De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Februari 1904.

I.

Waar ik ook ben, in wat menschengewoel
Altijd omzweeft mij dat zalig gevoel

Dat een kind gaat ontvangen het leven van mij,
Dat straks wordt geboren, mijn kind van den Mei.

En ik buig mijn hoofd met diep ontzag
Voor de groote taak die 'k beginnen mag.

Och.... of niet die taak te zwaar zou zijn....
Maar ik denk aan den vader van 't kindje mijn.

Hij zal met mij deelen dat groote werk.
Nu voel ik gesteund mij zoo veilig en sterk.

Bewaken met liefde, oneindig groot,
Het kind dat gevormd wordt in mijn schoot,

Te leiden dat zieltje zoo rein, zoo zacht,
Dat is het werk dat ons samen wacht....

Augustus 1904. II.

Nu heb ik niet meer

Gedachten zwaar,

Nu ben je enkel

Mijn kindje maar,

Dat kraait en trappelt

Zoo vroolijk, blij:

Mijn kleine ventje

Zeg, ken je mij?

Nu streel ik je voetjes

Zoo warm en zacht,

Nu kus ik je snoetje

Dat vriend'lijk lacht

[p. 180]

 

Een mollig lijfje,

 

Twee handjes klein,

 

Zou iets ter wereld

 

Zóó snoesig zijn?

 

 

 

Mijn kleine kleuter,

 

Eens word je groot,

 

Maar hoor eens, kleintje

 

Op moeders schoot

 

 

 

Hóe groot en hóe wijs

 

Je later zijt

 

Voor moedertje blijf je

 

Een kind altijd!

 

 

 

A. de Gr. W.