De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Nazomer.

Zacht, droome-zacht, ruischt nu het oude lied
‘Stof zijt ge slechts, - tot stof keert älles weer’....
Want gure herfst-storm gunt geen leven meer
Aan late bloemen, die hij bloeien ziet.

In 't matte zonlicht droomen voort, de boomen,
De blaadren gloeiend-rood en bruin getint;
't Is schijn - de band, die nog aan 't leven bindt,
De Herfst droomt mee.... maar strakskens zal hij komen

Als eerst' heraut van strengen Winter-Koning,
Die groen noch bloemen duldt in kille woning,

En doodend, somber-zwaar rust dan zijn hand,
Op bosch en veld, op tuin en zeeë-strand
En ál wat leeft... maar nú nog droomt hij zacht
En stil, en sluimert nog zijn woeste kracht.

ANNIE NAUTA.