|
| |
| |
| |
Voltrocken antwoorde Op de voorgestelde Stoffe vanden Oorspronck, ende Lof der Rymkonst Uyt-gegallemt op de Kamer der Weerde Drie Santinnen Den 9. Mey 1700.
SOo haest en was 'tHeel-al door d'Opper-maght in wesen
Ghestelt, of in't ghemoet des mensch is strackx gheresen
Een neygingh, die 'tvernuft tot leersaem oeffeningh'
Ghestiert heeft, 'tgeen den grondt, een Oorspronck aller dingh',
Met tyt heeft opghespuert: waer door dat als met trappen,
'tVerstandt gheklommen is, tot hooghe wetenschappen,
Door dien veel Konsten by de houde eerst bedaght
Syn, dogh met tyt, en breyn, en ondersoeck ghebraght
Tot hun volcommentheyt; 'tverstandt moet alles luyst'ren.
De Rymkonst waer voor alle Konsten moeten duyst'ren,
Die is onfeylbaer in des weerelts wiegh gheteelt,
Door dien dat sy alleen uyt s'Hemels jonst ghedeelt
Wort, en met driftigh sap ghestort in de ghemoed'ren,
Het welck uyt eyghen kraght, en stoff' een breyn can voed'ren
Waer uyt men speuren can den Oorspronck, en ghewis,
Dat van d'eerst eeuwen self, de Rymkonst seker is
| |
| |
Ghepleeght, van die hun geest met dese Hemel giften
Beswangert vonden, uyt verborghe neygingh' driften
Tot Rymkonsts oeffeningh', selv' buyten hunne wil,
En dees onfeylbaerheyt, en hoeft geen lanck gheschil,
Als m'acht wilt nemen, hoe in 'sweerelts eerste jaeren,
Veel handt-werckx oeffenaers, jae selv' oock Konsten waeren,
Die door veel aerrebeyts, en tyt mosten betraght
Sijn, en door ondersoeck in 'tlight worden ghebraght,
Soo heeft de Rymkonst, die 'tverstandt wort inghebooren
Veel min haer Oeffenaers, in d'eerste tyt verlooren,
Die met geen ondersoeck, maer uyt een Hemels jonst
'tVerstandt wort in-ghelijft: Jae dwinght tot dese Konst;
Soo maghmen Rymkonst dan met waerheyt d'oorspronckx gronden
Plaetsen in d'eerste tyt, van d'Hemel self ghevonden,
'tWelck aen geen ander Konst, (in oorspronck) is ghemeen,
Maer die verstandt en tyt, moet schakelen aen een.
Dogh om in d'Oorspronck van dees Konste niet te dwaelen,
Men can die uyt de schrift van Adams tyt op haelen:
Soo melt het Heyligh boeck, hoe Jubal eerst in't licht
Ghebraght heeft, 'taerdigh speel, en sangh' tuygh, en verright
Hoe op de Herpe most ghespeelt sijn, en ghesongen:
En niet als Rymgeest heeft syn breyn hier toe ghedwongen,
Want sonder Rymkonst kon geen liev'lick sangh' gestreel,
Van Herp, of Orgel-speel ghetuygh, of heldre keel
Afvloyen, om 'tghehoir te streelen of vermaecken.
Haer outheyt comt doen voors de schrift meer aen te raecken,
Door dien den Lofsangh' (die door d'Isralyte Schaer
Ghesonghen wiert in plight, nae reddingh uyt 'tghevaer)
Op seker maet, en stil, Rymkundigh was gheschreven.
En als men 'tHeydendom (hier in) gheloof magh geven,
| |
| |
Die seggen dat dees Konst van Godt selv' syn begin
Heeft, die als hy 'theel al gheschaepen heeft daer in
Ghebryckte, een seker maet, en offeningh' van reden,
En dit ghevoel en komt de waerheyt niet vertreden,
Door dien gans twiffeloos (van alle feylen mis)
Dees heldre glinster Konst niet Aerd's, maer Hemels is,
Een Goddelicke gift, met geen verstandt te leeren;
O loffelicke Konst waerdigh door lof in eeren!
Ghehouden, want door u de Faem der daeden swiert,
Tot een onsterv'bre roem, der Helden; en verciert
Met pronck der wetenschap, de Konst giere verstanden.
Men gaf voor dees 'tghesagh van 'tRoomsche-ryck in handen,
De welck in het verstandt Rymkundigh was begaeft;
Want Rymkonsts Moeder-sogh het breyn met wysheyt laeft,
Die tot het opper-spits van wetenschap wil steyg'ren,
't Apolloos Priesterdom in Delphos saghmen weyg'ren
Aen die in dese Konst geen Oeffenaer kon syn
Maer wierden Godt gheleert, voorseggers van Jupyn
Ghenaemt, die Rymbegaeft hun daeden lieten blijcken;
Dogh om de Rymkonsts lof niet staegh te verghelijcken
By't dwaelent Heydendom: Godts Heyligh woort Geeft stof,
'Tgeen onse luyster konst verstreckt tot Heyl'ghe lof,
Roemt nu Rymkundighe, nogh vreest geen lasterschighten,
Het Rymwerck Davydts achtmen Hemelicke Dighten,
Door dien met Godes geest, jae Goddelicke tael
Die Heyl'ghe Rymen sijn gheschreven: en tot prael
En dienst der waere Kerck, gheciert met Heyl'ghe toonen;
Waer sijn sy die dees konst met laster schijmpen hoonen?
Siet hoe dees Edel konst met Godes geest besproyt
Wort, als een waerdigh breyn in zede rymen vloyt.
| |
| |
De spruecken Salomons, Job en meer ander deelen
Der allerwaerste schrift, comt Rymkonsts lof te teelen,
Door dien s'op zeker maet, Rymkundigh sijn ghestelt,
En vol van Heyligh breyn, met Godes geest verselt.
Dogh 'tgeen tot d'opper-eer, en lof dees Konst moet strecken
Is dat de waerheyt selv' heyl vruchten quam te trecken,
Uyt d'oeffeningh dees Konst, als veel versierde reên
In sijn Alheyligh woort, ons waere blijcken geen.
Dus praelt de Rymkonst die in Godts heyloeffeningen
Ghebruyckt is, 'tgeen haer roem doet aen 'tghesterrent dringen,
Jae Hemel, want haer lof hier door oneyndigh schynt.
Geen konsten haers ghelijck m'in gans de weerelt vyndt:
Door dien sy aen 'tverstandt deelt eyndeloose gaeven;
Veel heylsaem nuttigheyt waer voor 'tverstandt begraeven,
Soo die dees waerde Konst niet hadde ondersteunt.
Sy is een vasten zuyl daer gans de tyt op leunt;
Sy is de heylfout die 'tvoorgaende hout van bederven,
'tGeen anders met de tyt verdwynen sou en sterven.
s'Is die in het verstandt van d'Hemel comt ghedaelt,
WIens roeM aLL's WaerDIgh Is Want sY In WYsheYt praeLt.
Daelt in Ood'moedigheyt.
|
|
Auteursrechtvrij