De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Ingezonden stukken.
Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.

I. Antwoord aan Regina.

Uw stukje ‘Levensbeschouwing’ in de Holl. Lelie van 19 April heeft mij zeer getroffen door den weemoed die er in schuilde.

Weet gij dan niet dat al deze dingen moeten gebeuren, dat er ellende, en leed en smart op deze wereld zijn, dóór de zonden der menschen? God laat het toe, omdat ieder mensch een eigen wil heeft en kiezen moet: het goede of het kwade. Heerlijk dat wij weten dat God een liefhebbende Vader is, door Christus Jezus, laten wij niet vergeten dat wij door de diepte moeten gaan, willen wij tot het licht komen, en God alleen is machtig om ons uit den diepsten weemoed en ellende te brengen tot het eeuwig licht en het volkomen vertrouwen dat ‘alle dingen medewerken ten goede aan hen die op God vertrouwen.’

M.M.C. BOISSEVAIN

DE GEER.

II. Aan A.B. - K en Typo.

Het is mij zeker wel vergund even op uwe correspondentie met U terug te komen. Wie zwijgt, stemt toe, zegt het spreekwoord, en daar ik meen X 's bedoeling wel begrepen te hebben, meen ik dat ter wille van 't goede recht, meer nog dan om de zaak zelf, te mogen en te moeten getuigen.

X behandelt het begrip Liefde en Vriendschap zéér abstract, waardoor meer haar bedoeling gevoeld dan letterlijk gelezen kan worden.

In 't kort wenschte ik mijn indruk weer te geven - X houde het mij ten goede, indien ik verkeerd begreep - X zegt dan, men kan maar voor één Liefde voelen, voor meer dan één Vriendschap.

Die Liefde is men zich niet altijd al vroeg ten volle bewust; dit bewustzijn groeit naarmate de persoonlijkheid zich ontwikkelt.

Velen hebben al te goeder trouw een huwelijk gesloten, voordat ze weten wat de Liefde voor hen is, voordat die Liefde een gestalte bij hen heeft aangenomen. In zoo'n huwelijk zou de geestlijke verhouding van man en vrouw in den grond het karakter van vriendschap dragen.

Niettegenstaande dit licht hun over hun voelen is opgegaan, zouden beiden zorgen, dat het een goed huwelijk blijft - ze voelen toch vriendschap voor elkaar.

Hieruit zou volgen, dat de Liefde hooger staat dan de Vriendschap - in dit geval Liefde niet te verwarren met wat men gewoonlijk ook Liefde noemt, een vriendschappelijke huwelijksverhouding. Dit zou dus een antwoord zijn op een gedeelte van de vraag van Lotus in H.L. No. 7 wat van de twee hooger staat.

En een antwoord op het andere deel van de vraag van Lotus zou zijn: Alleen zij, die zich hun Liefde bewust zijn geworden, die zich zelf hebben gevonden, boven hun Liefde zijn uitgegroeid, zij, die dus geen Liefde meer zoeken, zouden met elkaar zuivere vriendschap kunnen sluiten. Ik hoop, dat deze kortheid geen afbreuk aan de duidelijkheid doet en ik eenigermate X 's gevoelen weergegeven heb.

A.D.

III. Idealisten.

Wat klinkt dit al mooi! Een ‘idealist’ - voor velen, een godheid, een ‘goed’ mensch zeker; - altijd voor de jeugd! En dat is ook zeer ongelukkig, gevaarlijk, rampzalig zou ik haast zeggen.

Ik zeg: ‘idealisten - egoisten! Want, wat is het?

Een hoofd vòl wenschen, vol ònbereikbare wenschen en het leven lijkt prachtig.... in het verschiet; en dit blijft àltijd zóó. Nóóit is het goed, zooals het op 't oogenblik is, maar altijd is ideaal mooi, wat komen moet.

Ja, ièdereen wil het graag beter hebben, ièdereen heeft wel eens wat te wenschen, maar dáárom is het heden nog niet verkeerd; dáárom kan men met het heden oók wel tevreden zijn; en dàt zijn de idealisten nu juist nièt; 't is een troepje ‘ontevredenen.’

't Is met recht bij hen: ‘'t is al geen goud wat er blinkt.’

Want, wat worden ze in den beginne niet op de handen gedragen, wat worden ze niet voor ‘goede menschen’ aangekeken, òmdat ze het ‘mooie’ zoo liefhebben. -

Jawel, zoo gauw hebben ze het ‘mooie’ niet te pakken, of ze merken het niet eens op, en

[p. 797]

vinden al lang weer wat anders mooi, en zoo gaan ze door; altijd even onvoldaan, àltijd de onvolmaaktheden in anderen en vaak ook in zichzelf opmerkend.

Altijd door velen gevleid en naar de oogen gezien, òmdat ze ‘idealist’ zijn; maar, door hun omgeving èn de menschen, die intiem met hen in aanraking kwamen, met den nek aangezien.

Met al dat wenschen naar idealen, naar de volmaaktheid, blijven ze steeds onbekend met de werkelijkheid, met hun naaste omgeving en stekeblind ‘vaak’ voor zich zelf, want omdat ze zoo in idealen gelooven, gelooven ze zich zelf ‘vaak’ ‘ideaal’.

Neén hóor, ik gun je die idealisten in je naaste omgeving, met die dosis opmerkingsgave voor het onvolmaakte, en àltijd even slap als er gehandeld moet worden, àltijd even onbruikbaar.

Geloof me, 't is een troepje ontevreden egoisten of egoistische ontevredenen; deze twee zijn toch onafscheidelijk verbonden.

M. VAN HAAFTEN.