De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Sonnet.

Een meisje met een wonder-mooi gelaat
dat blind is. Dus zelf niet kan aanschouwen
dat schoon, maar steeds in duisternis zich baadt.
Zoo droevig-triest gelijk een vaalgrauwe
mist een grijze sluier doet ontvouwen
des nachts door eindloos-stil-verlaten straat,
waarin de huizen heel-bleek in verflauwen
en alles zich in 't rouwkleed hullen laat.

Zóó droevig-triest ga ik het leven door,
die altijd hulpbehoevend zoek en tast
in vreemd' onzekerheid mij-zelf verloor.

Ik voel me nu geheel een arme blinde,
maar troost me met 't vertrouwen dat ik vast
me in het wonder-mooie eens zal vinden.

JULIE VAN LOEN.