Hielientie Daytie. Saramaccaanse vertellingen

[p. 58]

Pin Pin

‘Hielientie’.

‘Daytie’.

‘We da U bi de’.

‘Ma na U ku de’.

Er was een gezin dat heel ongelukkig was. Daarom besloot de moeder te vertrekken en zij liet haar zoon bij zijn vader wonen. De vader had een kostgrondje opengekapt. Kostgrondjes worden opengekapt en beplant. De mensen die in het bos wonen, leven van wat zij op de kostgrondjes planten.

Op een dag zei de vader aan zijn zoon: ‘Ba, kom we zullen op ons kostgrondje gaan overnachten. Zoals je weet zijn wij alleen en moeten alles zelf doen’.

‘Ja pa’, zei de jongen.

De volgende morgen vertrokken zij biten (heel vroeg in de morgen). Om bij hun kostgrondje te komen moesten zij een savanna doorkruisen. Ineens zag het kind een paar rare planten. Omdat hij voorop liep, rende hij terug naar zijn vader en vroeg: ‘vader wat voor soort plant groeit hier zoveel?’ Geschrokken antwoordde de vader: ‘neen mijn kind, met deze planten mag je nooit in het bos spelen. Deze plant wordt pinpin genoemd en kinderen mogen die niet aanraken’.

Maar de jongen bleef vragen om een takje pinpin. Hij bedelde, hij schreeuwde en huilde en tenslotte werd de vader moe van het gezeur en sneed een takje pinpin voor hem.

Het kind gebruikte de pinpin als een fluit. Hij floot de hele weg terwijl de vader hem bleef waarschuwen. Het geluid dat de jongen voortbracht, klonk zo:

Nani eh nani eh see saa

Vader waarschuwde weer: ‘Ba je mag nooit op een pinpin in het bos fluiten’.

Maar het kind ging vrolijk verder:

Nani eh nani eh
Seeee saaaaaa
Jonni jonni jonni jonni
Te a ti boto do aa
A ghobottie eh a ghobottie eh

[p. 59]

De vader bleef maar waarschuwen maar het kind luisterde niet. Omdat het kind zo bezig was met zijn pinpin had het niet eens door dat de vader hem had ingehaald.

Hij floot rustig door op zijn pinpin:

Nani eh nani eh
Seeee saaaaaa
Jonni jonni jonni jonni
Te a ti boto do a
A ghobottie eh a ghobotti eh

Op eens keek de vader om en zag het kind niet meer. Hmmm, dacht de vader, waar is mijn kind naartoe gegaan. Hoe de vader ook keek of zocht, hij kon zijn zoon nergens vinden. Het kind was verdwenen. Toen de vader moe was van het zoeken ging hij onder een boom liggen om even bij te komen. Maar hij viel in slaap en droomde. In zijn droom kwam er iemand naar hem toe die zei: ‘uw zoon is ongehoorzaam. Heb je hem niet gewaarschuwd dat niemand op de pinpin in het bos mag fluiten; heb je hem niet gewaarschuwd?’.

‘Ja, ik heb hem gewaarschuwd, maar hij wilde niet luisteren’, antwoordde de vader.

Hierop zei de man: ‘het zal heel moeilijk zijn voor uw zoon om terug te keren. Je moet nu naar jouw dorp. Vanuit jouw dorp moet je naar het bos terug keren en hetzelfde liedje dat jouw zoon zong, moet jij ook zingen. Als jij dat niet doet, komt jouw zoon nooit meer terug’.

Toen stond de vader direct op en haastte zich terug. Hij ging toen bij de pinpin in de savanna staan en zong:

Nani eh nani eh
Seeee saaaaaa
Jonni jonni jonni jonni
Te a ti boto do a
A ghobottie eh a ghobotti eh

En zo bleef hij doorzingen tot laat in de nacht.

Een paar voorbijgangers die van hun kostgrondjes naar het dorp terug gingen, zagen hem en hoorden hem zingen en vroegen: ‘waar kom jij vandaan?’

‘Mijn zoon is in het bos verdwaald. Wij waren op weg naar ons kostgrondje toen hij floot op pinpin's. Ik heb hem toen gewaarschuwd dat men niet op een pinpin mag fluiten in het bos, maar hij luisterde niet’.

De mensen zeiden toen: ‘weet je wat, laat ons naar het dorp terug gaan

[p. 60]

Pin Pin

[p. 61]

want je kan niet alleen hier blijven, het is al erg laat’.

De man besloot met de mensen terug te keren. Toen zij een hele poos hadden gelopen, kwamen zij bij een kruising aan. Daar troffen zij weer andere mensen aan die hun vroegen: ‘waar komen jullie zo laat vandaan?’

De man antwoordde: ‘wel, mijn zoon en ik gingen naar ons kostgrondje met de bedoeling te overnachten, maar mijn zoon is in het bos verdwaald, dus ben ik terug gegaan om hem te zoeken. Nu ga ik naar het dorp om hem daar te zoeken’.

‘Goed’, zeiden de mensen.

De man en de andere mensen die ook van hun kostgrondje kwamen, liepen door totdat zij bij het dorp aankwamen. In het dorp zeiden de dorpelingen hem dat zij zijn zoon langs de weg gevonden hadden. De man snelde naar zijn zoon. Die zag er erg verzwakt en ziek uit. Toen zei de oudste man van het dorp: ‘uw zoon mag nooit meer naar dat deel van de savanna waar de pinpins zijn. Indien hij weer daar komt moet hij zich aan de regels van het bos houden. Als hij dat niet kan, mag hij niet meer daar komen’.

‘Ja’, zei de vader en ging naar zijn zoon om hem te verzorgen.

Het is hierna nooit meer voorgekomen dat een kind van dat dorp op een pinpin heeft gefloten. En de jongen is hierna altijd gehoorzaam geweest aan zijn vader.