De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Het Schillerhuis
door Karl Neumann-Strela. Vertaald door Snowa.

Heden verscheen bij A. Hofmann en Co. te Berlijn het geïllustreerde werk: ‘Schiller, Intimes aus seinem Leben,’ door Dr. Ernst Müller.

Ich habe nichts als mein Gebet, mein Flehn;
Das schöpf ich flammend aus der tiefsten Brust,
Das send ich gläubig in des Himmels Höhn,
Der Mutter Thränen und der Mutter Segen und wie gewaffnete
Heerscharen send ich's mächtig dir entgegen.

Deze woorden van Marsa in ‘Demetrius’ zijn vermoedelijk de laatste, die Schiller geschreven heeft.

In de kracht zijns levens stierf hij; zijn bede werd verhoord, dat hij geen lang sterfbed zou hebben.

‘De schoone harmonie des geestes verstoord, de nauwe band, die hem hier op aarde aan zijn geliefden bond, verbroken, de oogen, waaruit bezielende liefde sprak, met strakken blik op ons gericht te zien, dat is het vreeselijkst verdriet voor een mensch, maar het is een smart, die den

Schiller Monument te Berlijn.

geest van de aardsche banden losmaakt en die in de eeuwigheid tracht door te dringen.’

Zoo sprak Karoline von Wolzogen, toen zij met haar zuster, Schiller's echtgenoote, aan de legerstede van den ontslapene zat.

De jongens begrepen reeds waarom moeder verdriet had en de oudste dochter stond naast haar en knielde neer bij het hoofdeinde van den gestorvene; het jongste kindje, slechts eenige maanden oud, lag in de wieg, niets beseffende van de smart rondom haar.

[p. 767]

Het was den 9^en Mei 1805 op een Donderdag, dat Schiller stierf in den ouderdom van 44 jaar, 5 maanden en 29 dagen. In den helderen nacht van Zaterdag op Zondag werd hij begraven.

Volgens oud gebruik zou de kist door arbeiders gedragen worden, maar twintig jonge mannen, geleerden, kunstenaars en beambten boden zich aan dezen liefde- en eeredienst te volbrengen.

Voor de deur van zijn huis in Weimar namen zij de kist in ontvangst en begroeven haar op het kerkhof voor de Sint Jacobskerk.

Ter wereld gekomen in een armoedig vertrekje aan den oever van de Neckar, heeft hij haar in een kist van drie thaler aan den oever van de Ilm weder verlaten.

Van stad tot stad, van land tot land verspreidde zich de droeve mare, dat degroote dichter gestorven was en ‘das deutsche Herz seinen Mund verloren hatte.’

‘Ik weet niet of ik leven kan, hoe ik leven moet. De schoonste bloem op mijn levenspad is weggerukt en mijn weg ligt dor en kaal voor me.’

Deze woorden schreef Charlotte, Schiller's echtgenoote, aan zijn schrijftafel na de begrafenis. Zij woonde toen in het huis, dat hij den 19^en Maart 1802 van een Engelschman, Mellisz, gekocht had. Reeds drie jaar te voren was hij van Jena naar Weimar verhuisd. In Jena woonde hij bij een kapper Muller, in de Windischengasse en later op het Frauenplan, de tegenwoordige Goetheplatz; doch hier miste hij het gezicht in het groen. Hij vertelde den musicus Schlömilch, die dikwijls bij hem kwam, dat het gezicht van boomtakken, die door den wind bewogen werden, hem inspireerde.

Schlömilch is de eerste geweest, die hem meegedeeld heeft, dat er aan de Esplanade een huis te koop stond.

(Wordt vervolgd.)