zwarte dwergkeeshond had ik zoo wel mee willen nemen; mijn hondenhart ging open, het was een snoes, doch hij was niet te koop!
Er waren kleine hondjes onder, die bepaald geschikt waren in een mof te huizen.
Één zoo'n gedrochtje was voorzien van een ledikantje, gevoerd met blauw satijn, plus kussen en dekbed, overtrokken met dezelfde stof. ‘Krankhaft’, hoorde ik een heer naast mij zeggen. Ik ging verder en kwam aan een kleine collectie ‘schippertjes’. De Holland-manie, die sedert anderhalf jaar in Berlijn heerscht, is zelfs tot de honden doorgedrongen. Wie kent niet de Volendammer visscherskinderen op briefkaarten, handwerken, porceleinen voorwerpen enz., die hier zeer in trek zijn en nu gaat de hondensport er ook aan meedoen! Ik zag een paar prachtexemplaren in een glazen huisje zitten, angstig rondkijkend, gelijk opgeprikte kapellen met hun tuigjes om, behangen met gouden médailles. De eigenaar stond er bij. Ik maakte een praatje met hem en vernam, dat men zich veel moeite gaf om dit ras in Duitschland in te voeren, doch dat het niet vlot ging, omdat de schippertjes slecht konden aarden. Te groote liefde van Duitschland voor al wat Hollandsch is, kan gevaarlijk worden!
In de loges (groote getraliede hokken) rondom het parket waren nesten met jonge honden, dashonden enz. tentoongesteld.
Doch nu de trap op naar de eerste galerij, waar van praten geen sprake was. De Duitsche doggen en herdershonden keften als dollen door elkaar. Zij zaten in hokken van voren open, gescheiden door ijzerdraad, aan kettings vast, naast elkaar; hun woede steeg ten top, wanneer Hector of Hero, door den eigenaar werd losgemaakt om hem wat af te stappen en dan langs de hokken kwam waarin hun lotgenooten zaten opgesloten.
Aardige tafereeltjes werden er afgespeeld; de blijdschap van sommige honden, die zoo gelukkig waren, hun meester hier te hebben, was bepaald aangrijpend; bij een magnifiquen herdershond, een wolf gelijk, kwam een klein ventje van zes jaar om hem te streelen. Het was het zoontje van den eigenaar en de vertrouwlijkheid, waarmede het beest zijn voorpooten op de schoudertjes van het kind legde, getuigde van innige verstandhouding.
Op de tweede galerij was een groote collectie St. Bernhard honden tentoongesteld, velen hadden het tonnetje om den hals, waarmede zij in het gebergte uitgezonden worden om verdwaalde reizigers te laven; in deze afdeeling was het rustiger dan een verdieping lager. Voor een tooneelvoorstelling was ook gezorgd, daar vóór het parket een groote ruimte omspannen was met een koord, waarin eenige schoothondjes kunstjes vertoonden, tot groot vermaak van het er omheenstaand publiek.
Vele médailles waren er uitgereikt en de schippertjes gingen ook met eerste prijzen strijken. De ijdele eigenaar van de exemplaren in het glazen huisje kan het gewicht der tuigjes nog wat verzwaren met nieuwe gouden médailles!
Arme hondjes en honden! Twee onaangename dagen in gevangenschap hebt gij gesleten en waarom? Om de ijdelheid van uw eigenaar of eigenares te streelen; zelf geniet ge er niets van en hadt ge een menschenverstand dan zoudt ge vragen:
‘Op welk gebied heerscht geen ijdelheid?’
MEA.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd