De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Sonnet.

Als droeve regen, waar we dachten
Met zonneweelde⁀ons te verrijken
Is Leed, dat op ons neer komt strijken,
Toen naar gelukkig-zijn we smachtten.

Leed is als maanlicht, dat de nachten
Nog droeviger dan droef doet lijken;
Zal straks van eenig nut ons blijken
Het licht dat donk're nachten brachten?

Leed is wel een dier wondre machten,
Die ons gelouterd, 't kwaad doen wijken
Om betere tijden af te wachten.

Het maakt ons ziend' en voor bezwijken
Behoedt de Hoop, die kan verzachten
Wat 't menschenhart tè wreed zou lijken.

IDA BRONS.

Amsterdam.