De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

De Partij door Stella Mare.

‘Zou het mogen - zou het heusch mogen, maatje?’ zei Annetje Weevers met stralende oogen.

‘Weet u, - Jet Roevers wordt ook gevraagd, en Netty Smith en Jo Terkerk, - en heel onze klasse. - Leuk hé?’ - -

‘Ik zou het heerlijk vinden als ik mocht, - maar ziet u, toen ze er op school over spraken, heb ik maar niets stelligs gezegd, omdat ik niet wist of - - -’

‘Maar natuurlijk ga je naar de partij, als je tenminste wordt gevraagd, kindlief, ik zie geen enkele reden om te bedanken.’

‘O, gevraagd word ik zeker!’

‘Nu dan, Anneke, waarom praat je er dan nog langer over?’

‘Weet u, ma, - 't is omdat, - omdat, - ik vind 't een beetje naar om het te zeggen “maar - -”

“Wat is dàt nu, vrouwtje, - is er ooit iets geweest wat je mij niet kon zeggen?” vroeg mevrouw Weevers verwonderd.

“Och maàtje, ik zou wel dol graag willen gaan, - maar 't is om de onkosten, ziet u” en Annetje bloosde verlegen.

“Malle meid, om de onkosten? - Je behoeft toch geen baljapon te hebben, als jelui meisjes van dertien, veertien jaar eens een avondje gezellig met elkander doorbrengen, - 't is toch geen deftige groote-menschen partij?” lachte mevrouw Weevers.’

‘Neen dàt gelukkig niet!’ beaamde Annetje, ‘'t is maar een gewoon partijtje in huis, maar toch heeft u onkosten als u mij laat gaan, want mijn haarlint is niet heel frisch meer, en ik moet er dus een nieuw voor hebben - ze dragen nu alle maal van die breede taf-zijden strikken op school - die vind ik zoo mooi en ze staan ook veel aardiger dan die smalle lintjes van mij - maar ze zullen wel veel duurder zijn ook, - maar ik zou er toch zoo graag een willen hebben, omdat ze zoo kleeden.’ -

‘Voor dezen keer heb ik er ook niets op tegen, lieve kind, dat je eens met jelui schoolmeisjes-mode mede doet, en een breed haarlint voor de partij draagt, vanmiddag zullen we er samen eens een mooi uitzoeken, - nu?’

‘Heerlijk maatje!’ juichte Annetje, blij over het vooruitzicht, van oòk mooi op de partij te zijn.

Maar op eens betrok het lieve gezichtje, en even nadenkend zei ze: ‘'t Zal tòch niet gaan, - zoo'n mooi lint kost minstens vijftig cents, dat is al een heele uitgave, en nu komt er nog een kwartje bij voor het dienstmeisje, dat geven ze allemaal, dus dat zou ik niet kunnen laten.’

‘Natuurlijk niet, dat zou ik zeker niet willen.’

‘Vijftig en vijf-en-twintig is vijf-en-zeventig’ - vervolgde Annie ‘dus terwijl ik heel den avond dolle pret heb zit u, moesje, een heelen avond ziel-zalig alleen, uwe oogen ziek te borduren voor Tesschelschade, om die drie kwartjes te verdienen, die u voor

[p. 459]

mijn plezier alleen, heeft uitgegeven. Neen, moesje ik ga niet naar de partij, ik zal het morgen op school zeggen.’

Mevrouw Weevers stond op, en trok haar dertien-jarig dochtertje vol innigheid naar zich toe, en terwijl zij liefkozend haar gezichtje streelde zei ze op gemaakt luchtigen toon: ‘Geen denken aan, Anneke, je blijft niet thuis, - ik ben veel te blij, dat ik je eens een heelen avond kwijt ben, want nu kan ik er eindelijk eens toe komen om eens een uurtje bij nicht Dina te gaan praten. Je weet, dat ik het haar al zoo lang heb beloofd.’

‘Hé ja, dat is gezellig voor u. - 't Is een schattig mensch, - ik, op partij en ù bij nicht Dina, - dat is leuk, dan hebben tenminste allebeide plezier.’ -

De crême jurk was voor den dag gehaald, en samen hadden zij haar nauwkeurig nagekeken.

‘Weet u ma, 't is toch jammer, dat er door dien akeligen winkelhaak zoo'n groote lap in de ondermouw moest, vind u niet?’ zei Anneke, en angstig vroeg ze: ‘Kan je het erg zien?’

‘Welneen, lieve kind, wie zou dat nu opletten, of dacht je nu heusch, dat jelui meisjes als je bij elkander aan het pretmaken zijn nog tijd hebben om zoo precies naar elk steekje van elkanders jurk te kijken?’

‘Neèn,’ lachte, Anneke, dàt geloof ik ook niet. -

Heel den dag te voren had Anneke's mond niet stil gestaan van de partij, die den volgenden avond zou plaats hebben, en mevrouw Weevers luisterde met stil genot naar het vroolijke gebabbel.

Met de vreugde-volle gedachte, dat het nu den komenden avond zou gebeuren, sliep Anneke 's avonds in.

Het dagmeisje bleef iets langer dan gewoonlijk, want ze wilde, eerst voor zij wegging, Annetje nog in hare partijjurk zien.

Verlegen had Annetje gelachen om de bewonderende blikken van Mietje, en zich zelf in den spiegel bekijkend, vond zij in stilte, dat Mietje toch wel een heel klein beetje gelijk had, toen zij, de handen in elkander slaande, vol verbazing uitriep: ‘Wat ziet Anneke er nù snoezig uit, 't is net dezelfde Anneke niet van anders!’

‘Dat komt door dien mooien breeden strik in het haar, Mietje’, had mevrouw dadelijk geantwoord, die bang was, dat Anneke's ijdelheid te veel zou worden opgewekt door de luid-geuite bewondering van het dagmeisje.

‘Dat kan best, mevrouw, die breede witte strik op dat zwarte haar staat de jonge-juffrouw maar wàt aardig, hoor, 't is net of er zoo'n groote witte kapel in Anneke's haar is gevlogen.’

Jet Roevers, keurig gekleed in eene nieuwe jurk van licht blauw crêpe de Chine, had Annetje voor de partij afgehaald, en 's avonds zou ze met deze weer terug komen. ‘Gelukkig, dat de Vissers zoo dicht in de buurt wonen Ant, anders hadden we heusch moeten rijden,’ zei Jet met een angstigen blik op hare zwart verlakte lage schoentjes, waarop een groote stalen gesp schitterde.

‘O, ik zou tòch geloopen hebben, al was 't ook een eindje verder geweest, - een rijtuig loopt altijd zoo op,’ bekende Anneke eerlijk.

‘Och ja, joùw schoentjes zullen ook niet bederven, want je hebt maar gewone laarzen aan,’ antwoordde Jet geringschattend.

‘'t Is toch ook geen bal, waarom zou ik dan zoo gek zijn om dansschoentjes aan te doen’ lachte Annetje, en om op een ander onderwerp te komen, vervolgde zei ‘Heb-je je thema voor van avond al af, Jet?’ maar Jet, die te veel vervuld was van hare mooie nieuwe verlakte schoentjes, en die er nog eens Anneke's aandacht op wilde vestigen, deed alsof ze die laatste vraag over het al of niet af hebben van de Fransche thema niet had gehoord, en zei smalend: ‘Neen, natuurlijk zal jij wel niet zoo gek zijn om balschoentjes aan te doen, want je hebt ze niet eens, dus houd je maar niet zoo groot.’

‘Ik houd me niet groot, - en of ik balschoentjes heb of niet, dat doet er niets toe’ antwoordde Annetje eenigzins uit haar humeur, omdat Jet Roevers zoo onaardig was.

Het dagmeisje was weggegaan.

Mevrouw Weevers was alleen in huis, en terwijl ze gauw haar borduurwerk te voorschijn haalde, dacht ze aan haar dochtertje.

't Was acht uur, - nù zouden de meisjes zeker spelletjes doen. Heerlijk toch dat Annetje ook eens uitging, - 't kind had zoo weinig, en toch, - hoe tevreden was ze altijd. Als ze nu maar héél veel plezier had. - Natuurlijk, op zulke partijtjes hebben

[p. 460]

de meisjes altijd plezier en voor Annetje vooral was zoo'n avondje een echt pretje.

Die Annetje moest nu eens weten, dat haar moesje haar iets had voorgejokt, want naar nicht Dina gaan, daaraan viel natuurlijk niet te denken, dat had ze alleen maar gezegd omdat Annetje anders bepaald voor de partij had bedankt.

Verbeeld je, dat ze nu nog een avond uit was gegaan, terwijl er nog zooveel borduurwerk op haar wachtte! - en dan, nu ze dat extra uitgaafje had gehad, voor Annetje. O, ze wist het wel, negentig cents was niet zoo'n groote som, maar als je maar van een heel klein pensioentje moet leven en je bestrijdt de extra uitgaven door te borduren voor Tesselschade, dan gaat er menig steekje door het linnen eer er achttien stuivers is verdiend.

Enfin, met liefde had ze het voor Anneke over en bleef ze van avond een uurtje langer op om de onkosten weer in te halen. Gelukkig, dat ze tenminste haar lieveling dat pretje niet behoefde te weigeren. Zóó peinzend en denkend, borduurde ondertusschen mevrouw Weevers op de fijne linnen zakdoeken, het sierlijk in elkander geslingerde monogram, waarvan de teekening voor haar lag.

Geen oogenblik gunde zij zich tijd om even uit te rusten, en terwijl haar hand in geregelde beweging zich op en neer bewoog, en de eene draad na de andere werd opgeborduurd, lag een blij lachje om haren mond, omdat zij met al hare gedachten bij Annetje was, zich geheel inlevend in de pret, die hare kleine meid nu zeker had.

Om half tien schrikte mevrouw Weevers opeens uit hare overpeinzingen op, door een bescheiden schellen aan de straatdeur.

Dat moest Annetje zijn!

Haastig vloog zij de trappen af, om hare kleine meid open te doen, denkende dat ze van Annetje gewoonlijk, een heel wat driftiger, ongeduldiger bellen was gewend.

‘Dag moesje, - veel plezier bij nicht Dina gehad?’ klonk het mevrouw Weevers onmiddelijk, al bij de straatdeur tegen.

‘Eerst jij vertellen, kindlief, dàn ik,’ lachte mevrouw Weevers.

Kalm trok Annetje haren langen regenmantel uit en knoopte het zijden dasje los, dat hare voor haar nog steeds bezorgde moeder gedwongen had voor 's avonds meê te nemen.

‘Nu, An?’ zei mevrouw Weevers, verwonderd, over de kalmte van haar dochtertje - ‘hoor ik haast wat?’

‘O, ja ma, ik heb, - we hebben spelletjes gedaan, - thee gedronken, piano gespeeld, - zoo 'n beetje gedanst ook nog - en -.’

‘Veel pret gehad, An? want dat is de hoofdzaak maar van zoo'n avondje.’

‘Zeker moes,’ antwoordde Annetje, en begon onmiddelijk op gedwongen vroolijken toon nu uitvoerig verslag van den avond te geven, tot dat mevrouw Weevers, die haar gedurende al dien tijd had aangestaard haar in de reden viel en op eens heel ernstig zei: ‘Er is iets, Anneke, je bent heel anders dan gewoonlijk als je van een partijtje komt, 't klinkt alles wat je zegt zoo onnatuurlijk, zoo gedwongen, en anders krijg ik altijd de opgewondenste, vroolijkste verhalen; neen hoor, lieve kind, dat bevalt mij niets.’

‘Maar moesje, dat denkt u maar!’ trachtte Annetje zoo onbevangen mogelijk te zeggen.

‘Neen kind, - ik denk het niet, 't is zoo,’ en opeens vroeg mevrouw Weevers op angstigen toon: ‘Anneke, kindlief, er is vanavond toch niets gebeurd? Toe, vertel het mij dan eerlijk.’

Die hartelijke angstige toon deed op eens geheel Anneke's zelfbeheersching, met zooveel moeite bedwangen, breken, en terwijl ze in een hartstochtelijk snikken losbarstte, - riep ze vol woede en droefenis uit: ‘Nooit, nooit in mijn leven ga ik ooit weer naar een partij.’

‘Die akelige spoken van kinderen hebben mij heel den avond gesard en geplaagd en voor den gek gehouden, omdat ik een lap in mijne jurk had, en niet zooals zij lage schoentjes droeg,’ en in eene groote opwelling van innigheid, sloeg opeens Anneke hare armen om haar moeders hals en zacht snikkend fluisterde zij: ‘Nu blijf ik altijd bij u, hoor moesje, - nu laat ik u nooit meer alleen! -’