De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Brief uit Berlijn.

Berlijn, 22 Augustus 1904.

In de laatste maanden wordt er veel gesproken en geschreven over het belachelijke, dat in de eerste restaurants en café's alhier, dames zonder geleide niet worden bediend. Voor een stad als Berlijn, modern in alle opzichten wat bestrating, verlichting enz. betreft, is dit een ongezonde toestand. Wil men een wereldstad vertegenwoordigen en een plaats innemen onder de grootste steden van Europa, dan is een eerste vereischte, dat er geen provinciale ideeën heerschen. Doch herhaaldelijk komen de ongerijmdste dwaasheden voor. Ik heb zelf met eigen oogen aanschouwd, dat twee elegant, doch volstrekt niet opzichtig gekleede dames, een eerste restaurant binnenkwamen, aan een tafeltje plaats namen en den kellner wenkten om de spijskaart haar te overhandigen. De vlugge Ganymedes bewoog zich tusschen de tafeltjes, doch sloeg geen acht op het verlangen der dames. Opnieuw deden zij moeite om zich kenbaar te maken. Weer geen achtslaan van de zijde des kellners, die nu met andere collega's stond te delibereeren, wat te doen. De beide dames begrepen niet, wat het te beduiden had dat aan haar verzoek geen gehoor werd gegeven en riepen ten derden male den kellner. Daarop naderde de geroepene het tafeltje, keek de dames met een verachtelijken blik aan en slingerde haar naar het hoofd: ‘Dames zonder geleide worden niet bediend!’

Groote hilariteit rondom de dames, die als van den bliksem getroffen den kellner aanstaarden. Het bloed steeg haar naar het hoofd! Hoe was het mogelijk, beneden alle kritiek om zoo iets te durven zeggen tegen haar, behoorende tot de eerste kringen en dochters van hooggeplaatste ambtenaren? Zij keken elkander aan, en kozen de wijste partij met heen te gaan, nagestaard en bebabbeld door de omringende bezoekers.

[p. 142]

Maar wat is nu de reden van deze handelwijze, zult ge wellicht vragen?

De eigenaars der restaurants en café's willen hunne lokalen vrijwaren voor het bezoeken van dames der demi-monde. Kleinsteeds en uiterst dom is de opvatting van deze heeren, die aan hun kellners last geven om alleenkomende dames niet te bedienen. Een bewijs, dat zij de wereld weinig kennen, daar juist die dames in gezelschap van een heer komen en zelden alleen. Zoodra er een zwarte rok bij is, wordt iedereen toegelaten; doch wat kan een kellner oordeelen of een dame fatsoenlijk is of niet?

Er is veel met heeren restaurateurs over gesproken geworden; zij beweren dat zij het ook doen met het oog op de dames zelve, die wellicht en voor haar minder aangename verhouding tegenover een heer kunnen komen, wanneer zij alleen zijn en een heer zich bij haar aan 't tafeltje zet. Zeer zorgzaam voor de reputatie van de dames!!!

Een fatsoenlijke vrouw zal nooit last hebben van eenig mannelijk individu, wanneer zij er zelve geen aanleiding toe geeft, dus deze bemerking houdt geen steek. Van alle kanten verlangt men dat de restaurateurs dit belachelijke verbod opheffen, doch het helpt niet, want nu is het nieuwste, dat aan een alleenkomende dame, die een plaats aan een tafeltje wil innemen, een couvert in de hand wordt gegeven door een kellner, waarop staat: ‘s.v.p. buiten te openen!’ En de inhoud luidt als volgt: ‘Verzoeke U in het vervolg mijn lokaal te vermijden!’ Dit grenst toch aan het ongehoordste, wat men zich denken kan.

Juist met het vele vreemdelingenverkeer, dat in den zomer hier plaats vindt, en de massa's alleenreizende dames zich moeten blootstellen aan de meest kleinsteedsche begrippen van restaurateurs, is het te wenschen, dat hier een verandering in gebracht wordt. Het publiek moet ook medewerken, doch niet iedere dame, die geen huisbakken toilet aanheeft, met de vingers nawijzen en uitlachen. En dit heeft plaats, nadat er dezen zomer zoo voor de vrijheid van de vrouw op allerlei gebied, dus ook in het zich vrijer bewegen buitenshuis, gestreden is op het Internationaal Vrouwencongres!

De haren rijzen te berge, als men over dezen toestand nadenkt; die meer achteruitgang, dan vooruitgang op vrouwelijk gebied constateert!

MEA.