De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

'n Logeetje door Mevrouw Ovink-Soer.

II. (Vervolg van No. 31.)

‘Zeg eens Noortje,’ riep Phie bepaald ontsteld, ‘daar denk ik niet aan. Ben je wel wijs? Welk fatsoenlijk meisje heeft nu rendez-vous op straat? Neen hoor, ik wil niets weten van dat geknoei, ik zou me schamen! In je eigen belang, raad ik je: Ga den breeden, open weg en sla geen donkere zijlaantjes in met je baron. Als hij veel en oprecht van je houdt, kiest hij jouw partij tegenover zijn heele familie. Weet je ma er van, dat je dien mijnheer hier in 't geheim wil ontmoeten?’

‘Natuurlijk niet. Hé Phie, wat heb ik mij in jou vergist, en ik dacht nog al, dat je zoo'n aardige, leuke meid was.’

Sophie, nog te ontstemd, om zich door dit laatste complimentje te laten inpakken, gaf geen antwoord.

Lusteloos en vervelend drentelden de meisjes de zalen van het Mauritshuis door. Noortje keek bijna niet naar de schilderijen, zij pruilde en wierp Sophie booze blikken toe uit de zachte, donkere oogen.

Deze deed of zij dit niet zag tot Noortje, eieren voor haar geld kiezend, begon te praten alsof er niets was gebeurd.

Maar toen ze op straat kwamen, sprak ze zachtjes tot Phie: ‘ik heb je eerewoord hoor! je moogt niemand vertellen wat ik je toevertrouwde. Je bent toch niet meer boos op me?’

‘Natuurlijk niet, dwaas kind,’ verzekerde Phie verzoend. ‘Kom laat ons wat aanstappen, de wind is bepaald guur, en je kucht telkens zoo, ben je verkouden?’

‘Wel neen, niet dat ik weet Phie.’

Doch ze at met trage tanden haar taartje, en Sophie besloot met de tram naar huis te gaan. Noortje zag bleek en betrokken, en kuchte àl erger. Ze was ook zoo dun gekleed, zonder mantel, met niets dan een klein bontje om.

‘Hé, wat voel ik me naàr,’ rilde Noortje, toen ze thuis de trap opgingen: ‘zoo door en door koud, mijn voeten lijken wel bevroren.’

‘Weet je wat je doet,’ raadde Phie hartelijk, ‘ga een poosje op je bed liggen met de wollen deken over je heen, dan breng ik je een warme kruik. 't Is pas vier uur, je kunt dus nog ander half uur rusten, voor we aan tafel gaan.

‘Ja graag,’ zei Noortje, en toen Phie een kwartier later bij haar binnen kwam, vond ze 't logeetje klappertandend in bed. Ze legde de warme kruik tegen de ijskoude voetjes en voelde hoe Noortjes hoofd van koortshitte gloeide. Sophie had bepaald meelij met 't zieke kind, dat zuchtend en klagend heen en weer woelde, terwijl zij met moeite haar hoesten bedwong. Terwijl Phie nog over haar stond heengebogen, richtte Noortje zich eensklaps overeind, greep haar zakdoekje en bracht dit aan haar mond. In een oogenblik was het batisten lapje bloedrood gekleurd, terwijl Noortje hijgend en schreiend achterover viel.

Sophie werd bleek van schrik. ‘Lieve hemel Noortje!’

‘Och, 't is niets,’ hijgde het meisje, ‘haal mij maar een beetje zout, dan is het dadelijk over.’

[p. 521]

Sophie vloog naar beneden om zout, en toen Noortje hiervan wat geslikt had, kwam zij werkelijk tot bedaren en begon te lachen om Phie's bleek, verschrikt gezicht.

‘'t Is heusch niets erg,’ verklaarde zij nog eens, ‘af en toe geef ik een beetje bloed op, maar dat kan niets geen kwaad. 't Heeft mij nu opgelucht en morgen ben ik weër heelemaal beter. Och lieve Phie, vertel 't toch niet beneden. De menschen schrikken dadelijk als ze van bloed opgeven hooren en, zooals je ziet, heeft 't bij mij niets te beduiden.’

‘Neen Noortje, dat kan ik je volstrekt niet beloven,’ sprak Sophie onwillig. ‘'k Vind heusch, dat pa en ma 't moeten weten. Hoe kon je ma je dezen tijd van 't jaar uit logeeren sturen, terwijl je longen zijn aangedaan?’

‘'t Zijn mijn longen niet, 't komt uit mijn maag,’ verzekerde Noortje.

Maar Sophie was daar niets gerust op. Al die geheimen van Noortje bevielen haar in 't geheel niet. Achter die, hun opgedrongen logeerpartij, zat zeker een of andere knoeierij, daarvan hield Phie zich overtuigd.

Dat Noortje niet tegen een leugen opzag, had ze al gauw gemerkt. Vóór ze wist, dat er een piano in huis was, had 't logeetje hoog opgegeven van haar pianospel. Ze kon alles à vue spelen en van 't blad zingen. Treurige grootspraak. Toen Phie haar bij de piano bracht, bleek er bij den grooten voorraad muziek niets te zijn, dat Noortje kende en moest ze eindelijk toegeven, dat ze alleen stukjes als: ‘La prière d'une Vierge, La pluie des perles,’ e.d., (die gelukkig voor haar niet voorhanden waren) kon spelen.

Sophie trok 't ook sterk in twijfel of Noortje wel ooit naai- of borduurnaald in de hand had, al geliefde 't logeetje met nadruk te verzekeren, dat ze thuis prachtige handwerken maakte. Ze had niets van dien aard meegebracht, zat uren lang met de handen over elkaar of haakte aan een goor eindje kant, vrij slordig en ongelijk, dat, in den loop der tijden, zeker bestemd was om een of ander stuk ondergoed te versieren. -

Dien geheelen dag bleef Sophie besluiteloos; 't stuitte haar als verklikster op te treden, maar aan den anderen kant....

Eindelijk besloot ze te wachten tot Kees thuis kwam en met hem te overleggen

Kees en zij verschilden slechts een jaar in leeftijd, waren altijd, van kind af aan goede kameraden geweest en dit steeds gebleven. Kees moest haar maar raad geven.

Tot groote bevreemding der familie, lieten Noortje's oom en tante niets van zich hooren en 't logeetje sprak er ook niet van hen te bezoeken. Ze was nu bijna een week in den Haag en zat avond aan avond zeer tevreden thuis. Daar wilde moeder toch eens 't hare van hebben.

‘'k Dacht, dat je hier waart gekomen om veel uit te gaan, Noortje,’ zei ze op een avond, ‘en we merken maar niets van al die invitaties. Hoe zit dat toch?’

‘O Mevrouw ik wilde U juist vragen of U 't goed vindt, dat ik morgen eens naar oom en tante ga; 't is hier toch zoo gezellig, dat de tijd omvliegt en iemand in 't geheel niet naar uitgaan verlangt.’

‘Maar daar ben je toch voor gekomen,’ meende Mevrouw Weyler. ‘'t Doet me plezier, dat 't je bij ons goed bevalt, want we zouden er heusch niet aan gedacht hebben een jong meisje in ons stil gezin te logeeren te vragen.’ -

Den volgenden dag ging Noortje, dadelijk nà 't ontbijt, naar oom en tante van Gelder en kwam verrukt thuis.

O, die lieve oom en tante waren toch zoo hartelijk geweest en hadden haar dadelijk geinviteerd voor den volgenden dag, aan de koffie al en natuurlijk blijven ook ten eten. Mevrouw hoefde haar niet te laten halen, de meid zou Noortje wel thuis brengen.

Iedereen was eigenlijk een beetje verbaasd over deze hartelijke invitatie, maar Noortje wist allen argwaan af te wenden door te vertellen, dat oom zwaar verkouden was geweest en tante zich bepaald ongerust had gemaakt. Zoo was 't haar geheel door 't hoofd gegaan, dat Noortje al in den Haag logeerde.

Den volgenden morgen, stapte Noortje, keurig gekleed in een toiletje van blauw spiegel fluweel, naar de Heemskerkstraat, waar oom en tante, volgens haar zeggen, een mooi, heel huis bewoonden. - 't Was al over twaalven toen ze 's avonds thuis kwam.

Cor, die altijd nog laat zat te werken, liet 't logeetje binnen en zei: ‘Nou ik hoef niet te vragen of je ook plezier hebt gehad Noortje, wat zie je er vroolijk uit!’

‘O 't was ook dolletjes, Cor, we zijn naar “Scala” geweest en ik heb mijn oogen uitgekeken. Morgen vertel ik je er alles van, en Maandag zou ik weer den dag bij oom en tante doorbrengen als je ma 't goed vindt.’

‘Nou heerlijk voor je. Geniet maar van

[p. 522]

je jonge leven, meisje,’ raadde Cor, die hier zelve nooit de gelegenheid toe had gehad. Bij Noortje was dit aan geen doovemansooren gezegd. Zij haalde haar schade in, en was nu bijna geen dag meer thuis. Ze onderhield ook zulk een drukke correspondentie met oom en tante en kreeg zooveel brieven en briefjes, dat de brievenbesteller nog nooit zooveel te bezorgen had gehad bij de familie Weijler. Uit Dalfsen kwamen ook veel brieven en Noortje schreef trouw terug. Kees was intusschen thuis gekomen en natuurlijk dadelijk tot over de ooren verliefd geraakt op mooi Noortje. Hij had een licht ontvlambaar hart. Cor lachtte er om, doch Sophie trok een verdrietig gezicht en was jaloersch van Noortje. Want al de attenties en kleine beleefdheden, die Kees vroeger zijn zuster bewees, waren nu voor de logeé. Kees kreeg een kleur van plezier als ze hem om een of anderen kleinen dienst verzocht, en wist niet hoe vlug hij zich reppen zou om haar deze te bewijzen. Op de fiets vloog hij naar de stad heen en terug, bracht dure bloemen en fijne odeur mee, die hij zijn aangebedene met zenuwachtige blijdschap en ontroering aanbood.

Noortje was zeer gevoelig voor de haar gebrachte hulde door het aardig, knap studentje, en coquetteerde met hem, dat het 'n aard had. Zelfs vader ergerde zich een beetje aan Noortjes behendig flirten; hoe kon zijn jongen zoo dwaas met zich laten spelen?

't Werd tijd, dat Kees naar Leiden terug ging; hij bleef maar thuis hangen en hield zich Oost-Indisch doof als zijn lieve familie er op zinspeelde, dat hij de colleges verzuimde.

Vader nam zich voor Kees een ernstig woordje toe te spreken, doch dit bleek onnoodig.

‘Morgen ga ik naar Leiden,’ kondigde Kees 's middags aan tafel op eens aan, terwijl hij, Noortje voorbij, zijn vader aankeek, ‘'t wordt tijd, dat ik weer aan 't werk trek.’

Dien avond ging hij, voor 't eerst, zoolang 't logeetje er was, met een vriend uit, en nam niet de minste notitie meer van mooi Noortje.

‘'k Dacht wel, dat die verliefde bui van Kees zou overdrijven, maar zoo gauw al, had ik toch niet vermoed,’ zei Cor lachend tot Sophie. ‘Je zou de bekende spreuk van Frans I, met een kleine variatie op hem kunnen toepassen: Souvent homme varie etc.’

Doch Sophie dacht bij zichzelve: ‘Er moet wat gebeurd zijn. 't Is niets voor Kees zoo veranderlijk als een windwijzer te zijn. Daar wil ik het mijne van hebben.’

Kees liet zich niet lang bidden, toen Phietje hem uit kwam hooren.

‘Ja, gek is 't hé,’ zei hij, ‘maar Noortje laat me op 't oogenblik zoo koud als een steen. Die is me te gewikst, ze heeft ze achter de mouw, dat mooie, lieve kind.’

‘En ik wil je ook wel vertellen Phie, hoe ik zoo op eens ben afgekoeld, al hoef je dit nu juist niet rond te bazuinen. Mijn mannelijke ijdelheid heeft een geduchten knak gekregen door een briefje van Noortje's... tante hm! hm!’

‘Heb je dat dan gelezen? Maar Kees....’

‘Maar Phietje?.... Natuurlijk niet met opzet, 't was puur toeval. Je herinnert je zeker wel, dat Noortje en ik van morgen tegelijk bukten, toen zij tante's briefje liet vallen? Dat oogenblik besliste over mijn levenslot.’

(Wordt vervolgd.)