De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

In Memoriam. I. ‘Sipa’.

Op een post in Atjehs binnenland, werd onze Sipa geboren, de trouwe en goedige makker van onzen vader. Hoe onmisbaar was hem toen onze bruine taks, hoe menig bitter uurtje, als de baas aan vrouw en kinderen dacht, vergoedde Sipa hem, door hare aanhankelijkheid en vriendelijkheid. ‘Ge waart toen om en bij hem, eene vriendin in lief en leed voor den vader, zooals ge dit later voor ons waart!’ Wanneer 's avonds de baas uitrustte, na afloop van vermoeiende werkzaamheden, lag Siep aan zijne voeten, hem af en toe aankijkende, alsof ze wilde zeggen: ‘ik ben er ook nog!’ En wanneer de baas ter ruste was, lag Sipa voor den slapende en hield de wacht.

Wanneer er uitgerukt moest worden, vergezelde Sipa de patrouille, kroop mee door de remboe (wildernis), door dik en dun, en wist wanneer men haar opsloot, toch later te ontsnappen, en hun spoor te vinden!

Zelfs eens, was ze de overbrengster van gewichtige tijdingen! De baas had haar medegenomen, naar eene naburige vesting, werd vandaar plotseling opgeroepen naar den kraton en liet Sipa achter!

Wat ging ze toen te keer, in geen week zag ze den baas, en toen men haar op een avond losliet, bracht ze in haren halsband eene belangrijke tijding mee naar huis! Gelukkig liep de tocht in de duisternis goed af, en kwam ze ongedeerd aan.

‘We zagen U voor 't eerst, toen we den baas, na afwezigheid van anderhalf jaar, van den trein gingen afhalen; ik herinner me nog, hoe verheugd ge waart, uit dat nare getraliede hok verlost te zijn en hoe dol van vreugde ge tegen den baas opsprongt!’

‘Van ons wildet ge in 't begin niets weten, ja begon te brommen als wij onzen vader maar aanraakten; ge hadt tot nu toe ook de alleenheerschappij! Doch later werden ook wij goede maatjes; hoe menigmaal weerklonken niet onze vroolijke stemmen, gepaard met Uw geblaf, door 't huis! En toen er een nare tijd voor ons aanbrak, toen de vrouw zwaar ziek lag, wat zochten wij arme eenzame kinderen toen vaak onzen troost bij onze “Siep”. Ge likte ons dan, alsof ge 't begreep, en daarmede uwe deelneming in ons leed wildet betuigen!’

[p. 335]

‘En toen de vrouw weer beter was, waart ge net zoo uitgelaten en blij als wij! We hoorden zoo bij elkaar, is 't niet Siep!’

‘En weet ge hoe verrast we waren, toen ons op zekeren dag verteld werd, Sipa heeft een klein hondje! Hoe dol van vreugde we bij uw mandje stonden en om strijd het jonge diertje aanhaalden en bewonderden!’

‘Ja Siep, toen moest ge onze vriendschap met hem deelen, en ge naamt het zoo goed op, alsof ge vondt: het hoorde zoo!’

Toen brak er weer een nare tijd aan!

Onze Siep, onze speelmakker, werd hangerig, en was tot geen spelletje meer te bewegen!

En of we al riepen: ‘Siep apporteer!’ Siep keek ons aan, doch bleef kalmpjes liggen! Toen kwam de veearts en gaf medicijnen!

‘Dat duurde zoo een poos voort; op zekeren middag, toen wij kinderen om uw mandje stonden, kreegt ge 't benauwd, en trachtte er uit te komen!’

‘En of we u al neerlegden, ge stondt weer op, verliet uw nestje en kroopt met de grootste inspanning naar 't bureau, en legdet u toen aan de voeten van den baas neer. Zacht jankend keekt ge hem aan, en toen hij zich tot u neerboog en u streelde, liktet ge hem! Ge leefdet toen niet lang meer, trouwe Siep, het was, of ge uw einde voeldet naderen, en op 't laatste oogenblik nog bij den baas wildet zijn! Goede trouwe vriend, hoeveel recht hebt gij niet op dien naam, gij die ons steeds liefde en aanhankelijkheid gaaft, die meer aan ons allen gehecht was, dan een mensch wel had kunnen zijn, gij Siep, zult steeds in onze herinnering blijven voortbestaan, zooals men 't goede en edele wat men in zijn leven ondervindt, in eere houdt!’

CLIMATIS.