De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Kinderleven
Désillusie door Stella Mare.

Lui-uitgestrekt op een gemakkelijken stoel lag Wim te lezen, - ten minste, - hij deed alsof hij las, maar telkens dwaalden zijne blikken af naar zijn zestienjarig nichtje, dat in de kamer er naast stof afnam.

Aardig toch zoo'n aankomend meisje, met die kleine aparte beweginkjes van het hoofd, om het haar, dat bij het bukken telkens in het gezicht viel, naar achteren te houden!

En dan, dat kluchtige van-zich-al-eene-heele-dame te voelen, terwijl zij toch niets meer dan een groot kind nog was, in haar doen en laten, in hare houding, in haar figuur, in alles!

Maar het meest nog door hare oogen!

Zooveel onschuld, blijheid en kinderlijkheid straalde daaruit, dat je je eigen oogen moest neerslaan voor de hare, want je wist, dat je denken en willen niet tegen zoo'n reinen blik bestand was.

Zou zoo'n meisje wel ooit in haar leven

[p. 85]

een jokkentje gezegd, of een noodleugentje gebruikt hebben?

Natuurlijk niet! Dat zou ze immers veel te slecht vinden.

En dat hij haar er nu toe over wilde halen! 't Was eigenlijk als je het goed beschouwde, in-gemeen van hem, om zoo'n aardig lief kind voor zóó iets te gebruiken, - maar zij was immers ook de eenige, die hem kon helpen, - en - 't zou zoo machtig leuk worden van avond! Henk kwam, en Herman natuurlijk, - en die eeuwig-grappige Kees Van der Looy, en dan later - - natuurlijk, hij moést er bij zijn.

Enfin leelijk wás en bléef het van hem, dat was zeker, maar dat kon nu niet anders.

Nu maar gauw, vóor tante straks thuis kwam, de zaak in orde gebracht!

‘Netty, luister eens even!’

‘Ja Wim, wat is er?’

‘Kan-je nu niet eens even hier komen, ik moet je wat vragen?’

‘Straks Wim - zoodra ik klaar ben - als mama thuis komt en - - -’

‘O, natuurlijk, dacht ik 't niet, voor alles wordt er altijd tijd gevonden, maar als ik, je bloedeigen neef, eens even wat met je heb te praten, heeft de “dame” het te druk.

Weet-je wat ik geloof, Netty? - Dat je geen zier meer om me geeft.

Vroeger was je altijd even lief en vriendelijk voor me, al had je het nog zoo druk met schoolwerk, toch bleef er tijd over, om met mij te wandelen of te croquetten! Maar nu? -

Van een gezellig praatje komt niets meer.

Neen, Netty, je bent niets lief voor me, en ik heb 't al lang gemerkt, dat je niet meer van mij houdt.

Zeg, met wien loop je nu? Zeker met dien fatterigen Cor Van der Wely? Hij heeft je op Sint Nicolaas toch nog een cadeautje gestuurd - natuurlijk een paar vaasjes, of een naaidoosje, of zoo een of ander echt meisjesprul.’

‘Hè Wim, wat leelijk van je om zóó iets te zeggen, je weet heel goed, dat ik nog net zooveel van je houd als vroeger, en dat ik met niemand anders loop ook. Vraag het maar aan Net en Betsy, en Truus weet 't ook wel, want.... op school plagen zij mij allemaal met jou - en in m'n boeken staan overal W's, die schrijf ik er onder de les in, maar als mama straks thuiskomt en ze is boos, dan....’

‘En als ik dan boos ben? Geef je daar heelemaal niet om?’

Wim wierp tersluiks een blik op de pendule! O hemel, half twaalf al, binnen een kwartier moest alles in orde zijn, en, begrijpende, dat hij zoo niet veel verder kon komen, stond hij gauw van zijn gemakkelijken stoel op, en ging naar Netty toe.

Voor zij wist wat er gebeurde sloeg hij de armen om haar middel, en haar dicht naar zich toetrekkend vroeg hij op eens met dien eigenaardig lieven smeekenden klank in zijne stem die - hij wist het maar al te goed, daarom maakte hij er niet te vaak gebruik van - haar altijd zoo ontroerde, dat zij hem als hij dien toon aansloeg nooit iets, wat ook kon weigeren: ‘Zeg, Netteke, houd je nu heusch héél veel van me, net zooveel als ik van jou, zóóveel, dat, als ik je eens vroeg mij een héél groot pleizier te doen, je er dadelijk toe bereid zoudt zijn?

Zeg Nettekelief, zou je zóóveel van me houden?’ Nog dichter sloot hij haar in zijne armen, en terwijl haar een zalig, nooit te voren gekend gevoel van weelde doorstroomde, drukte hij een kus op haren frisschen lachenden mond.

Die kus deed hare kracht breken en zachtkens fluisterde zij, rustend in zijne armen: ‘Ja, Wim, ik houd héél héél veel van je, net zooveel als jij van mij - en.... véél meer dan de meisjes op school eigenlijk kunnen begrijpen, en ik wil je dit graag bewijzen. Zeg maar wat ik voor je moet doen?’ Wim zuchtte verlucht op. Dat het zóó gemakkelijk zou gaan, had hij niet gedacht, maar, je moest er ook een beetje slag van hebben om met meisjes om te gaan. Met een paar lieve woordjes en een zoen kan je letterlijk alles van zoo'n bakvischje gedaan krijgen! Nu kwam het er alleen nog maar op aan wat flink van zich af te spreken.

Weer een blik op de pendule.

Nog maar tien minuten! Goede hemel, hoe zou hij 't zoo gauw klaar spelen? Als Netty nu maar niet zoo akelig braaf bleef of sentimenteel werd, - dat hield weer zoo op.

Met den rug naar haar toegekeerd, om zijne verlegenheid voor haar te verbergen, en kijkend uit het venster om tante te zien aankomen, begon hij 't te vertellen, vlug sprekend, haast struikelend over zijne woorden.

‘Zie je Netty, we gaan van avond allemaal naar Den Haag, we hebben 't samen afgesproken, en nu moet jij mij den huissleutel bezorgen, ik weet, dat de meisjes hem altijd 's morgens op je kamer komen halen.

[p. 86]

Om zes uur kom ik thuis, en ik geef je hem even, om 't hoekje van de deur terug. Niemand merkt er iets van, en jij hebt me een pleziertje gedaan, waarvan je geen zier last hebt.

Je gunt me toch wel eens een pretje, hé? Als de vacantie voorbij is, en ik ben in Delft, dan moet ik hard werken, dan komt er niets van uitgaan, want hoe eerder ik klaar ben des te eerder ga ik als ingenieur naar Indië, en - dan neem ik jou, Netteke, als mijn vrouwtje mee, hoor! -

Maar, dan moet je ook bewijzen, dat je van mij houdt door mij dat eene pleziertje te doen!

Voor jou is 't niets geen moeite. Je begrijpt trouwens wel, dat ik 't je anders niet eens zou vragen want ik houd veel te veel van je, om je onaangenaamheden te veroorzaken.

Doe-je het Netty? Zal-je er iets op verzinnen? Als je mij liever den huissleutel niet wilt geven, dan doe je mij 's morgens om zes uur maar de deur open. Ik zal wel zorgen zoo zachtjes mogelijk de trap op te gaan, en geen haan kraait er naar.

Ik reken er op dat je mij helpen zult, - als je ten minste een klein beetje om mij geeft.

Wacht daar komt je ma al aan. Ik zal haar gauw de deur open doen. Vertel mij straks maar wat je er op gevonden hebt en hoe wij dat plannetje ten uitvoer zullen brengen, zonder dat iemand er iets van merkt. Zoo'n slim kindje als jij, kan wel iets verzinnen!’

En haar nog even langs de wangen streelend, was hij de kamer al uit vóór Netty er iets op had kunnen antwoorden.

Met wijd-open oogen lag Netty in haar ledikant, starend naar buiten, waar de blankwitte manestralen de toppen der boomen in sprookjes-achtig zilverlicht hulden.

Ze kòn niet slapen, ze kòn niet!

Met duizelingwekkende snelheid gingen de gedachten in haar hoofd op en neer.

Dat ze toch zóó slecht, zóó slecht was, om hare moeder, tante Julie, en Jet zoo te beliegen! Zij, die nooit te voren gejokt had, die haatte steeds alles wat naar onwaarheid of draaien zweemde!

Juist van uit haar bed, zag zij aan den zwart-blauwen hemel een sterretje fonkelen, met trillenden, schitterenden gouden glans, en op eens schoot haar een kinderliedje te binnen dat zij altijd zoo graag zong - om de slotregels vooral. En stil als in een gebed prevelden hare lippen:

‘Sterretje, schijn in mijn hartje zoo klein,
Laat het daarbinnen steeds sterrenklaar zijn!’

Toen op eens, blozend om die woorden, draaide zij zich om, zich schamend voor het sterretje, dat nu niet meer in een sterrenklaar meisjeshart zou schijnen; met strakken blik bleef zij staren op het grijs-met-wit gebloemde behang, om niet te zien naar buiten, waar alles zoo klaar en wit was!

Ze sloot de oogen en poogde te slapen, maar 't ging niet!

Dan maar tot honderd tellen, dan viel ze vanzelf wel in slaap.

Maar zij had niet meer de macht over hare gedachten en voor zij tot tien had geteld, voelde zij weer haar geweten, dat haar pijnlijk nauwkeurig weer aan alles van dien dag herinnerde.

O, nu eindelijk rustig in te mogen slapen, en niet meer aan dat ééne te moeten denken! En om hare gedachten eene heel andere wending te geven, ging zij in hare kussens half-op zitten, en verbeeldde zij zich, dat zij op school was, waar zij haar Engelsch gedicht, dat zij 's middags had geleerd, voor de klasse moest opzeggen.

't Was Longfellow's A Psalm of Life, en ze begon:

Tell me not, in mournful numbers.

‘Life is but an empty dream!’

For the soul is dead that slumbers,

And things are not what they seem.

Life is real! Life is earnest!

And the grave is not its goal:

‘Dust thou art, to dust returnest,’

Was not spoken of the soul. - -

Neen, 't ging óók al niet.

Telkens moest zij er aan denken! Nóóit had ze gejokt, nóóit - en nu, vanmiddag tegen hare moeder, zeggend, ‘dat Wim zoo'n hoofdpijn had, en vroeg, dadelijk na het eten naar zijne kamer was gegaan, en verzocht had verder geen notitie van hem te nemen, en hem rustig boven te laten. Morgenochtend als hij flink had uitgeslapen, zou de hoofdpijn wel weer beter zijn.’

Hoe had ze het durven zeggen, hoe hadden zij samen zoo iets kunnen verzinnen?

En toen 's avonds weer bij tante Julie, die zoo verwonderd vroeg waarom de logé niet mee was gekomen, en moeder zoo bezorgd vertelde, dat hij om zeven uur al naar bed was gegaan omdat hij zoo'n hoofdpijn had.

Netty voelde hoe zij bloosde en ze werd nog rooder toen Jet haar plagend-lachend

[p. 87]

influisterde: ‘Kind, krijg toch niet altijd zoo'n kleur als ze van Wim spreken!’

En later in den avond toen zij, de anders zoo vroolijke Netty, zoo opvallend stil was, had zij het wel uit willen schreien van schaamte toen Jet zoo vriendelijk bezorgd vroeg: ‘Of Wim erge hoofdpijn had, en dat ze 't zich maar niet zoo aan moest trekken, morgen zou 't wel weer beter zijn!’

Maar Netty mompelde en een paar onverstaanbare woorden, begon gauw, opgeschroefd vroolijk over de school te praten, en Jet, die bij haar in de klasse zat, te plagen met mijnheer Körner, den nieuwen leeraar in 't Duitsch, die Jet altijd zoo voortrok.

Och die avond, wat had hij haar - hóéveel zij ook van tante Julie en Jet hield, - toch oneindig lang toegeschenen.

En daarbij de folteringen van haar geweten, dat zij allen zoo belogen had, die goede moeder vooral, die zoo verdrietig was om Wim, die hier in die weken zoo was opgesterkt door de buitenlucht en nu, juist even voor zijn voor 't eerst gaan naar Delft als student, weer last van hoofdpijn begon te krijgen!

Hoe had zij, Netty, zich ooit er toe kunnen krijgen om Wim bij zoo iets behulpzaam te zijn?

Ze moest wel véél van hem houden, véél meer dan hij zich er zelf van bewust was!

Kwam dat soms door van morgen - door dien zoen?

Weer voelde zij evenals vanmorgen hare wangen gloeien, toen zij dáaraan dacht.

Even sloot zij de oogen van weelde die haar doorstroomde, toen zij zich zijne zoenen weer in herinnering bracht.

Vreemd dat 't nu zoo gloeide en brandde in haar - dat haar bloed zoo wild door de aderen joeg en haar hart zoo luid klopte!

Wat zou dat zijn?

Was dat nu liefde?

Dan moest zij hem wel héél héél erg lief hebben!

O, ja, dàt was 't ook!

Dáárom had zij gejokt, daarom had zij zich alle moeielijkheden op den hals gehaald, - alleen omdat zij hem liefhad!

Heerlijk om zoo lief te hebben.

Van mama en papa en tante Juul en Jet hield zij ook wel - maar toch anders.

Nooit had een zoen of een handdruk van een van hen allen dergelijk warm bedwelmend weelde-gevoel bij haar opgewekt.

Hoe zou dat komen?

Zou 't in hem nu ook zoo gloeien en branden?

Waar zou hij nu zijn?

Zij keek op haar horloge! - Half twaalf!

O, nu zou hij ook wel gauw naar bed gaan, want morgen ochtend om half zes moest hij weg, anders kon hij niet om zes uur thuis zijn.

Zou hij de vrienden nu van haar gesproken hebben?

Zeker wel. Kees kende haar ook! Natuurlijk zou hij met hem in 't vervolg het meest bevriend worden, omdat hij met hem alleen van haar kon spreken.

Zou hij verteld hebben hoe zij hem had geholpen?

Als vader in de stad was, had er natuurlijk niets van gekomen. Gelukkig dat hij net voor 't geneeskundig congres in Amsterdam moest zijn!

Zou Wim bijtijds in Den Haag zijn gekomen?

Och, eigenlijk mocht hij ook wel eens een pretje hebben.

Als hij 't hare moeder had gevraagd, zou deze natuurlijk onmiddellijk zijn verzoek geweigerd hebben, zeggende: ‘Hoe kom je er bij Wim om nu naar Den Haag te gaan? Neen jongen, de buitenlucht is veel beter voor je. Laat Kees maar feestvieren zonder jou. Als je de volgende week voorgoed naar Delft gaat, zal je toch meer vroolijke avondjes hebben dan me lief is en je oom zou 't me nooit vergeven als ik terwijl hij in Amsterdam is, je niet bij me had gehouden!’

O, ze hoorde 't precies hoe de klank van moeders stem geweest zou zijn!

Eigenlijk was 't wel vreemd van Wim om, nu hij zooveel van haar hield, liever bij zijne vrienden in Den Haag dan bij haar te zijn.

Zij zou honderd duizend maal liever bij hem alleen zijn dan bij alle hare vriendinnen samen en ze hield toch heusch dol veel van Net en Bets.

Hoe zou 't afgeloopen zijn?

O, ja, hij zou terwijl zij met hare moeder naar tante Juul was, zich uit 't zijvenster laten glijden, dan was hij meteen in den tuin, - en door 't achterpoortje, langs den achterweg ging hij dan naar 't station. Gelukkig dat zijn venster niet hoog was, hij kon van uit 't raam op het plat van de veranda stappen en zich dan laten zakken langs den paal.

Als hij het nu maar voorzichtig deed, anders vernielde hij de kamperfoelie nog

[p. 88]

waarmee de paal begroeid was, en dan zou ‘het’ ten slotte uitkomen.

Leuk toch om zoo heimelijk op reis te gaan, en 't was net iets uit een boek - vooral dat uit-het-raam klimmen!

Als hij nu maar bijtijds op zou staan, z'n trein ging al om half zes. Gelukkig, dat het zomer was.

Zou hij bij Kees slapen?

Kees was ook wel een aardige jongen, maar toch heel wat anders dan Wim.

En die Wim had zoo'n prettig open gezicht.

Je kon zoo van hem op aan, en met iedereen kon hij omgaan. Iedereen was letterlijk dol op hem.

Ze zouden wel jaloersch zijn de meisjes, dat zij nu al geëngageerd was, en dan met Wim!

Was ze eigenlijk wel met hem geëngageerd?

Och natuurlijk, hij had haar immers gezoend, en haar gezegd, dat hij haar later als z'n vrouwtje mee naar Indië zou nemen.

Moest zij daar nu met hare moeder over spreken? Ze zou 't Wim morgen eens vragen. Toch jammer dat hij met alle geweld naar Indië wilde!

't Was zoo ver van thuis af, van moeder, van pa, van tante en alle vriendinnetjes - en dan die zeereis, vreeselijk - en die griezelige groote spinnen, die je in Indië had! Enfin, als ze zooveel van Wim hield moest zij daar maar niet tegen opzien!

Hare gedachten verwarden zich, en zachtkens sluimerde Netty in, en sliep door tot den volgenden morgen om vijf uur de wekker haar in hare droomen stoorde. Dadelijk was zij heelemaal wakker.

Gauw stopte zij den wekker onder de dekens om het geluid te smoren, dat misschien op de kamer er naast, of boven op zolder waar de meiden sliepen, gehoord kon worden.

Vlug als een kwikstaartje wipte zij uit haar bed, en begon zich als altijd, eerst van het hoofd tot de voeten met koud water te wasschen.

Heerlijk frischte dat op!

Nu zachtkens, op de kousen loopend, kleedde zij zich aan.

Ze zou haar witte flanellen blouse maar aandoen, met een licht blauw zijden dasje om het kraagje.

Dat stond haar 't best.

Als Wim nu maar precies op tijd was!

Hè ze verlangde toch echt weer naar hem.

Zou hij haar weer een zoen geven?

't Moch best - niemand kon 't toch zien!

Wat was 't toch een mooie jongen, en dan die guitige lachende oogen, en dat frissche gezicht!

Hij had zulke echt smakelijke wangen, net om er even een zoen op te geven!

Neen, zóó mocht ze niet denken!

Nu maar gauw naar beneden gegaan. Ze nam de sleutels mee, die, om hare moeder niet zoo vroeg te storen, altijd 's morgens door de meisjes van tafel bij haar uit de kamer gehaald werden, en ging behoedzaam loopend om niemand in huis te storen, er mee de trap af, ontsloot de tuindeur en ging den tuin in om het achterdeurtje te openen waardoor hij terug zou komen.

't Was op slag van zessen nu.

Stralend in heerlijke pracht stond de zon aan den hemel, die wijd en blauw zich uitstrekte zoo ver het oog reikte, als een onmetelijk koepeldak.

In 't frisch-groene gras schitterden de dauwdroppels.

Alles was als overtogen door den schitterenden zonnelach.

Stralend ook lachten Netty's oogen met blijden glans dien helderen lentemorgen toe, en frisch scheen zij zelf als een bloem door dauw overgoten.

In den tuin kraakte het grint!

Haar hart klopte hoorbaar. Dat moest Wim zijn!

Blij lachte haar gezichtje en met uitgestoken handen ging zij naar hem toe.

Op hare slaapkamer lagen de sleutels op 't oude plaatsje op tafel.

De portretjes aan den muur hingen precies als altijd, en toch keek Netty met vreemden blik om zich heen, als ware in die paar minuten alles veranderd.

Toen trok zij woest de wit flanellen blouse uit en gooide die met het blauwzijden dasje in hare hangkast.

Voor hem had zij zich mooi gemaakt, voor hèm, voor hèm!

En op eens zag zij met pijnlijke duidelijkheid hem voor zich, zooals hij haar zooeven aanstaarde.

Rood-doorloopen zijne anders zoo guitige, schitterende oogen, dof en wezenloos keken zij haar aan, zwarte kringen deden de gelig witte wangen nog bleeker schijnen dan zij waren.

Huiverend was zij teruggedeinsd toen hij

[p. 89]

haar wilde omvatten, en de zonnige lach was op hare lippen bestorven, toen zij zijn even wild opflikkerenden blik opving.

Was dat haar frissche mooie Wim?

Toen begon zij zachtkens met de handen voor het gezicht te snikken om den afkeer dien zij zooeven voor hem voelde, en zij begreep op eens met groote zekerheid, dat zij hem nu verloren had voorgoed, en dat zij nooit Wim's vrouwtje zou worden!

Toen Wim veel later dan gewoonlijk na het ontbijt, was gaan fietsen, zei Netty's moeder, hem met een blik vol bezorgdheid en deelneming nakijkend, tot Netty: ‘arme jongen, wat is hij toch zwak, hij ziet er nog heelemaal betrokken uit, en dat van één avond hoofdpijn, terwijl hij toch zoo vroeg naar bed is gegaan, en zoo lekker heeft uitgeslapen.

Ik had zoo gehoopt, dat hij van morgen weer beter zou zijn.

Je moet maar wat vriendelijk tegen hem zijn, Netty.’

En terwijl Netty ‘ja’ antwoordde, dacht zij over dien angstig-onrustigen nacht, over haar onwaar-zijn tegen haar moeder, en over hare liefde voor Wim, die nooit meer terug kon komen, omdat zij telkens en telkens weer dat witte gezicht, en die met bloeddoorlopen oogen, voor zich zag, die haar met zooveel afschuw vervuld hadden, en als bij ingeving voelde zij, heel vaag, ontgoocheling, omdat Wim toch anders was, dan hij scheen. Maar wat er dien nacht gebeurd was vermoedde zij in 't minst niet.

12 November 1902.