben ik daarboven bij God. En toch als ik Nog eenmaal zag, De rozen in hun vollen gloed, Nog eenmaal slechts, De meidoorn rook. Och, het leven is zoo zoet.
[pagina 773]
Maar neen, 't is goed, Ik moet gaan van hier, Mijn taak heb ik hier volbracht. Ze was niet groot, Maar ik heb haar toch Eenvoudig ten einde gebracht. Zijn bleek gelaat, Scheen heilig haast, Toen hij deze woorden sprak. Berusting lag In elke trek, Nog in 't oog, dat stervend brak. ANNA HERS.