De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Tijdgang.

Uren, dagen gaan voorbij,

worden tot een menschenleven,

Ach! wat dorre woestenij,

ware niet wat poëzy

ons daarbij gegeven!

JEANNE C. VAN LEYDEN.

Banden.

Te zijn een arend! -
Hoog!.. op wiekenslag te zweven,
ver boven 't aarde-vlak,
vèr boven menschenleven!

Een koningsarend fier, -
omhoog, ter zonnevlucht!
Omhoóg.. waar nimmer reikt
der menschen leedgezucht.

Omhoog in ijle lucht
van zonneglans en ether!
Alleen in 't luchteruim,
waar ook geen grenzen weet er

[p. 636]

 

het oog, gewend aan vlakke,

 

aan nauw-omheinde wegen.

 

Waar kruipend sleept de gang

 

langs vuile modderstegen.

 

 

 

O, dat de wiekenslag

 

van toomelooze krachten

 

mij machtig drijve omhóóg;

 

Dat 'k, krachtloos, niet versmachte....

 

...................

 

Ach, waarom werd mijne ziel

 

dien arendsvlucht gegeven! -

 

En 't lichaam, vleugellam,

 

torst slechts een menschenleven - - -

 

JEANNE C. VAN LEYDEN.

Droom....

Ik sliep - in 't onbewuste
gleden de uren voort;
Toen hebben bange droomen
mijn sluimer wreed verstoord.

'k Ontwaakte door een tranenvloed,
die uit mijn oogen sprong - -
Leef!... 'k droomde je zóó valsch, zóó wreed,
dat ik je dooden kon! - -

JEANNE C. VAN LEYDEN.

Herfstklanken.

Treurig ritslen najaarsblaeren,
zingen droef in herfstwind;
zingen, als een doodziek kind - -
Lied van weemoed, lied van sterven,
dat zijn droeve echo vindt
in de leege najaarslanen.

Oude, lang gedragen wenschen
zingen treurig in mijn hart;
zijn als oude, stramme menschen - -
Torsen nog een wijle stil
't moede leven, dat reeds wil
diep ten grave neigen.

Stervenskranke, oude wenschen
komen weer mijn hart doorbeven;
zijn als dwaze, oude menschen - -
doen veel smarten weer herleven.
Willen in het late leven
nog een laatsten liefdedroom - - -

JEANNE C. VAN LEYDEN.