|
| |
Hoe de Coninck Venus nae de weder-komste der Coop-lieden een kostelijck Graf dede maecken, inden name van Blanchefleur, ende van de groote droefheyt van Floris.
DE Coningh was verblijdt over de kostelijckheden voor Blanchefleur ghekreghen, maer de Coninginne was seer bedruckt, segghende, Heere wy behoeven wel goeden raedt: wat wy best doen sullen als ons Kindt komt dat hy hem selven niet en quelle ter doodt. Doen dede de Coninck een kostelijck Graf maken, van Yvoren Marmoren ende Cristalle, ende daer op legghende een kostelijcken Sarck, op den welcken ghemaeckt waren twee Rijckelijcke Kinderen van Goude, een gelijck Floris, ende het ander of het Blanchefleur sijnder Armuyen ware.
Ende elck hadde een seer kostelijcke Croone op het hooft, inde Croone van Flooris stont eenen Carbonckel die des nachts soo lichte oft dach was. Ende daer waren ghemaeckt langhe Pijpen, soo speelden de Kinderen t'samen, kusten ende omhelsende malkanderen. Ende als den Windt cesseerde, dan stonden de Kinderen stille ende saghen op malcanderen ende boden malkanderen de bloemen die sy in haer handen hielden, ende dat scheen of sy ghelevet hadden. Om eender Ionck-Vrouwen en was so kostelijcken Graff noyt ghemaeckt, want daer waren aengheset kostelijcke steenen als Saphyren, Colcidonien, Amatisten, Thopassen, Hiacinten, Torcoyse, Iaspren, Crisoliten ende Diamanten. Daer stonden oock Letteren aen van gheslaghen Goudt, gheschreven aldus: In dit Graff leydt Blanchefleur die den Ionghelinck Floris heeft ghemint met stadigher herten. Doen dede de Coninck ghebieden elck op sijn lijf, dat niemandt anders en seyde dan dat Blanchefleur doot was. Als alle dinghen aldus gheordineert waren, so deden sy haren Soon Floris ontbieden, des hy seer blijde was, ende quam in korten tijdt t'huys, daer hy sijnen Vader ende Moeder minnelijck groeten, vraeghde nae sijn lieff Blanchefleur, ende niemandt en dorste hem de waerheydt segghen, ende terstont liep hy ter Camer daer hy haer Moeder vraeghde, waer dat Blanchefleur waer, die hy daer liet.
Doen seyde sy: Floris my dunckt dat ghy met my gheckt, doen seyde Floris: Ick en doen niemant mijn lieve Vrouwe, maer wiltse my haestelijck roepen. Doen seyde die vrouwe dat sy niet en wiste waer sy waer, maer my is geheten te seggen dat sy doot is en begraven. Doen wert Floris al heel verslagen van dese woorden en viel in onmacht, dies de Vrouwe seer vervaert was, ende riep met luyder Stemmen, datmen al't Hof door hoorde. Waerom dat den Coninck metter Coninginne seer haestelijck quamen geloopen, seer bedroeft zijnde als sy haer Kint sagen liggen.
Naer een korte tijdt is Floris van der onmacht bekomen, ende seyde:
D'Onversienlijcke doot seer grieffelijck
Heeft my ontschaeckt seer dieffelijck
Blanchefleur, die my hieldt staende in mijn jeucht,
Noyt ooghen loeghen op my so lieffelijck,
Noyt Menschen Mondt en was my soo gherieflelijck,
| |
| |
Noyt hert en droegh tot my-waert sulcken deucht,
Sy was den Thooren mijnder Zielen vreucht,
Haer by zijn, haer minnelijcke compagnie,
Dacht my ter Werelt de beste melodie.
OCh mochte ick de tweede doodt besweeren,
Sweerden en Lancien soude ick gaen rechten,
Ende mijn alderliefste Blanchefleur salveren,
Die nu verbeten is met den slechten,
Van der doodt sparende Heeren noch Knechten,
Daer ick deerlijck om moet lamenteren
Ick weet wat doen oft ordonneren,
Anders dan altijt klagen en kermen,
Nachte en dach in drucke swermen,
Hoopen in't verlanghen doet elcken verblijden
Nu en hoop ick niet te allen tijden,
Mijn hoop en vreucht is gedaen,
Alderley droefheyt komt my bestrijden,
Al sie ick blijtschap't is my een lijden,
My dunckt elck soude wel druck met my ontfaen,
O ongenadige doot wat hebdy bestaen
Mijn alderliefste hebdy ghenomen,
Daerom en mach geen liever in't herte komen:
O doot die my brengt in dese wenen,
Wasser in al dese Werelt gheene,
Dan ick hiel uyt liefden verkooren,
Soo docht u alle die Werelt kleene,
Dus ick my wel mach schrijven allene
Op dees Werelt ongeluckig geboren,
Och hadde ic doch mijn Rijcke, ende goedt verlooren,
Ende Blanchefleur behouden, die my wel bequam,
Soo mochte ick seggen Avontuyr gaff ende nam.
Ons vriendelijcke Brieven ende Messieven,
Die wy malkander mochten toe schriven
Ick haer, sy my aen't herte nijpende,
Die moeten eylaes nu verloren bliven,
Daer en sal gheen vreucht meer af-beklijven,
Den struyck is wech, eer't bloeysel is rijpende
Mijn hert in bloedige Tranen spijsende
Om mijn Liefste die boven al schoon was,
Boven drie Godinnen sy de Croon was,
Al waert dat Venus, Iuno ende Pallas
Den Appel mijn eyschten op dat pas,
Geen van haer dryen woude icse geven
Want de liefste die mijn druck genas,
Weet ick dat de schoonste was,
Die oyt leefden oft noch mach leven,
Schoonheyt, rijckheyt en wijsheyt, verheven,
Daer elck een Goddinne af was, dits wondere,
Dat had mijn Lief alleene besondere.
O Moeder van alle Goden vol weerden
Ceres die Godinne zijt vander eerden,
Met Castelen ghekroont nae u solaes,
Dies ic nu alle droefheyt moet heerden.
'tFy liety alsulcke bloemen in weerden,
Den Wormen als spijs ende aes,
| |
| |
Ick roepe wraecke. ach armen eylaes,
Mocht ick teghen de doot appelleren,
Die Goden souden my mijn Lief weder consenteren.
O Charon die Schip-Lieden Gods valiant,
Die de Zielen voert in't ander Landt,
Hebdy oock over gheset mijn liefste schone
Bid doch dat Minos haer wijse bystandt
Ende in alle gebreecken haer stae ter handt,
Dat sy niet en krijghen den loone.
Van Pluto den Coninck van den Helschen gronde,
Want sy sonder toeven nae mijn bevroen
Moeste haer haestelijck 't Schepe spoen.
DOen nam hem sijn Moeder, ende leyde hem ten Grave, daer sy seyde dat Blanchefleur in lach, 't welck hem seer schoone docht. Ende als hy las dat Blanchefleur in't Graf lach, kreech hy soo groten rouwe, drie reysen hy daer in onmacht viel. Als hy weder bekomen was, ginck hy ligghen op't Graf, ende seyde: O Blanchefleur hoe hebdy my ghelaten, wy waren, op een dagh gheboren, t samen op-ghevoet, en souden wy dan oock niet op eenen dagh t'samen van deser werelt scheyden? O lacen nu hebdy my alleene ghelaten, mijn alderliefste, O bittere doot, hoe wreet ende straffe sydy dat ghy doet scheyden die met vreughden leven, waerom beydt ghy, komt my ontlijven, oft ick sal my't leven nemen, ende alsoo varen in't bloeyende veldt daer Blanchefleurs Ziele nu bloemkens leest.
Als Floris nu sijn klachte gedaen hadde, soo hief hy hem op van den Grave ende nam uyt sijnen Koker een Gouden Griffie, ende seyde: Dit dede maecken Blanchefleur, ende dit gaf my mijn uytvercooren als ick laest van haer scheyde, om dat ick op haer ende onse liefde dencken soude, als ick dit aensaghe. Nu sydy alleen mijn troost, ghy sult my lossen uyt dese weene daer ick in ben, ende seyde:
ALle wellust, blijdtschap oft hoopen,
Die den Amoreusen geest dede nopen,
Gelijck den Palinck den steert ontdeckt
Al't Lichaem wil sterven't lijf is open.
Sulcken pinsoen komt daer in ghedroopen,
't Sop ofte dranck die't herte breeckt,
Waer lijf ghestreckt in't Graf ghedeckt,
't Bloet al kout den Geest in vreden.
Dat waer den mensch die my verweckt
Dus onbevleckt, herte en mont spreeckt.
Comt doot want al mijn vreucht is leden,
Den troost van alle lieden 'thelsen maeckt
Blijtschap boven aertsche dinghen,
Te rechte mach ick wel mis-baren,
't Herte en rust niet, het breckt, het waeckt,
By fantasyen onghenaeckt, het sucht, het kraeckt,
Door karmen moet elcke lidt beswaren,
't Waer wel ghevaren, dorst ick't verklaren
Och neen ick cort u daghen ende jaren,
Comt druck beswaren, comt sonder sparen
Comt doot want alle mijn vreucht is leden.
Medecyne ende rechte ghesonde,
Gaf my't soet woort uyt haren monde,
Haer aenschijn was my vreucht dickmael
Haer by-zijn was myn levens conde.
Haer Minne gaf my de doodt wonde.
| |
| |
Die ten stont, wel gronde,
Hem mocht wel deeren mijn misval,
Om Liefs ghetal, in't aertsche dal,
Die puyr mijn vijf Sinnen ende leden,
Comt groot ende smal, vervaert nu al,
Comt doot want al mijn vreugt is leden.
NAe dese woorden nam hy de griffie, ende soudese hem selven in t herte gesteecken hebben, maer de Coninginne sijn Moeder wert des gewaer ende wranc hem de griffie uytter handt, ende seyde: Hoe sydy dus verdult in uwen Minnen dat ghy u selven dooden wilt, want ist dat ghy u selven doodt, soo en mooghdy by Blanchefleur in't bloeyende Paradijs niet komen. Maer sult moeten woonen met grooter pijnen ende smerten daer Thisbe en Pyramus onder zijn: die daer op malkander met grooter tormenten geworpen worden.
Daer sy malkanderen soecken om troost te hebben, ende nimmermeer en sullen sy van lieve troost ghewinnen.
Aldus mijn lieve Kint weest nu te vreden, ick weet noch sulcke konsten dat ickse weder levende sal maecken.
Met dien is sy tot den Coonick haren Heere gekomen seer versaecht, ende seyde: Heere wilt uwer ontfarmen over u Kindt, siet hier de Griffie, daer hy hem selven mede soude gedoot hebben, en hadde ickse hem niet onversienlijck uytter handt ghewrongen. Ende waert dat hy so ter doot quam (dewijle wy geen Kinderen meer en hebben dan hem) wy souden grote schade ende schande hebben in onse Landen. Dus seght Heer wat best gedaen is: Doen seyde de Coninc: Seght hem dat hy hem verblide, want sijn Amie Blanchefleur noch in t leven is. Aldus is sy van den Coninck gescheyden, ende tot Floris haren Soone ghekomen, ende nam hem alleen, seggende: Ende wilt niet meer weenen ick sal u de waerheyt segghen van u Lief, want sy en is in het Graf niet.
Ende sy dede den sarck afnemen, maer wy meynden dat ghy de liefde t heurwaert soudet hebben vergheten, ende u sinnen aen eens Konincx Dochter soudet geleyt hebben, 't welck wy liever ghehadt hadden, dan dat ghy Blanchefleur ten Wijve sout nemen die onedel is ende Kersten. Dus soude u Vader Blanchefleur gedoot hebben, maer ick hielse ten leven. Doen dede hyse met twee Coop-lieden verkoopen in vreemde rijcken voor seer costelijcken schatte. Als Floris in't graf niet en vant, was hy seer verblijdt, ende vermat hem nimmermeer te rusten, hy en soude sijn lief ghevonden hebben, wat hy daeromme lijden soude
|
|
Auteursrechtvrij