vooruit... als een levende symbool van zijn werk... 1500!
En dan honderd kinderen, die den volgenden dag naar Canada zullen gaan, kinderen van allerlei leeftijd... gezonde jongens nu... wier laatste dag in 't vaderland gewijd is, aan een werk van piëteit - hun redder te begraven...
Dan volgt de lijkwagen... één en al bloem, wit en purper... purper en wit - honderden kransen.
Aan beide zijden gaan 39 mede-arbeiders, predikanten, en bestuurders van zijne vele tehuizen.
Zwijgend laat de massa deze processie langs zich henen gaan... en in de oogen van menig stoeren werkman is een traan...
Een klein kereltje in een lantaarnpaal geklommen... voelt het ook... hij neemt eerbiedig zijn petje af. -
En vijf ‘ragged boys’ staan te wachten.
Ze verbergen iets... Een krans.
Die hebben ze juist gekocht, in den bloemwinkel dáar, in Whitechappel... en ze kregen een prachtige - voor hun paar pennies. -
Daar komt de bloemen-wagen... één gaat naar voren... legt den krans eerbiedig neer. -
Moeders vegen de oogen af. -
Meer dan vorstelijk liefdebewijs. -
God heeft het gezien...
Hun kransen worden opgelegd - stilzwijgend - terwijl de processie doorgaat stapvoets...
Plechtiger begrafenis, roerender tafereeltjes - zag Londen nooit.
Aan Liverpoolstreet station gekomen, wordt de processie opgewacht, door Dr. Barnardo's familieleden.
En samen reist men verder naar Ilford... het heerlijke meisjes verblijf - met in een park aangelegde woninkjes...
Duizenden volgen... extra treinen zijn vol, vol.
Ilford is geheel in rouw.
Aan den ingang van 't park - zwart en purper.
En 1000 jonge kinderen, meisjes, in zwarte kleertjes wachten, wachten, terwijl de regen neervalt... wachten, totdat hun vriend en beschermer zal komen...
Allen fluisterden een laatste woord van dank en zegen...
In het kerkje te Ilford, in het park - werd de lijkdienst gehouden. -
Het platform was dubbel belegd met de witte kransen...
Een jongenskoor van ‘'t Stepney Home’ leidde den zang. -
Een ernstig woord werd door honderden aangehoord...
‘Wie goed leeft - leeft lang.’
‘Dan leefde deze man wel lang.’
En wat klonk dat, Barnardo's geliefde gezang:
‘There's a Friend for children’
‘There's a Friend for children.’
Ja, en hij is heengegaan...
Dat voelden die kinderen, dat voelden die mannen en vrouwen, vaders en moeders... toen door het East-End, door der kinderen-hel deze kindervriend werd henen-gedragen - als om deze zijn kinderen voor 't laatst te zegenen.
London.
H. BAART DE LA FAILLE.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd