De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Mijn Doornroosje.

Het was stikwarm aan het meer van Genève.

Het van zon schitterende water wedijverde met de witte huizen en de wit-stoffige wegen om iemand het gezicht te verblinden. Het was twee en dertig graden Réaumur in de schaduw - een schaduw die bijna onhoudbaar was. De geheele dag was één warmte-vlaag. En de nacht - geen Noordsche, koele, lichte nacht, maar een Zuidelijke donkere zomer-nacht - bracht geen verademing. Dan liet men den blik zinken over den kleinen, zwarten, zoelen, hof waar de lichtkevers ronddwarrelden, of men hief dien op naar den donkeren zwoelen hemel, die als een deksel de warmte afsloot en het eenig verschil was, dat de lichtkevers daarboven rustig op hun plaats bleven flikkeren.

Op zulke tijden sluiten de inwoners zich op achter vensters en luiken. Wij, menschen uit het Noorden, die er moeielijk aan kunnen wennen koelte te zoeken zonder frissche lucht, beproeven eerst het opsluiting-systeem te ontwijken, maar eindigen gewoonlijk met het na te volgen.

Uit mijn eene venster had ik het uitzicht op struiken in den tuin, en op den van zonschitterenden weg met een verschroeid veld, doorsneden van een pad dat een smal wit lint geleek. Het pad verdween onder een

[p. 398]

groene schaduw en het veld was door een groote groep hoornen begrensd. Ik vroeg dadelijk of het boomen van een park waren, en of men er vrij toegang had.

‘Zeker, die hooren tot de verlaten villa en men mag er gerust wandelen,’ klonk het antwoord.

Op zekeren dag besloot ik de kleine Sahara, die mij van de hooge boomen scheidde, te trotseeren, en te beproeven of het niet mogelijk was de middaguren buiten door te brengen - zonder krankzinnig te worden zooals men mij voorspeld had.

Toen ik midden op het pad was, berouwde ik het. Het was of de lucht mij op het gelaat brandde, en de boomen bleven steeds even ver van mij af...

Plotseling was ik er echter vlak bij... Er was geen pad tusschen de boomen, en de takken hingen zoo ver omlaag, dat ik ze op zij moest buigen om er door te kunnen komen en het gevoel had dat ze zich als een deur achter mij sloten. Er waren mooie boomen onder - platanen met tijgervlekkige stammen, enkele eike- en kastanjeboomen met glinsterende, fijn gepunte bladen. Er heerschte een groen-gouden, middag-heete schemering - zoo onhoorbaar stil, dat het geluid van mijn eigen schreden over verdorde takken, die niemand weggehaald had, mij bijna verschrikte.

Ik bleef een oogenblik staan bij een gewelfde zandsteenen fontein, waarvan de bodem groen beschimmeld was, en toch spoot er nog een dun waterstraaltje omhoog. Het water dat in de kom neerviel, klonk zoo wonder droef. In de diepe stilte was het alsof er iemand weende - zacht en zonder ophouden.

Toen zag ik dat er achter de boomen witte muren oprezen... Het was een villa met gesloten luiken, geheel verscholen achter wijnranken, die heen en weer wuifden en zachtjes tegen de gesloten luiken aansloegen... Als iemand, die aanklopt met voorzichtige vingers, verlangend om binnen te komen, maar angstig iemand te zullen wekken.

Ik liep het huis eens rond. Het lichte kraken van de kiezelsteentjes onder mijn voet deed mij weer onaangenaam an. Die wit marmeren terrassen leidden van de villa naar den tuin. Maar de trappen aan beide kanten, de marmeren leuningen, zelfs het terras waarop ik stond - alles was verscholen onder een overvloed van rozen en jasmijnen. De struiken aan beide zijden van het huis hadden hun lange ranken tot aan de villa zelf uitgestrekt, waar zij zich dooreengestrengeld hadden, en elkaar dicht omarmden zoodat de fijne, geurende sterren der jasmijnen bijna het gezicht verblindden... En de rozen, groot en wit, maar enkel als wilde rozen, leken vreemde, wonderlijke bloemen, die een regen van schitterende blaadjes om mij heen deden vallen...

Op het onderste terras was een groot marmeren bassin, waar het water sinds lang verstomd was, en vandaar strekte de tuin zich uit tot aan het blauwe meer. De bloemen uit alle bloembedden verspreidden zich over het grasveld. Ik herinner mij in het bizonder een perk van groote, witte, gekrulde pioenen. En alle paden waren verscholen onder een donzig o vertrek van fijn gras. Ik beproefde mij een weg te banen door het taaie vlechtwerk der jasmijnen- en rozentakken, en in den tuin te komen, maar moest het op het tweede terras opgeven, waar de doorgang volkomen versperd was. Als men den blik op het huis richtte, was het alsof een bloemenval zich over de terrassen uitstortte...

Ik ging weer naar den achterkant van de villa terug, en zette mij onder de boomen, waar het fijne waterstraaltje weende in de groote kom - zonder ophouden en op de maat van mijn eigen gedachten, hetgeen mij onwillekeurig in een droeve sprookjes-stemming wiegde...

Nu bloeit het wilde, roosje
En zingt de zon in het woud.
Ik denk aan Doornroosje
Die slaapt in haar bed van goud.

Aan Doornroosje, de schoone,
Verlangend dat 't dag toch was,
Slapend met witte wangen
Achter 't dicht begroeide glas.

Ik vroeg Madame Bernard, de eigenares van het pension, aan wien Doornroosje's villa behoorde, en waarom de eigenaar haar zoo liet vervallen?

‘Madame, gedurende de zeven jaar, dat wij hier wonen is er niets aan de villa gedaan. Ik heb het huis nooit anders gekend en den eigenaar nooit gezien. Maar ik weet, dat het een jonge, rijke Franschman was, die de heele wereld doorgereisd had voor zijn genoegen, en zich toen hier met een klein zusje gevestigd had. Het was een jong half zusje van hem van zeven à acht jaar, dat hij den geheelen dag verwende. Toen stierf zij door een ongeluk - een schommel in den tuin sloeg haar tegen haar

[p. 399]

achterhoofd - en toen reisde hij hals over kop weg, en liet de villa vervallen zooals u gezien heeft. Dat is alles Madame - en het is volstrekt niet romantisch! En ik vind 't vrijwel overdreven - alleen omdat een klein meisje gestorven is, dat zeg ik maar!’

Ik maakte het tot een gewoonte iederen dag een deel van den morgen bij de villa door te brengen. De diepe, groenachtige schaduw, en het geluid van het waterstraaltje wekten illusies van koelte, en de plaats zelf wonderlijke sprookjes gevoelens - die Madame Bernard mij nu ontnomen had!

Het geheel was volstrekt niet romantisch! Neen - er lag geen prinses te slapen achter de lange ranken en de gesloten luiken. Geen prinses wachtte er tot een prins haar zou wekken met een kus - het was alleen maar een klein meisje, dat gestorven was en niet meer gewekt kon worden....

Terwijl ik daar moederziel alleen zat in de warme, loome morgenuren, en dacht aan de teleurstelling en het kleine, gestorven meisje - werd zij - ik weet zelf niet hoe - langzamerhand zoo wonderlijk levend voor mij....

Het kiezelzand om de villa kraakte zacht - geen vogel huppelde er of geen veldmuis haastte er zich over heen - neen, een paar kleine schoentjes met glinsterende gespen dansten over de kiezels - er kwam plotseling iemand te voorschijn - - iemand die tegelijkertijd om den hoek verdween, juist toen men eens goed wilde kijken wie het was.... Iemand die lachte - - lachte omdat zij volstrekt niet te krijgen was. - - -

- - - Of het was, alsof ik plotseling een windje door de boomen suizen hoorde - - en er kwam iemand tusschen de takken te voorschijn met drie, vier, groote blaffende honden achter zich aan. - - De fontein schitterde en glansde licht - een fijn halsje, lang, krullend, goud haar, waar een groote, strooien hoed op neer gegleden was.... Het halsje bukte en het mondje beproefde te drinken, maar het lukte niet, het eenig resultaat was dat het kleine neusje nat werd. Toen schepten de handjes water uit de fontein, en wierpen het over de honden, die zich schudden onder kort geblaf, zoodat er een diamanten regen om hen heen viel.... En een vroolijk lachen weerklonk in de lucht, even klaar-glinsterend als de diamanten droppels.

- - Of ik zag een kort, wit rokje met lenige, dunne beenen, met zijden kousen de marmeren trappen van het terras af komen - zoo hard de beentjes maar voort konden - door den grooten broer gevolgd. En kleine handjes trokken onder weg de rozen af, en wierpen ze den grooten broer in het gezicht, ieder maal dat hij haar vangen wilde.

- - Het halsje met het gouden haar - o, dat halsje zag ik ten slotte overal te voorschijn komen als een zonnevlek tusschen het groen - - - af en toe zelfs een blik van een paar lachende oogen, die de mijne tegenglinsterden... Het gouden haar schoot in lange zonnestrepen door de boomen - - de groote schommel ging heen en weer - - Wat was dat? - Sprong zij er uit?... Een juichkreet omdat het gelukt was... en toen... O! die doffe stoot tegen dat gouden halsje - - die stille plomp in het gras - - het witte, verschrikte gelaat van den grooten broer toen hij haar optilde - die eene, groote jammerklacht - en het plotseling in elkaar zakken van het teere lichaampje in zijn armen. - - Het was maar een klein meisje, dat gestorven was... Misschien stierf er tegelijkertijd een heele wereld voor een mensch - - -

O, wat begreep ik alles goed. Het was of ik zelf over het kleine meisje heengebogen had, en zij werd een Doornroosje, oneindig liever en dierbaarder dan ooit een sprookjes-Doornroosje-prinses geweest was. En het moest leeg en verlaten zijn, waar zij gedanst en gelachen had, en iemands geheele wereld had uitgemaakt - en waar zij plotseling stil ter neer gevallen was, zonder ooit maar gewekt te kunnen worden....

* _* *

- Het volgend jaar kwam ik op mijn doorreis op dezelfde plaats terug.

‘Heeft u de villa al gezien? Nu is er leven in gekomen.’

Ik vroeg, hoe dat in het werk gegaan was.

‘Het ware komt men niet te weten,’ zeide Madame Bernard. ‘Maar ik geloof, dat de rijke heer verleden jaar op Kerstavond in Parijs rondliep, en plotseling lust kreeg de middernacht-mis bij te wonen. En toen hij de kerk uitkwam, stond er een klein meisje te bedelen. Hij gaf haar wat en zeide: “Ga toch naar huis, het is al zoo laat.” Maar zij antwoordde dat zij geen huis had. Hij had er nooit aan gedacht, dat er een klein meisje wezen kon, dat geen thuis had. Nu vraag ik u! Och ja, rijke menschen hebben daar geen begrip van. Hij had er alleen maar aan ge-

[p. 400]

dacht, dat er een huis was zonder klein meisje - aan het omgekeerde had hij nooit gedacht! Hij had er geen vrede mee, en nam het meisje mee naar zijn hotel. Maar daar kon zij niet blijven. Toen schreef hij naar den notaris hier, die den sleutel van de villa heeft, en naar den tuinman, metselaar en timmerman, om het huis in orde te maken. Maar het was te groot voor een klein, arm meisje, dat zag hij zelf wel in. Zij vulde het huis niet zoo als een rijk meisje dat gedaan zou hebben - daarom moest hij nog andere kleine meisjes zonder thuis zien te krijgen. En daar mankeerde het niet aan! Nu zijn er reeds tien, en er zullen er nog wel meer komen. Twee liefdezusters verzorgen hen, en alles wordt betaald met het geld; met het geld van het kleine zusje. Hij heeft er zelf nooit een cent van willen uitgeven. Zoo is haar dood tenminste nuttig geweest. Madame kan er gerust heen gaan, de zusters zullen u met genoegen rondleiden!’

Voor ik vertrok liep ik het pad af, dat naar het park voerde, dat nu omheind was. Ik blijf buiten de heg staan, eigenlijk wat weemoedig over de verandering. De zon speelde over de gevlekte stammen der platanen, en op het glinsterende loof der kastanjeboomen - en een gegons van vroolijke stemmen klonk mij tegemoet, dat het dunne waterstraaltje overtrof. Ik kon niet hooren of het nog weende....

Plotseling kwam er een blond kinderkopje tusschen de boomen te voorschijn, en glinsterden er twee blijde, nieuwsgierige oogen de mijne tegen... tegelijkertijd verdween alles, terwijl het kleine kopje als een schitterende zonnevlek tusschen de bladeren heen schoot... En het lachte in het loof - - het lachte. - -

Toen meende ik, dat zij wakker geworden was, toch wakker geworden mijn lief, klein Doornroosje, en dat zij haar zonneschijndagen nu daarginds voortzette... En ik kon er mij over verheugen, dat er weer leven ontstaan was in de verlaten villa.

INGEBORG MARIA SICK.

Vertaald door

Mevrouw D. Logeman-van der Willigen.