De Hollandsche Lelie. Jaargang 19

Twijfel. Een schets uit het Kinderleven door Stella Mare.

Voor MARY VAN DER ELST.

Opgewonden was ze 's morgens op school gekomen, en in hare niet-te-bedwingen behoefte om hare blijdschap te uiten, had ze het dadelijk aan de heele klas verteld. Ze was op de zilveren bruiloft gevraagd bij de Verwey's, en - - Hans kwam ook.

Dit laatste fluisterde ze in een en algelukzaligheid, natuurlijk alleen hare ‘intiemes’ in, die het alle drie ‘echt’-‘leuk’ en ‘zalig’ voor haar vonden, en even blij waren voor haar, alsof ze zelf gingen, want ze waren allen dol op Jet Vernet.

‘Wat doe-je aan Jet?’ vroeg Lies fluisterend onder de geschiedenisles.

‘Een nieuwe, wit mousseliene - heelemaal geplisseerd, mooi, hé?’ -

‘Nou, of!’

‘Stilte daarachter!’ riep juffrouw de Haan, en keek de meisjes met vervaarlijk-groote oogen aan.

‘Spelen jelui comedie?’ vervolgde Lies kalm als stond er geen juffrouw voor de klas.

‘Ze voeren eene toepasselijke operette op, en ik zing mee, - Wim Hofman en ik hebben de hoofdrollen!’

‘Ik wou, dat ik met Wim mocht spelen - jij gelukskind,’ klonk het wat spijtig van Liesje's lippen.

‘Henriette Vernet, dat is nu de tweede maal dat ik je wat vraag. Kind, kind, wáar zijn je gedachte?’

‘Bij Hans,’ lachte zachtjes Mien Tersteegh.

‘Bij de partij,’ fluisterde Lies Willing.

‘Stilte Meisjes, - Nu Henriette, antwoord mij eerst op mijne vraag’.

Jet werd vuurrood.

Ze wist niet wat ze moest zeggen. -

Waar hare gedachten waren? - Wel bij Hans, bij de nieuwe geplisseerde japon en bij de operette... maar, dat kon ze toch niet allemaal juffrouw de Haan vertellen!

‘Nu? - Ik heb je gevraagd; wanneer de slag van Nieuwpoort was, en mij alles te vertellen, wat je er van weet?’ -

‘Nieuwpoort? - Nieuwpoort?’ - Wanhopig keek ze rond, trapte Lies, die naast haar zat op de teenen, als vragend om hulp, en stootte haar met haren elboog aan.

‘Zestien honderd 1600’ fluisterden de meisjes op den rij achter haar.

‘Zestien honderd’ teekende Lies met hare vingers op de lessenaar.

‘Nu Henriette?’

‘Zes - zes -’ Neen, ze wist 't niet. Vervelende spoken, waarom zoo gemompeld, in plaats van 't wat duidelijk te zeggen. Natuurlijk nu kon ze weer school blijven, en dan zag ze Hans niet, want die had geen tijd om op haar te wachten, omdat de H.B.S. al om 1 uur begon.

Dat alles dwarrelde haar door 't hoofd.

‘Henriette, me dunkt je hebt nu lang genoeg nagedacht. Je schijnt het niet te weten. Om twaalf uur kan je je les nog eens overleeren.’

Jet lachte onwillekeurig. Verbeeld je dat ze al dien tijd aan Nieuwpoort had gedacht. Net iets voor haar - 't Zou wel echt zonde van haren tijd zijn. Neen, dan wist ze óók aan wien ze liever dacht.

‘Je lacht, Henriette, 't is een schande. - Me dunkt, dat je meer reden tot huilen zou hebben. Je moest je schamen. Een meisje van zestienjaar moest zooveel ijver en weetgierigheid bezitten, dat ze nooit een enkel woord van hare lessen verzuimde. - En jij, jij weet er géen woord van. Heb-je je geschiedenis boek wel eéns ingekeken.’

‘Jawel, juffrouw!’

‘Ik zou 't anders niet zeggen!’

‘Gisteren avond wist ik 't precies - en

[p. 22]

de jaartallen ook. - M'n broer, de officier, (“de officier” - met een trotsch-blij lachje, als maakte het bezit van zoo'n broer haar in het oog der klasse groot,) heeft me nog overhoord, en ik heb geen woord overgeslagen en van de jaartallen geen enkele gemist.’

Waar zijn dan je gedachten, kind?’

Jet Vernet bloosde, - de meisjes giegelden.

Al dien tijd had Jet in een en al opwinding geleefd. Thuis opgewonden druk - of onnatuurlijk stil, soms luidgalmend met veel pathos, zingend de muziek van in-studie-zijnde operette, dan weer dagen dat ze niet tot zingen te krijgen was. Op school meestal verstrooid. Soms beweerde ze, dat ze zich dól op de partij verheugde, dan weer vertelde ze hare ‘intiemes’ dat het haar geen zier kon schelen omdat Hans niet met de operette meêdeed, en met het opvoeren der operette, en het aan en uitgekleed er zoo'n stuk van den avond afging en dat ze feitelijk zoo'n avond toch niets aan Hans had.

Soms als ze in bed lag, dacht ze wel eens of ze niet veel verstandiger had gedaan te bedanken om meê te doen. Maar - een der Verwey's hadden het zoo dringend gevraagd, en zoo vleiend beweerd, dat zij met haar mooie heldere krachtige stem alleen in staat kon zijn de hoofdrol te zingen, dat ze niet had durven weigeren.

En dan - diep in haar hartje, was er na die woorden een klein ietsje van eerzucht in haar ontwaakt. Dat ietsje was als een vonkje, dat iederen keer na de repetities, waarop ze veel complimentjes om haar mooie stem kreeg, al grooter en grooter werd.

Aangewakkerd, week op week, - want iederen Zondag was er repetitie, was het langzamerhand geworden een groote vlam, die koortsachtig in haar gloeide.

Neen, nù kon ze niet meer bedanken voor die hoofdrol, waarin ze zich geheel en al had ingewerkt, die haar eerzucht zou bevredigen, en haar roem zou brengen.

Bestaat er een bedwelmender woord dan ‘roem’? -

Jet vond het niet.

O, ze zag zich al staan op 't tooneel, en hoorde het handgeklap van het heele gezelschap, dat luid riep haar naam. Ze zag al de bloemen, die men haar zeker zou toereiken, ze hoorde al de woorden van lof en geestdrift, van allen, die haar eene schitterende toekomst voorspelden.

En als ieder haar bewonderde, en in geestdrift over hare stem was, dan zou ze tegen Hans zeggen die natuurlijk zou stralen van genot en blijdschap over haar succes. ‘Ben je nu niet blij, Hans. Dát alles heb ik alleen gewenscht voor jou. Ben-je nu niet trotsch op jouw Jet?’

Roem was heerlijk. - Dat maakte je dronken van weelde, maar als ze aan Hans dacht wist ze toch, dat ze zich vergist had, dat roem niet het hoogste is - niet het allerprettigste van de wereld, want dat er iets was véél, véél heerlijker - het houden van Hans.

En dat Hans ook precies zooveel van haar hield! - 't Was haar onbegrijpelijk, want ze was toch lang zoo mooi niet als Lies of Bep van der Waay - en Truusje's haar krulde veel mooier dan het hare en ze ging ook lang zoo mooi niet gekleed als Greet en Annie.

Ja onbegrijpelijk was 't, maar toch echt heerlijk ook! -

En dan juist, dat hij van haar hield, dat hij in haar geloofde, was voor haar de grootste prikkel om altijd haar best te doen, vriendelijk en lief en oprecht en goed te zijn.

Dat zei ze hem herhaaldelijk met zooveel lieve oprechtheid, dat hij er vaak aangedaan door werd, en om het gevoel van weekheid niet te laten merken luiddruchtig-lachend antwoordde, dat het voor haár heusch geen moeite was vriendelijk, lief en goed te zijn, omdat dit nu eenmaal haar aard was.

Maar Jet wist wel beter, want zij vond het soms heel moeilijk niet driftig te worden als de broers haar plaagden en vriendelijk te kijken als haar moeder haar juist in een boeiend hoofdstuk kwam zeggen, dat zij gauw even eene boodschap voor haar moest doen.

Dat Hans in 't minst niet aan haar twijfelde en zoo volkomen in haar geloofde, dat was haar stille trots en was haar eene aansporing naar het volmaakte te streven!

Met stille verrukking bekeek Jet zich in den spiegel.

Beeldig was toch dat fijn-geplisseerde witmousselienen japonnetje!

Ze zag er net uit als een dame! - Zoo groot al, - en dat haar zoo eigenaardig gekapt flatteerde heusch.

Hé, zóo moest de heele school haar nu eens zien!

De school - wat kan die haar eigenlijk schelen! - Van alle meisjes bij elkaar hield ze toch lang zooveel niet als van Hans.

[p. 23]

Wat zou Hans wel van haar zeggen? - Dat ze netjes was natuurlijk - maar wat meer!

Hé, als die vervelende Win Hofman nu maar niet zoo flauw was!

Gisteren avond oók al met de hoofdrepetitie liep hij haar overal na en maakte haar heel den avond van die laffe complimentjes. Dat was nu niets voor haar.

Als Hans zoo iets zei, vond ze 't wel leuk maar van een ander kon zij 't niet velen!

Dat Wim's stem en de hare mooi samen kwamen, hoorde ze zelf wel. Ze vond 't echt heerlijk met hem te zingen, 't was als een samensmelting van klanken en ze vergat dan alles om haar heen, maar dat deed ze altijd als ze zong.

De operette was opgevoerd.

't Was alles goed gegaan, dat moest ze eerlijk bekennen. Zij en Wim werden telkens weer toegejuicht en teruggeroepen - echt leuk, maar toch was ze blij, dat het nu gelukkig voorbij was en ze straks in de zaal kan waar het dansen al was begonnen.

Zoo gauw mogelijk verkleedde zij zich en maakte veel meer haast dan de andere meisjes, die ook meegedaan hadden in de operette en lachend bleven praten en gekheid maken onder het verkleeden. Nog een blik in den spiegel om te kijken of alle haakjes wel dicht waren.

Hé, wat zag ze bleek - zeker van de agitatie van dien avond.

Flauw om nu zenuwachtig te zijn, nu alles voorbij was.

Ze rilde, - en voelde hoe ijskoud hare handen waren.

Wat dom toch, - nu als ze straks binnen was, zou ze zich wel gauw warm dansen natuurlijk.

Hoeveel dansen zou Hans haar wel vragen?

't Liefst danste zij ze allemaal met hem, maar dat ging niet; ze had Wim ook twee dansen beloofd, dat had ze niet kunnen weigeren want zij hadden toch samen gespeeld.

Ze ging de trap af, want de kleedkamers waren boven, en den gang door, maar juist wilde zij de zaal ingaan toen Wim haar achterop kwam.

‘Zoo Jet!’ - -

‘O ben jij 't Wim?’ en ze knikte hem vriendelijk toe, maar Wim ziende, dat ze rilde, vroeg op eens gedienstig: ‘Zal ik even een doekje voor je halen Jet? Je ziet er zoo koud uit en je hebt zoo'n dun japonnetje aan. Voorzichtig maar dat je geen kou vat.’

‘Wel neen’, lachte Jet, ‘ik ben alleen nog maar wat zenuwachtig en rillerig van straks. Voel eens Wim hoe ijskoud mijne handen zijn.’

Jet stak hem hare handen toe, en Wim greep een paar witte mooi-gevormde ijskoude handjes.

‘Verbazend wat ben jij koud Jet, wacht ik zal je eens gauw warmen.’

En Jet's mooi-kleine handjes verdwenen in Wims groote jongenshanden, en toen zij daar even in gerust hadden, wreef hij al warmend Jet's handen tot ze het uitschaterde op eens, omdat Wim zoo voorzichtig deed, bang haar pijn te doen.

Juist toen zij daar stonden met haar handen heelemaal in de zijne verborgden, ging de zaaldeur open en Hans stond voor haar.

Op eens bleef hij verschrikt staan, - maar Jet niet begrijpend waarom hij zoo strak en onvriendelijk keek, liep hem blijlachend tegemoet. Terwijl Wim de zaal inging riep Jet hem vroolijk na: ‘Dank je wel, hoor Wim, je hebt me heerlijk warm gemaakt.’

Hans zei niets en keek Jet alleen vol verachting aan, toen op eens klonk het sarrend vol ingehouden jaloezie: ‘O, dus daarom bleef je zoolang weg!’

‘Zoolang?’ - Wel ik ben 't eerste klaar van alle meisjes.’

‘Natuurlijk je had je gehaast om gauw bij Wim te zijn!’

‘Toe Hans wees nu niet zoo flauw hoor.’ ‘Waarom hield hij je handen dan vast?’

‘Wel, ik had zulke ijskoude handen en toen heeft Wim ze alleen even gewarmd,’ lachte Jet onbevangen.

‘Wel ja, net of ik dat geloof. Hij zal je wel een zoen gegeven hebben ook!’

‘Maar Hans!’

Doodelijk ontsteld draaide Jet zich om en ging zonder één woord meer voor Hans te hebben de danszaal binnen, waar iedereen haar met vriendelijke woorden over haar zang bestormde.

Alle jongelui vroegen haar om een dans en heel den avond danste zij, zonder zich ter nauwernood rust te gunnen. Maar met Hans danste zij geen enkele keer.

En thuisgekomen 's avonds van de partij, terwijl zij werktuigelijk haar mooie partijjapon uittrekt, kijkt zij met een blik van niet-begrijpen haar kamertje rond.

Alles komt haar zoo vreemd zoo veranderd voor. Zoo blij, zoo om-te-jubelen-gelukkig

[p. 24]

voelde zij zich bij het aankleeden, en nu? - -

Neen, neen zij kan het niet begrijpen.

Aan haár aan zijn eigen Jet heeft hij getwijfeld. God, hoe was dát mogelijk. En zij hield toch zoo héél veel van hem dat wist Hans best! -

Getwijfeld aan háár! -

Verbeeld je, van Hans houden, en je door een anderen jongen laten zoenen! -

En - dat hij zóó iets van háár kon denken!