De Heliconsche echo, of wêerklank der rymwerken der Nêerduitse redekameren en bezondere konstminners, uitgegalmt op den 9. en 10. mey 1700

[fol. Nn2v]

Liedt.

Stemme: vande Malesijne.

KOnst-rycke Nymphen, van oudts ghe-eert, en gh'acht,
O! Musen, die uyt het goddelyck gheslacht
Zyt opgheresen, Dry-mael dry in wesen,
Door wien veel konsten zyn in 'tlicht ghebracht:
Voesters, der wysheyt, die op den Helicon
Het gheestigh voght vande Hippocrene Bron
Ionstigh gaet deelen, die u daerom streelen,
Waer door men menigh deftigh werck begon.
Daelt nu ras, van Parnas, vlietigh na beneden,
Wilt dees tyt, heel verblijdt, vreudigh gaen besteden,
Komt, vereert Rethorica, met de soete Musica,
Wyl die vande redenschaer, hier zyn hy hun hooft te gaer,
En gheeft my stof, dat ick uw' lof,
En uw' daeden sing' In 't reden-hof.

CLIO de eerst van't konst-lievende ghetal
Verheught de sin als sy met een blyd' gheschal
Soet op gaet singhen, aenghenaeme dinghen,
'tGeen tot eer en lof streckt: en onderal
Den lof die sy maeckt door haer vernuften aert
Ons na de doot noch een ander leven baert!
Met te verklaeren, 'tgheen is wedervaeren
Verwerft sy dat men eeuwigh blyft vermaert.
Als't gheschiet door een liedt, en Poêtsche dichten
'tSal den geest, aldermeest, vreughdelick verlichten:
Niet, dat ons soo seer bekoort dan als men vertellen hoort
Door een Dicht, of soet ghesangh, dat ghebeurt is over langh
't Poëte-werck, heeft dit bemerck,
Dat het maecken kan 't gheheughen sterck.

SOo ghy van welsprekens-konst wilt zyn versien,
Om ampten vol eer, en glans, wel te bedien,
Bidt aen Euterpe, dit s'uw sinnen scherpe,
Haer eel ghemoet sal u die gunste bien:
Die konst is nut en van groot achtbaerheyt
Sy baent den wegh die ons tot de Princen leyt,
En daer beneven, komt sy licht te gheven,
Te handelen van alles met bescheyt
Dicht vol vreught, aen de jeught, sal Euterp' oock schincken
't Gheen de daet, spyt den haet eeuwigh doet ghedincken:
Daer op volght haer soet gheluyt, vande aengenaeme fluyt,
En met menigh ander tuygh, kan sy baeren soet ghejuygh,
Dat doet uyt 'thert, dryven de smert,
Waer van dat 'tghemoet ghepynight werdt.

DE nutbaerste konst die m'oyt ter werelt vandt
Dat is de wetenschap, van te ploeghen 't landt
Hier door, de Menschen, crygen wat sy wenschen,
Om 't leven t houden in een vasten standt:
Daer af is THALIA de vindresse van,
Wel weerdigh, dat men haer daerom pryst, en dan
Weedt sy te meten 't Landt, om recht te weten
Hoe yder een dat best bedeelen kan.
'tCyter spel, heeft s'oock wel, aerdigh uyt gevonden
En sy weet, met beleet, daeden te verbonden,
Sy vertoont ons voor het oogh, door een levendigh vertoogh,
Waer in dat men 't leven siet van den Mensch, gelijck 'tgeschiet.
'tGheen yder quelt, werdt hier vermelt,
En met een ghenoeght' ten toon ghestelt.

TERPSICORE die van 't puyck der wetenschap
Bewaert het saet, en het oversoete sap,
Waer in wy weyden, en dat ons sal leyden
In wysheyt tot den alder-hooghsten trap:
'tWelck sy versaemt met haer over-gheestigh spel.
Wanneer sy speelt, op de Cytter aerdigh wel,
Soo komt te vloeyen 't geen 't verstandt kan voeyen
Waer van sy d'oorspronck is en niemant el.
s'Is een vloet, vol van goet, die tot ons komt flieten,
Alle konst, door haer jonst, konnen wy ghenieten:
Want, soo men gheen letters vont, alle wysheyt ghingh te gront,
s'Is die het gheheughen bouwt, en gheleertheyt onderhouwt,
Die haer ghenackt, werdt vroet ghemackt,
Dat hy licht tot alle konsten rackt.

ERATO die komt min-lockend' in haer swier
Met Maeghden verselt, en speelend' op haer Lier
En soo al speelen, doet sy d'herten queelen
En gansch onsteken in het minne-vier:
Sy kittelt 't ghemoet met aenghenaem gheneught
Waer door, menigh hert met vreught in liefde sucht,
Men voelt de schichten (door al de ghewrichten)
Van liefde, daer de droefheyt vooren vlught.
Minne-dicht, doet heel licht, neyghen om te minnen
Als men 'thoort het bekoort, liffelijck de sinnen:
Dees Goddin is die het bloedt, door de sangh op wellen doet,
Soo dat menigh jeughdigh hert, tot de liefd' ghedreven wert,
Niet dat de jeught, innigh verheught,
Als een Minne-dicht in eer, en deught.

[fol. Oo1r]

VII.

 

GEest-rijcke Nimph' en vernufte URANIA!

 

Ghy, die in verstandt zijt, sonder weder-ga,

 

Want uw' ghedachten, 't Hemels heel betrachten,

 

Ghy laet de aerd' en volght de Goden na:

 

Uw' off'ningh, die is in soo verheven graet,

 

Dat ghy het ghemeen al verr' te boven ghaet

 

En met ghepeysen, noch ghaet hoogher reysen,

 

Als dat den Hemel boven d'aerde staet.

 

Ghy bevroet, 't Goden-goet, wilt ons dat verklaren

 

In u tael, Misicael, met gheklanck van snaeren:

 

Ghy ontfouwt den vasten knoop, vander sterren ommeloop,

 

Waer in veel verborghentheyt, konst en diep gheheymen leyt

 

Ja, sonder mis, ghy weet ghewis,

 

Wat in de Nateur verborghen is.

POLYMNIA oock heel deftigh haer vertoont,
Het schijnt, dat in haeren gheest Minerva woont
Haer wijse reden, en volmackte leden,
Zijn weerdigh, van Apollo selfs ghekroont:
Sy stelt ons voor, op een verheven voet
'tGheen Princen, ja, Goden selfs erleven doet?
Met te beschrijven, al hun bedrijven,
Het welck hun van de tweede doot verhoet.
Op't tooneel, is haer deel, aerdigh te beghinnen,
Sy ontroert, en beroert daer door hert en sinnen:
Want men door vertooningh siet, watter nu (of is) gheschiet
Al ghelijck of't aerde-rondt, ghansch, en heel, voor d'ooghen stondt;
s'Houdt Phepi zaet, in vasten staet,
Dat de Liefd' tot konst noyt en verghaet.

Nu komt Melpomene staetigh treden aen
En sal ons al door haer treurelyck vermaen
'tHert soo beweghen, dat sy sal een reghen
Trecken uyt de ooghen, van droef ghetraen
Sy toont konstelyck hoe een ghevoelyck hert
In schyn, wert belaên, met droefheyt, ende smert,
Door treurghesanghen, die 'tghemoet soo prangen,
Waer in men soetelyck bedroghen werdt.
Want 'tghedicht, door 'tghewricht, weet soo in te sluypen
Het ghetreur, dat gaet deur 'tghehoor in 'therte cruypen
Maer het is een wonder saeck! soo te treuren baert vermaeck;
Als 'tghemoet maer inden schyn, heeft gevoelen vande pyn:
Maer, door een liedt, schorts' op 'tverdriet,
Als sy op haer pypkens speelt van riet.

CALLIOPE recht Princesse vande konst!
Door wien Poésy (soo men seght) eerst is begonst
En van gelycke, de konst der Musijcke
Waer mede dat ghy Phebi zaet bejonst:
Ghy hebt de voor-rangh in 't Nymphiael prieel,
Besluytend' in u (der konsten) 't beste deel,
Gheeft onghemeten, uw' konst aen Poéten,
Niet spaersaem dogh, by stucken! maer ten gheel.
Ghy kont raer, stem, en snaer oock te saemen voegen
't Blyd' gheschal, gheeft aen al, wonder groot ghenoeghen
Niet dat meerder vreughden baert, dan als Dicht met snaeren paert
Ten doen niet alleen de lien, maer de goden selfs verblién:
Sangh, die verdryft 't quaet, en daer blyft
Gheneghentheyt der konst, in ghelyft.

ROem-weerde Nymphen! 'k versoecke voor het lest
Verlaet uw' Parnas, en woont in dit ghewest,
Laet ons als vrienden t'saemen ons verbinden,
Op dat wy blyven in de konst ghevest:
Ghy zeghen-praelt nu hier inde Brughsche Stadt,
Verwerft, van Minerva dogh! de jonste, dat
Wy nimer treden, buyten rechte reden,
Maer ons houden staegh, op den rechten padt.
Doch hier by, moeten wy, oock met hert en sinnen
Na betaem, al te saem, eeren de SANTINNEN:
Want s'ons Gilde vooren staen, men moet nu niet zyn belaèn
Dat Momus die vuylen guyt, meer sal derven komen uyt
Wy zyn bewaert, en oock ghespaert.
Door den vromen, Edel heer PEELLAERT.

LYDT EN MYDT.