Hielientie Daytie. Saramaccaanse vertellingen

[p. 22]

Waarom de kip bij de mens ging wonen

‘Hielientie’.

‘Daytie’.

‘We da U bi de’.

‘Ma na U ku de’.

In het bos woonden Ganian (Kip) en Paaka. Op een dag zei Ganian:

‘Paaka, ik verveel me. Zullen wij gaan wandelen?’.

‘Ja’, zei Paaka, ‘want ik verveel mij ook’.

Ma mi taa a bunu en de twee vogelsoorten, die al jaren vrienden zijn, trokken het bos in.

Onderweg babbelden zij naar hartelust terwijl zij ook naar eten zochten.

Zij bleven wandelen totdat zij bij een dorp aankwamen. Daar zagen zowel Ganian als Paaka voor het eerst een vuilnisbelt. Zoals een ieder weet is Ganian zo gierig dat hij bereid is alles te eten.

‘Ko ko ko ko Keee’.

‘He.... he.... Pakaa, kan het....., mijn god..... zie’.

‘Eeeten, zoveel eten’.

Ganian begon overal eten te zoeken. Hoe meer hij at, hoe meer hij wou.

Paaka at ook naar hartelust.

Na een tijdje had Paaka er genoeg van.

‘Hanna kpolo hana kpolo, Ganian kom weg, tjuba baaka (straks gaat het regenen)’.

‘Kokokokoko kee, Paaka hou op man, weet je wel wat je zegt’, en Ganian keek Paaka ongelovig aan.

‘Hanna kpolo hana kpolo, Ganian kom weg. Dit is het huis van de mens straks zullen zij ons betrappen’

‘Kokok koko kee, jij weet niet wat eten is Paaka. Dit is eten. Laat mij met rust, ik ben aan het eten’.

Paaka die moe begon te worden, vloog weg en ging in een boom zitten.

‘Hanna kpolo hana kpolo, Kakakaka ko boo goo ooh Ganian kom weg’.

‘Kokokoko kee, Paaka laat mij met rust, er is nog zoveel te eten’.

‘Hanna kpolo hana kpolo Ganian kom weg, tjuba baaka’.

Ganian ging naarstig door met het zoeken naar eten.

‘Hanna kpolo hana kpolo, Ganian kom weg. Kakakaka ko boo goo ooh’.

‘Pakaa, jij weet niet wat een behoorlijke maaltijd is’.

[p. 23]

Na een poos kwam de mens, die in het huis naast de vuilnisbelt woonde, aan. Helaas had Pakaa de mens niet gezien om Ganian te waarschuwen.

En zelfs als hij Ganian gewaarschuwd had, dan nog zou die niet luisteren.

Toen zag de mens Ganian en hij riep tot de andere mensen: ‘kijk wat we hier hebben, Ganian’, en toen renden ze achter Ganian aan.

‘Ko ko ko ko Keee, Ko ko ko ko Keee, Ko ko ko ko Keee, Ko ko ko ko Keee’.

Angstig probeerde Ganian nu weg te komen. Hij fladderde met zijn vleugels. Hepi man Pakaa had mij gewaarschuwd. Mi doo ne(nu zit ik in de problemen) ‘He..... he..... Ko ko ko ko Keee’.

En zo draaiden Ganian en de mensen rondjes om het huis totdat zij hem pakten en in een kooi stopten.

‘Hanna kpolo hana kpolo, u kaba awaa( het is afgelopen), ik heb hem zo vaak gewaarschuwd maar nee, hij wilde niet luisteren.

En zo begon Paaka de reis alleen naar huis. Hij was erg bedroefd want hij miste zijn beste vriend. Op een dag raapte Paaka moed bij elkaar en zei: ‘Hanna kpolo hana kpolo, ik ga Ganian bevrijden’, en hij begon de reis terug naar het dorp van de mensen. Daar aangekomen, ging hij dicht bij de kooi van Ganian staan en riep: ‘Hanna kpolo hana kpolo, Ganian kom weg. Kakakaka ko boo goo ooh’.

Maar tot zijn verbazing antwoordde Ganian: Kokok koko kee, mew ko moo eeh(ik kom nooit meer), want de mens heeft mij gepakt.

‘Hanna kpolo hana kpolo, Ganian kom weg. Kakakaka ko boo goo ooh, ik ben gekomen om je te bevrijden, waarom wil je dan niet mee?’

‘Kokok koko kee, mew ko moo eeh, ik kom nooit meer, want de mens heeft mij gepakt. Bovendien hoef ik nooit meer naar eten te zoeken, want de mens brengt dat naar me toe’.

Teleurgesteld hervatte Pakaa de reis alleen naar het bos.

Ganian is bij de mens gebleven en uit dankbaarheid legt zij eieren voor de mens en wekt de womi Ganian (man van de kip, de haan) de mens elke morgen met zijn luide roep: ‘Konkoliako’.

En tot de dag van vandaag komt Pakaa Ganian roepen om weer terug te keren naar het bos. Je kunt hem bedroefd naast elke kooi die dicht bij het bos is, horen roepen: ‘Hanna kpolo hana kpolo Ganian kom weg. Kakakaka ko boo goo ooh’.

Maar tegenwoordig heeft Ganian het zo goed bij de mens dat hij niet eens meer de moeite neemt om Paaka te antwoorden.

[p. 24]

Waarom de kip bij de mens ging wonen