De Hollandsche Lelie. Jaargang 18

Sprookjes door Else van Brabant.

I. Verdwaalde Droom.

Een meisje heette Droom.

Zij had groote, droomerige oogen, waarmede zij onschuldig en vriendelijk de groote wereld in keek. Die wereld leek haar vreemd en onwaarschijnlijk toe, alsof er een werkelijkheid achter lag, die de menschen zochten, maar nog niet hadden gevonden. De eenige werkelijkheid voor háár was haar eenige liefde: haar moeder. En toen die op zekeren dag gestorven was, begreep zij zoo weinig van wat er gebeurd was, dat zij heen ging, om haar moeder te zoeken.

Zij kwam, waar de bergen hoog worden, en met eeuwige sneeuw zijn bedekt. Daar, naar dat rijk, waar alles zoo rein was en zoo wit, daar was zij misschien wel heen gevlucht, haar moeder, die zelf zoo rein was als sneeuw: de reinste Phantasie.

Daar waren geen voetstappen in de sneeuw, die haar den weg konden wijzen, maar daarover verwonderde Droom zich niet, want haar moeders voeten gingen immers zoo zwevend en licht als die van een engel?

Zij zocht en zocht, eindeloos langen tijd, maar zij vond haar moeder niet meer, en moe en verlaten keerde zij terug naar de woningen der menschen.

In de eerste woning, waar zij aankwam, ontvingen de menschen haar vriendelijk.

Zij mocht haar vermoeide, koude voetjes warmen aan hun haard, zij ontving spijs en drank; en omdat zij nu toch geen moeder en geen tehuis meer had, bleef zij maar waar zij was.

Men gaf haar werk te doen, en zij werkte vlug en dankbaar. Men gaf haar nog meer werk, en zij repte de gewillige handen. Meer en meer werk gaf men haar - en toen Droom verwonderd opzag, schold men haar, en noemde haar lui en ondankbaar en dreigde haar weg te jagen, als zij het slavenwerk niet deed.

Toen boog Droom het hoofd, want zij kon niet strijden. Zij voelde alleen maar, dat zij dom en onwetend waren, die ruwe menschen, dat zij niet voelden en begrepen dat hun eigen leven eenmaal zou eindigen, zooals het hare was begonnen: in een droom.

Zoo wachtte zij geduldig, met werkende vingeren tot haar moeder haar kwam halen, den dag, toen haar aardleven om was.

II. ‘Van een booze stiefmoeder’.

‘Wil ik u wat voorlezen, mama?’

‘Goed’ - en de moeder van het aardige bruine kind (haar tweede moeder) schuift met een glimlach haar stoel onmerkbaar een klein eindje achteruit, want dat voorlezen gaat nog op dien eigenaardigen schooltoon en verbazend hard, alsof de ooren van eenige dozijnen medescholieren daar zijn, om ze te vullen met haar ‘ferme harde stem’.

Maar de moeder hoort het toch zoo graag om die naïeve, frissche opmerkingen van het kindje er tusschen door.

Zij begint uit volle borst:

‘Van een booze Stiefmoeder.’

Dan wordt de kleine er plotseling verlegen mee.

Ja, daar had zij niet aan gedacht; die daar vóór haar was immers eigenlijk ook een stiefmoeder. Ze weet geen woorden om de gedachte uit te drukken: kon háár die titel soms pijn doen?

Maar andere maniertjes om haar gedachten uit te drukken weet zij genoeg: ze springt op - drukt zich tegen de moeder aan, hoofd tegen hoofd en streelt met haar handjes moeders arm.

‘Wat maakt u daar?’

‘Een riem voor broertjes kiel, schat.’

‘Nou - ik zal maar doorlezen, hè?’

‘Gerust hoor!’

‘“Een heel lief meisje kreeg eens op een dag een nieuwe moeder.”’

[p. 27]

Daar had je 't nu al weer!

Zij kijkt peinzend naar het glimlachende gezicht tegenover haar.

Háár was het een poos geleden net eender gegaan - toen had zij ook een nieuwe moeder gekregen.

't Was toch nu al weer een heelen tijd geleden!

‘Het hindert toch ook eigenlijk niet - hé moe? U is nu alweer een ouwe moeder,’ lost ze op.

‘Ja - een vreeselijk ouwe moeder - en ik heb ook net een gevoel of jij al een vreeselijk oud kind van me bent - al honderd jaar lang.’

‘Ja,’ en met een sprongetje van verlichting, gaat het kleine ding na een nieuwe omhelzing weer zitten en leest met luider stemme..

In het oog van de moeder glinstert een glimlach en een traan.

Ook in het oog van den vader, die zich over die beide hoofden heenbuigt en ze kust.