De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Sprookje.

Een wit huis lag vredig tusschen hooge donkere boomen, ze ruischten er hun trillende zangen en de vogels zongen er hun zilveren liederen als een blijde zang van vrede.

In 't huis tusschen de blank-witte muren met groote vensters er in woonde een jong meisje, rosgoud van haren, met groote droomzachte oogen. En ze luisterde naar de vredezangen van de vogels en keek uit op den zandig-witten weg, die langzaam stijgend opging als een blank-witte streep.

En bij het venster, dat uitzicht gaf op dien aldoor stijgenden weg, had ze haar bloemen en planten gebracht en dikwijls in den vroegen zomermorgen daalde van dien weg een lange statige man in donkere kleeding vol eenvoud; en - als Blanka van uit het venster hem komen zag, zijn groote-edele figuur op den witten weg, groetten haar fluweelen droomoogen hem met lieflijken lach en haar slanke jonge lichaam bewoog zich vol rustige gratie om te openen hem de glazen deur en hem haar zachte welkom toe te roepen in het witte huis van vrede.

En dan zaten ze neer bij het venster, waar Blanka haar bloemen had gebracht en ze luisterde naar hem, haar rosblonde hoofdje geleund tegen den schouder van haar moeder; en de grijze vader liet haar gouden haren met teer-zachte liefkozing glijden door zijn vingers en ze zeiden het elkander met de oogen, het geluk om hun lieveling die eens misschien, geleid door de sterke hand van den man met de oogen van ernst, zou opgaan den witten stijgenden weg.

Maar tegenover het venster waar Blanka's bloemen geurden was eene groote, breede spiegelruit waar altijd nog een zwaar, donker gordijn voor had gehangen en nooit nog brachten de grijze ouders, den edelen trouwen vriend van Blanka daar, want de weg, die verborgen lag achter het donkere gordijn, was een zwart dalend pad vol stof meestal en daarom hadden ze Blanka altijd gebracht naar 't venster, dat uitkeek op den stijgenden weg, waarvan ze het einde wisten als een groot, wit paleis, dat hoog, heel hoog, met stille statigheid neerlag en daarheen wilden ze Blanka opvoeren met al de liefde die was in hun harte.

Toen kwam er een tijd dat Blanka's blonde haren niet meer schitterden in 't zonnelicht, dat scheen op den witten weg; teer lichtte haar loshangend kleed tegen het donkere gordijn dat ze ophief met haar kleine handen om uit te kijken op den zwarten weg van stof en te luisteren of ze ook weer het zachte droefklagende lied zou hooren, dat haar weggeroepen had van haar vensters, waar de witte bloemen geurden en of niet haar verlangende oogen weer zouden zien den bleeken man, die haar met zijn weemoedsvolle lied had geroepen.

En uren lang stond ze daar teer-wit tegen het donkere gordijn en haar stem klaagde het uit: ‘Kom toch weer, kom toch weer, zing weer uit je lied, je weemoedsvolle lied van liefde en lijden;’ want er was iets in het lied dat haar weenen deed, en er was

[p. 606]

iets in het lied dat haar juichen deed in opstijgend, vurig verlangen.

En de grijze ouders, de edele trouwe vriend zagen haar witte jonge gestalte tegen het donkere gordijn, ze zagen haar blanke hand die het ophief en het luisterend buigen van haar hoofd, en ze hoorden het smachtend fluisteren van haar stem, die terugriep het lied van liefde en lijden..... Toen naderde haar de grijze moeder en haar oude stem smeekte haar toch terug te keeren naar haar venster waar de witte leliën bloeiden, en snikkend fluisterde ze: ‘Zie je het dan niet, Blanka m'n kind, het stof en de modder van den weg, zie je dan niet de scherpe keisteenen? O, Blanka, m'n kind, luister toch naar ons;’ en Blanka's oogen werden vochtig van glans toen ze het zei: ‘O, moeder, ik hoor weer het lied dat hij gezongen heeft, het weemoedsvolle lied.’

‘Blanka, het is leugen, 't is een lied wat door alle eeuwen heen gezongen is en menig, menigmaal klonk het valsch.’

Blanka's oogen zagen even stil voor zich heen, toen vertrok zich in een lach die wel schreien leek haar mond en zachtjes zei ze, klagend!: ‘Dat is niet waar, dat kàn niet waar zijn.’

En de moeder, met droefheid om het ideaal dat ze breken ging, sprak zacht: ‘Het lied is valsch, want hij die het zong kwam van den zwarten weg.’

En Blanka, met stille staring van haar oogen die zochten, altijd zochten, zei weer: ‘Nee, dat kan niet waar zijn, want ik heb z'n oogen gezien.’

En de moeder, met een lach die tranen bracht in haar oogen, sprak zacht: ‘Door alle eeuwen heen klonk het lied, door alle eeuwen heen spraken de vrouwen: ‘Dat kan niet waar zijn, want ik heb z'n oogen gezien,’ en het einde was 't zelfde, altijd 't zelfde.

‘En toch zal ik blijven en wachten op z'n lied.’

En weer stond ze urenlang voor het donkere gordijn en zag uit met oogen die schreiden vaak, lang en droef.

Toen kwam tot Blanka de groote edele mannenfiguur, die gedaald was van den witten weg, en in zijn hand nam hij haar tengere vingers met groote onzeglijke teerheid en hij leidde haar zwijgend naar 't venster, waar eens de witte leliën bloeiden, en toen zei zijn diepe mannelijke stem het haar, de woorden van hoogen ernst, die hij zoo lang al voor haar in 't hart bewaarde.

‘Blanka, ik wil het je vragen nu, om met mij te gaan den witten stijgenden weg, ik zal goed voor je zijn, ik wil altijd bij je blijven en ik zal je brengen naar het witte marmeren paleis,’ en hij bracht de kleine vingers die koud in de zijne lagen aan zijn lippen en kuste ze.

Maar Blanka 's oogen zwierven naar den donkeren weg, waarheen het leed haar had geroepen, en toen hij haar blikken er heen zag gaan met groot, oneindig verlangen, kwam er een heftige smart in zijn ziel, een groote, onzeglijke weemoed om haar jonge witte lichaam, dat dalen zou den weg van stof en modder.

‘Blanka, luister toch naar mij, ga niet dien weg van donkerte, je witte kleed, mijn lieveling, zal sleepen door het stof en je zult de vlekken mee moeten dragen je heele leven, en je voeten, je blanke teere voeten zullen stooten tegen ruwe steenen, keisteenen, en er zullen groote bloedende wonden komen, en o, Blanka mijn liefste, luister toch naar me, de doornenstruiken zullen je witte kleed verscheuren, met bloedige schrammen je gezicht verwonden.’

Toen zag Blanka hem aan, lang en droef en ze sprak zacht: ‘Ik dank je, o, ik dank je voor je goedheid, ik weet dat je me leiden wilt naar 't marmeren paleis, ik weet dat je me veilig aan je sterke hand wilt opleiden den witten weg, ik voel, ik weet het; en toch kan ik niet met je gaan, want het geluk kan je me niet geven;’ toen zweeg ze even en zachtjes sprak ze weer, terwijl haar oogen als ver iets zochten: ‘'t Is vreemd, je bent altijd zoo goed voor me geweest en je wilt me het geluk geven wat ik niet aannemen kan - en hij heeft me 't schreien geleerd en toch vraag ik uit zijn hand het geluk.’

Toen klonk zacht en droef het lied, dat haar geroepen had. Blanka hoorde het en strekte de armen uit: ‘Ik kom’, zei ze zacht en wie dat hoorde, wist dat het was voor eeuwig en ze strekte de handen uit in bange siddering; en toch wisten ze dat het was in de leegte.

Toen wendde Blanka zich tot hen en sprak:

‘Schrei niet, o schrei niet om mij, want ik zal hem brengen naar den witten weg, ik zal zoeken de lichtende paden, die hij vergeefs zocht en samen zullen we vinden.’

Toen kustte ze hun handen in dankende liefde en wendde zich, om heen te gaan...

En ze zagen met oogen verwaasd in tranen haar jonge witte lichaam, dat nog eenmaal

[p. 607]

stilstond, roerloos voor het donkere gordijn; toen zagen ze haar gaan den weg van stof en modder, waarheen het weemoedsvolle lied haar riep - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

En ze heeft gezocht de lichtende paden waarlangs ze hem brengen wilde naar den witten weg, maar ze heeft ze niet kunnen vinden. En samen zijn ze gegaan den weg van doornige struiken, van wondende keisteenen, en wel menigmaal stond ze stil en wendde eens nog het hoofd naar den kant waar ze in blanke reinheid het witte huis van haar kindsheid wist.

SARA BOUTERSE.

Leiden, Maart 1903.