De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Ingezonden stukken.
Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.

I. Een woord van lof aan Mary Corelli door Thelma.

O, hoe vele genoegelijke uren heb ik gesmaakt bij het lezen van Mary Correlli's zoo mooie werken.

Wat eene bekoring, wat eene verheven schoonheid straalt er uit al hare romans. Neem nu b.v. het laatste eens, wat ik gelezen heb n.l. ‘de ware man Gods,’ wat een eenvoudig, rein verhaal is dat! Wat zijn de karakters mooi geteekend en volgehouden, wat komen er een massa goede menschen in voor.

Die diepe eerbied en liefde, die de dorpsbewoners voor hunne dominee koesteren, is bepaald aangrijpend.

De liefde van Cisely voor Maryllia en dan het denkbeeld, dat Maryllia kreupel moet blijven en zij nog eens die dorpskinderen, datzelfde lied laat zingen, wat ze ook gehoord had, toen ze nog sterk en gezond was en die smart dan van haar, o, het is zoo diep gevoeld. Wat laat dit boek een boel goeds in iemands karakter achter, wat kunnen wij met pleizier er aan terugdenken, als aan iets reins, iets hoogs. En toch is het maar zoo'n eenvoudig liefdeshistorietje. Maar juist door zijn eenvoud trekt het zoo aan. Dit boek mogen we gerust onze jonge meisjes in handen geven, dat zal niets dan goeds uitwerken. O, werden er maar meer zulke boeken geschreven en niet van die vuile, onzedelijke dingen, die de jeugd verdorven maakt. De wereld is al slecht genoeg, waarom het nog neer te schrijven, om door gretige oogen verslonden te worden. Het is de kanker van onzen tijd, al die, ik noem ze ‘smerige’ boeken. Waarom de menschen niet beter maken, waarom hen niet opheffen tot mooie, edele gedachten, waarom toch niet, vraag ik? Allen, die nog niets van haar gelezen hebben, raad ik aan, dat te doen, ik geloof wel en ben er bijna zeker van, dat ze mooi gevonden zullen worden. Dus nog eens mijn lof aan zoo'n goede, uitstekende schrijfster, die niet alleen hare lezers(essen) weet te boeien, maar hen tot mooie en edele gedachten brengt.

II. Aan Studium.

Daar ik den studietijd reeds zoo lang achter mij heb, wachtte ik met Studium te antwoorden in de verwachting, dat wel jongeren aan Studium's verzoek zouden voldoen. - Nu ik echter tot nu toe maar een enkel antwoord las, is het mij zeker wel gegund een woordje in 't midden te brengen. Al eens vroeger heb ik als mijn meening te kennen gegeven, dat ik de Universiteitsstudie alleen dán wenschelijk acht, als de betrokken persoon daarin en ook daarin alleen haar roeping ziet, in reden ander geval zal de vrouw beter doen zich te houden aan het ‘Schoenmaker blijf bij je leest.’

Het gedeelte van Studium's stukje, waar ze Emma aan het woord laat, heeft mijn volkomen

[p. 553]

instemming en waar Studium zich zelf geroepen voelt, zooveel en zoolang ze kan van het bezit van haar Moeder te genieten, doet ze daar dunkt mij, wel aan, daar in dit geval blijkbaar geen noodzakelijkheid bestaat uit een finantieel oogpunt om het ouderlijk huis te verlaten. Ze zal dan later waarschijnlijk met meer voldoening terugzien op dit tijdperk van haar leven, dan wanneer ze zich onnoodig aan de studie geeft.

Cor noemt o.a. als doel voor studie in de rechten of medicynen, de gelegenheid, die zich daardoor opent om zich voor haar medemenschen nuttig te kunnen maken. Waar dan de behoefte om zich aan de menschheid te wijden bij de vrouw voorligt, daar zou ik om dat doel te bereiken, maar niet eerst de studie ter hand nemen en liever in mij meer speciaal vrouwlijke eigenschappen ontwikkelen, om daardoor nuttig te kunnen zijn en liefde te kunnen geven, hetzij in eigen kring, hetzij in de naaste omgeving, hetzij in wijderen kring. Ziekenverpleging, omgang met kinderen, het leeren aanpakken van alle huishoudelijke bezigheden zullen meer het terrein vormen, waarop de vrouw zich zal hebben te begeven, om zich in haar vollen aanleg te ontwikkelen en daarmee aan haar roeping te voldoen.

A.C.F. - G.