De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Varia. Door Anna de Savornin Lohman.

I. Verblijdend Bericht.

De Haagsche Lelie-lezers, en ik denk de niet-Haagsche evenzeer, zullen met schrik gelezen hebben van den vreeselijken moord, die in onze Haagsche Boschjes is geschied, op klaarlichten dag, op een bezochten wandelweg.

Wat doet dan eigenlijk onze Haagsche politie? Waartoe dient onze Haagsche politie? Zoo heeft het geklonken van alle zijden... Stel U gerust, burgers van den Haag. De Haagsche politie wordt, (ik lees het verblijdend bericht zooeven, 19 November, in de courant)... georganiseerd, denkt gij? O neen, zij wordt in ‘nieuwe kleedij’ gestoken. ‘Voortaan zullen onze agenten zich in kleuriger en meer militair costuum vertoonen; zij krijgen een Pruisisch-blauwe jas met roode biezen, en daarbij een broek in donkerder blauw. En in plaats van de pet, (die zij eerst onlangs kregen ter vervanging van den helm), worden ze nu weer gelukkig gemaakt met “een heel mooi hoofddeksel”, van Duitsch Pickelhaube-model, heel sierlijk in verguld gemonteerd, met het Haagsche wapen...’ (aldus het bericht uit het ‘Vaderland’).

Is dit nu geen verblijdende en geruststellende tijding, voor hen die zich ongerust maken over de toereikendheid en de betrouwbaarheid der Haagsche politie? - Gij wordt op klaarlichten dag aangerand en mishandeld, (zooals dezen zomer in de Boschjes gebeurde met een dame), gij wordt, evenzeer op klaarlichten dag, vermoord door een rondwandelenden gek... en de politie, (die betaald wordt van de dure door U opgebrachte belastingen), en die dient om U daarvoor te beschermen, schittert door hare totale afwezigheid bij deze en dergelijke gelegenheden.

Wat nood echter! Gij draagt voortaan de hartverheffende zekerheid met U om, dat zij U, wel is waar niet beschermt, maar daarentegen ‘zeer fraai gekleed gaat’, naar Duitsch model nog wel, en versierd met ‘een zeer mooi hoofddeksel’. -

En wanneer straks gij zelf, of een Uwer nabestaanden, aan de beurt komt voor een aanranding of moord, laat het U dan een troostende gedachte zijn, dat de politie, die gewoonlijk arriveert nadat het ongeluk heeft plaats gehad, het lijk zal wegdragen in ‘zeer fraaie kleedij’ en met ‘een zeer mooi hoofddeksel’ van Duitsch Pickelhaube-model...

II.

Uit het Utrechtsch stedelijk en provinciaal Dagblad neem ik het volgende ingez: stuk over:

‘Mijnheer de Hoofdredacteur!

Mijne aandacht werd gevestigd op het, in Uwe Middag-uitgave van 29 dezer voorkomende bericht met het opschrift: “Een laffe daad”, waarin U mededeelde hoe hij een drijfjacht op 20 Oct. l.l. alhier gehouden, een witte kat, dragende een halsband met bellen, is doodgeschoten.

Het komt mij, den eigenaar van bedoelde kat voor, dat de namen van de heeren die aan genoemden drijfjacht hebben deelgenomen aan de vergetelheid ontrukt moeten worden. Het waren: J.H. v. Marwijk Kooy, te Zeist; J. v. Marwijk Kooy, idem; jhr. C.A. de Pesters Junior, idem; jhr. Hooft, te Utrecht; M. v. Marwijk Kooy, te De Bilt; Van Marwijk Kooy Junior, idem.

De heer M. van Marwijk Kooy, huize Berkenhoven, te De Bilt, erkent in een aan mij gericht schrijven, dat mijn kat door zijn jachtgezelschap doodgeschoten is, en geeft zelfs de plaats aan, waar het gebeurd is.

Ik heb aangifte van de zaak gedaan aan de politie, en wacht nu met goed vertrouwen af, dat de dader de straf die hem toekomt niet zal ontgaan. Mij dunkt dat iemand, die den moed heeft een kat dood te schieten, ook wel den moed zal hebben om voor zijn heldendaad uit te komen. Wordt hij dan gestraft, dan zal hij er wel met eenige guldens boete afkomen; dus veel waagt hij er niet bij, maar in plaats van 6 kattendooders is er dan maar een die op dien eeretitel aanspraak mag maken.

U, Geachte Redactie, dank ik in de eerste plaats, voor de korte, maar juiste woorden waarmede U de daad noemde “Een laffe daad”, en in de tweede plaats voor de opname van het bovenstaande, en teeken hoogachtend

Uw dw. dr.

W. VAN DER LINDEN.

Zeist, 31 Oct. 1904.’

[p. 356]

De menschen hebben altijd zoo graag het woord ‘redeloos’ in den mond waar het de dieren geldt, Zij, de menschen, zijn de ‘met rede begaafden’, in tegenstelling van ‘de redelooze beesten.’ Mij goed, maar zou het dan geen aanbeveling verdienen die rede te gebruiken tot bescherming van het ‘redelooze dier’, in plaats van het te vermoorden uit laffe baldadigheid, gelijk blijkens dit Ingez: stukje is geschied? Deze ‘redelooze’ kat was, zooals mij van particuliere zijde is medegedeeld, jarenlang door zijn scherpzinnigheid en aanhaligheid de lieveling en trouwe medgezel van een geheel gezin; dank zij eenige met ‘rede begaafde’ menschen is zij, geheel zonder noodzaak, beroofd van een leven waarin zij zelf veel plezier had, en evenveel plezier gaf aan hen, die haar zoo liefhadden...

Wie is hier nu de werkelijk redelooze geweest, het vermoorde, weerlooze-dier, of de dappere katten jager-mensch?...