De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

[p. 230]

Bekroond Opstel.^*)
Levensdoel.

Menschen zijt ge, levende menschen met verstand en gevoel en bovenal met uw verwantschap aan God. Hoe heerlijk dat ge Hem uw vader moogt noemen; weet ge wel, wat dat beteekent, uw vader, gij zijt Zijn kind, geschapen naar Zijn beeld.

Er zijn andere wezens, dieren, die slapen, eten en drinken; maar dat zijn wij niet, wij willen meer zijn, denkende wezens!

O, als gij eens wist, wat het zeggen wil te leven met God; wie, die dat eens gekend heeft, zou het later anders verlangen? Maar gestreden moet er altijd door, ge ontvangt niets om niet.

Eens, 't is lang geleden, toen we de laatste, zoo ernstige catechisaties gehad hadden, toen ik bevestigd was, voelde ik me zoo dicht bij God. 't Was rustig in mij; wie toch is bang, als zijn vader bij hem is? Ik zag het leven voor me liggen, als een onopengesneden boek; ik besefte, dat er ook veel leelijks tusschen die bladen zou staan, maar ik kende het niet, zou het ook wel nooit kennen, dacht ik in mijn onberedeneerd gepeins.

Maar al zoo dikwijls had ik in stilte God ervoor gedankt, dat Hij mij Zijn kind wilde noemen en dan bad ik telkens weer: ‘O, vader, laat Gij mij nooit alleen, wees mij nabij ook als er strijd en verleiding tot mij komt. Want het was alsof ik het voorvoelde, dat het zou komen. In het diepst van mijn ziel vroeg ik om een rein, oprecht gemoedsleven. En God zou het mij geven; maar strijden, eerst strijden en het zoo veroveren.

En de verleiding kwam van alle kanten en ik, die gedacht had zoo sterk te zullen zijn; waar was mijn kracht gebleven? Als een broos vaartuigje op den onmetelijken oceaan dobberde ik door het leven; soms kwam ik hoog op de golven en ik zag voor een oogenblik, waar ik gestaan had, tot ik plots weer neerplofte in de diepte, door verleiding en zonde neergehaald.

Ik zag zonde en akeligheid om me heen, maar vluchtte niet, bekeek het, ontleedde het en telkens was ik nog niet sterk genoeg en haalde 't mij neer. Toch, telkens weer kwam mijn oude ideaal: een leven met God, terug. En dan begreep ik me zelf niet, waarom ik, die een zieleleven verre verkoos boven een oppervlakkig bestaan, zoo kon denken, handelen en spreken.

Toen begreep ik nog niet, wat ik nu wel weet, dat God ieder menschenkind op de proef stelt eer Hij het in waarheid een kind naar Zijn hart kan noemen.

Nu ik het begrijp, moet ik onwillekeurig denken aan een braaf, zoet meisje, dat vroeger bij ons in de klasse zat op school. Als er sprake was van rapporten krijgen, dan gingen we na, wie er aanspraak op N^o. 1 zou maken, maar dan begonnen we altijd bij N^o. 2 te tellen, want dat zoete brave kind telde niet mee, die zat altijd N^o. 1, kon eenvoudig niet minder zijn en ik weet ook, dat de juffrouw eens in een vertrouwelijk gesprek zei, dat ze het niets bewonderenswaardig vond, dat dat meisje niet praatte onder de les enz. enz., want ze had daar hoegenaamd geen strijd voor te voeren, ze was eenmaal niet anders.

En zoo geloof ik ook, dat God degenen niet prijst, die niet in de gelegenheid waren kwaad te doen, maar diegenen Zijn kinderen zal noemen, die getoond hebben te willen strijden om de eeretitel ‘Zijn kind.’

Welaan dan, gordt u aan!

Maar eerst, maakt u bekend aan God, zegt Hem, dat uw ziel naar Hem smacht, dat gij in waarheid Zijn kind wilt worden. Vraagt Hem bovenal of Hij u steeds nabij wil blijven.

Stelt u in gemeenschap met Hem, dat wil zeggen: Begint met u te beheerschen, in allerlei kleine gewoonten, als ge dat al vast kunt, zult gij steviger staan als woedende stormen u dreigen omver te werpen. Dan, verder moet ge bij alles, wat gij doet, vragen: ‘Hoe zou mijn vader willen, dat ik dit deed?’ Niet alleen als er groote besluiten te nemen zijn, neen iederen dag, ieder oogenblik, bij alles wat ge doet. Gij vindt dat lastig, o neen, dat is het niet; als ge er u maar even aan gewent, gaat het over een poosje van zelf, dan doet ge niets meer zonder God.

En zoo moet het worden en nog beter, dat zij ons doel.

Niet alleen niets aanvangen zonder God, maar ook telkens vragen; doe ik genoeg, wil mijn vader, dat ik meer doe?

En eens op de Zondagsschool hoort ge dat mooie, eenvoudige versje zingen:

Strooi een enk'le kleine bloem op uw broeders pad,
Strijk hem van 't bedroefd gelaat enk'le rimpels glad,

Lenig smart of droog een traan,

Breng den kleinsten zegen aan,

Doe een woord van liefde hooren

En uw dag is niet verloren!

*) Zie Wedstrijd: Levensdoel.

[p. 231]

En ge zoudt het die kleine kindertjes met hun vriendelijke snuitjes toe willen roepen: Prent dat versje in je hoofd. Begint geen dag zonder er even aan gedacht te hebben.

En wij willen er ook even bij stil staan en ons zelf nog eens toeroepen: ‘Maakt, dat gij tenminste iederen dag iets doet, waardoor gij anderen gelukkig, misschien iets beter kunt maken. Dan is uw dag niet verloren.’ Het lijkt zoo eenvoudig en toch hoeveel menschen leven daar dag in dag uit om bijvoorbeeld hun spaarpot te spekken, om pretjes na te jagen, die een oogenblik misschien verdooven, maar nooit gelukkig zullen maken. Hoevelen zijn er, die hun plicht doen, maar ook niets meer. Iederen dag stipt hetzelfde, alsof ze machines, inplaats van denkende wezens waren. En toch het is zoo eenvoudig. Gij hebt zooveel! er zijn er, die niets hebben. Deel iets van het uwe mee, gij krijgt dan geen schatten, geen valsche liefde, maar een oprecht gelukkig gevoel terug.

Ik denk aan dat oude vrouwtje van 84 jaar, waar ik zoo graag een uurtje ga babbelen. Wat klaart dat lieve oude gezicht op, als ik binnen kom, wat vertelt ze graag van vroeger en hoe of ze haar in een oudvrouwenhuis hadden geplaatst, maar het was er te slordig naar haar zin en ze liep weg. Ze kreeg van ieder wat en nu zit ze in haar wel arm, maar kraakhelder vertrekje, zoo tevreden en gelukkig, blij als er iemand een praatje komt maken. Dan vertelt ze later vol glorie aan haar familie: ‘En de juffrouw heeft bij me gezeten, wel een half uur.’ Ge geeft haar een kleinigheid om haar huisje mee op te sieren, maar dat doet 't hem niet, dat kon je laten brengen ook, maar je geeft er je zelf en dat is het, wat oud vrouwtje gelukkig maakt.

Of wel er komt een klein arm vriendinnetje naar je toe, dat je dikwijls zag op de soepdeeling. Niet haastig doorstappen, even een hand geven, een praatje met haar maken. Wat ze scheelt aan haar oog, omdat er een lapje om zit? ‘O, juffrouw, ik kon zoo slecht zien en nu moet ik het indruppelen.’ Zeker wel een vervelend gevoel, toch maar trouw doen, hoor, dan is het gauw beter.

Lenig smart en droog een traan.

O, er zijn van die menschen, die op straat loopen en denken: Nu wou ik, dat er eens een brand uitbrak of iemand in het water viel, dan zou ik eens laten zien, hoe moedig ik ben. Maar ze zien, al voortstappend niet dat kleine, smeekende gezichtje van dat kindje, dat niet bij de bel kan en o zoo graag eens even door die groote mijnheer geholpen zou worden.

Het leven bestaat niet uit groote wederwaardigheden, ze komen er wel in voor, maar we zijn er nooit tegen bestand, als we ons niet in het kleine oefenden.

Daarom, dat zij ons doel te leven met God, altijd iederen dag in alle mogelijke gevallen. Uw dag is dan zeker niet verloren en uw leven zal er rijk door worden. Als ge heengaat zult ge gemist worden en dat moet ons hoogste levensdoel zijn, dat de menschen later van ons kunnen getuigen:

‘Die heeft niet voor niets geleefd.’

TYPO.