De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

In de Gevangenis door Maxim Gorki.
(Naar de Fransche overzetting van S. Perskie).

VII. (Vervolg van No. 52.) VI

Het scheen Miesja toe dat reeds maanden waren verloopen na zijn gevangenneming; nu dacht hij nog maar een enkelen keer aan de aanleiding tot die gevangenneming; zijn ‘heldhaftige daad.’

In het wonderlijke leven van die gevangenis, die aan alle kanten door hechte, steenen muren was ingesloten, kreeg hij een gewaarwording van een vaag symbool, een toepassing op iets, waarvan hij zich nog niet duidelijk rekenschap kon geven.

Oplettend keek hij toe naar al wat om hem heen gebeurde, soms met onverschilligen glimlach, soms met gretige, hardnekkige belangstelling, of met smart en diepen afschuw.

De gevangenis-autoriteiten behandelden hem met een zekere, spottende welwillendheid; Miesja's eerlijk, oprecht gelaat, z'n frissche wangen, z'n kinderlijke, blauwe oogen, de vriendelijke lach om de roode lippen, zijn welluidende stem, z'n forsche, een weinig linksche houding, stemden ieder gunstig jegens hem gezind.

‘En hoe bevalt het u bij ons, meneer Malinien?’ vroeg een van de onder-directeuren hem eens op spottenden toon.

‘Ik stel belang in al wat ik hier zie en hoor!’ antwoordde Miesja.

De man lachte gemelijk, terwijl hij de

[p. 31]

oogen optrok onder het gerimpelde voorhoofd, en zei:

‘Zoo, zoo! u is dus een opmerker in stilte! uw wandeling zal met een half uur verlengd worden....’

‘Dank u,’ zei Miesja.

‘Dat is niet noodig!’ antwoordde de onderdirecteur bits, terwijl hij de cel verliet.

Ofizerof, de cipier die van de pokken was geschonden, had aan Miesja het volgend verhaal gedaan van dezen man.

Eens verdacht hij een van zijn werkmeiden van een ring aan zijn vrouw te hebben ontstolen. Toen had hij het jonge meisje een dag en nacht laten pijnigen om haar tot bekentenis te brengen. Hij liet twee gevangenen komen, die hij om de een of andere reden niet kon zetten; deze twee moesten het meisje uitkleeden, naakt op een tafel vastbinden en haar voortdurend martelen. Toen het arme kind flauw viel, liet hij haar te drinken geven, om opnieuw te laten beginnen. Het slot was dat een der gevangenen zich in een aanval van woestheid op het meisje had geworpen. De man werd in een hok opgesloten, na eerst bont en blauw te zijn geslagen; toen de sporen van die slagen waren verdwenen, werd hij naar een gekkenhuis gezonden....

(Wordt vervolgd).